Η εθνικιστική κυβέρνηση των Σκοπίων παίρνει υπολογισμένο ρίσκο. Και αυτό θα είναι το πρόβλημά μας. Κι όλος ο κόσμος να τους είχε αναγνωρίσει ως Μακεδονία, εμείς δεν έπρεπε
Του Μανώλη Κοττάκη
Υπάρχουν τρία δεδομένα τα οποία είναι αδύνατο να αγνοήσουμε όταν αναλύουμε το μακεδονικό – σκοπιανό ζήτημα. Το πρώτο είναι ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλυσε για πάντα το Μακεδονικό όταν έλαβε την απόφαση για τις ανασκαφές στη Βεργίνα. Όταν έδωσε στον Ανδρόνικο την εντολή «σκάψε». Όπως μου έλεγε προχθές ένας διαπρεπής ακαδημαϊκός, αυτές οι αποφάσεις έχουν ρίσκο. Διότι το να σκάψεις είναι μια απόφαση. Δεν έχεις υπογεγραμμένο συμβόλαιο με κανέναν τι θα προκύψει από την ανασκαφή. Ο Ανδρόνικος έσκαψε. Και έφερε στο φως αρχαιότητες που πιστοποιούν ότι ο μακεδονικός πολιτισμός είναι αμιγώς ελληνικός πολιτισμός. Μόνο στη Μακεδονία, στη Βεργίνα, στο Δίον, στην Αμφίπολη, στις Αιγές η ανασκαφή έχει φέρει στο φως αρχαιότητες που ταυτίζουν τη Μακεδονία με την Ελλάδα. Δεν βρέθηκε τίποτα ουσιώδες στα Σκόπια. Ούτε στη Βουλγαρία.
Το δυστύχημα για την ελληνική εξωτερική πολιτική είναι ότι, με εξαίρεση τη συνέπεια που επέδειξαν ο Νικόλαος Μάρτης και ο Νίκος Μέρτζος στη δεκαετία του ’80 (αργότερα και οι Κωφός – Βακαλόπουλος), ουδείς παράγων του δημόσιου βίου ασχολήθηκε ούτως ώστε να ταυτίσει διεθνώς τη Μακεδονία με την Ελλάδα. Για την Αριστερά αυτά ήταν άλλα θέματα, που ταυτίζονται με άλλες εποχές, ακόμα και της εσωκομματικής ιστορίας της. Μαύρες σελίδες της ιστορίας αυτής, συγκεκριμένα.Το μεγάλο αυτό πλεονέκτημα που χάρισε στον τόπο ο Καραμανλής και δεν του πιστώθηκε μαζί με τη δημοκρατία και την Ευρώπη χάθηκε λοιπόν υπό γνωστές περιστάσεις.
Το δεύτερο που δεν πρέπει να αγνοεί κανείς είναι μια φράση που είπε κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν ήταν στην κορύφωσή του το Μακεδονικό. Με την εμπειρία δεκαετιών που τον διέκρινε αρνείτο την παραχώρηση του ονόματος «Μακεδονία» στους γείτονες με τη φράση «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική», διότι γνώριζε καλά εκ πείρας (ο ίδιος γεννήθηκε σε βουλγαρικό έδαφος) τους συνδυασμούς των δυνάμεων που θα μπορούσαν να προκύψουν στο μέλλον και να χρησιμοποιήσουν ένα λεγόμενο μακεδονικό κράτος για να πιέσουν την Ελλάδα στα βόρεια σύνορά της. Ή με όπλο αυτό να την εξαναγκάσουν σε παραχωρήσεις στο Αιγαίο ανατολικά.
Μέχρι το 1943, όταν συνέστησε το ομόσπονδο κρατίδιο «Μακεδονία» στο πλαίσιο της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, καμία συζήτηση δεν γινόταν για μακεδόνες, για μακεδονική γλώσσα, για μακεδονικό λαό, για μακεδονικό κράτος. Η απώλεια της Ελλάδας από τη ρωσική επιρροή γέννησε την ανάγκη στους Σοβιετικούς να δημιουργήσουν το ομοίωμα ενός κράτους στα Βαλκάνια το οποίο δυνητικά θα μπορούσε να έχει έξοδο στο Αιγαίο.
Με τη βοήθεια των Γιουγκοσλάβων και των Βουλγάρων, λοιπόν, γέννησαν τον μακεδονικό αλυτρωτισμό, τον οποίο, περίεργο, κληρονόμησε και εγκολπώθηκε η ατλαντική συμμαχία μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Και τούτο διότι με όπλο τις μειονότητες στη Βαλκανική πιέζει παραδοσιακούς συμμάχους σε παραχωρήσεις σε άλλα θέματα.
Με συνέπεια, από ένα σημείο και μετά η πίεση μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας να μεταβιβαστεί ολόκληρη στη δεδομένη και προβλέψιμη Ελλάδα, αντί των Σκοπίων. Με ευθύνη κυρίως της Γερμανίας και μετά των ΗΠΑ.
Το τρίτο που πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν είναι ότι η αρχιτεκτονική της Συμφωνίας των Πρεσπών εις ό,τι μας αφορά, και για τούτο είναι απορριπτέα, δεν ανέτρεψε το θεώρημα του μακεδονισμού, αντιθέτως το εμβάθυνε. Ήταν άλλο μια σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό χωρίς την αναγνώριση μακεδονικής εθνότητας και μακεδονικής γλώσσας (θα ήταν άδειο κέλυφος) κι άλλο με αναγνώριση μακεδονικού έθνους και μακεδονικής γλώσσας.
Οι Σκοπιανοί κέρδισαν δυόμισι στα τρία και παρίσταναν μετά τους παρεξηγημένους και τους δυσαρεστημένους. Με συνέπεια να δικαιώνονται αυτοί που υποστήριζαν ότι η Ελλάδα δεν θα έπρεπε ποτέ να αναγνωρίσει κράτος με το όνομα «Μακεδονία». Διότι την αναγνώριση της Ελλάδας είχαν ανάγκη οι γείτονες κυρίως. Αυτή τους έκαιγε και ας τους αποκαλούσε ο μισός πλανήτης Μακεδονία. Δεν πίεσε ο διεθνής παράγων τη Βουλγαρία να υπογραφεί ανάλογη συνθήκη μαζί τους.
Ωστόσο, επειδή πολλοί απορούν για το πώς αναβίωσαν ο σκοπιανός εθνικισμός και το VMRO και τον αποδίδουν στη διαφθορά της κυβέρνησης Ζάεφ, καλό είναι να δούμε και μία άλλη οπτική. Για να δεχθούν τη σύνθετη ονομασία οι Σκοπιανοί συνέδεσαν την αποδοχή του γεωγραφικού προσδιορισμού και την αλλαγή του Συντάγματός τους με την ευρωπαϊκή πορεία της πάμπτωχης (όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω σε ένα ταξίδι μου το 2018) χώρας τους. Ο Ζάεφ υποσχέθηκε έξοδο από τη φτώχεια και Ευρωπαϊκή Ένωση για να κάμψει τον μακεδονικό σοβινισμό, ο οποίος οικοδομήθηκε για περισσότερα από 75 χρόνια. Αυτό ήταν το τυράκι.
Ωστόσο, μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Η Ευρώπη στην πραγματικότητα, προβληματισμένη για τις δυσλειτουργίες που της έφερε ο λαβύρινθος της διεύρυνσης, πάγωσε τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις των Βαλκανίων, με συνέπεια σταδιακά έπειτα από έξι ολόκληρα χρόνια να ξεθωριάσει το όνειρο της Ευρώπης, να χάσουν την υπομονή τους οι πολίτες και να επιστρέψουν στον βαλκανικό εθνικισμό και απομονωτισμό.
Η παραβίαση της Συμφωνίας των Πρεσπών είναι κατεξοχήν δημιούργημα του διευθυντηρίου των Βρυξελλών. Και όχι απλώς της εσωτερικής πολιτικής κατάστασης στα Σκόπια, όπως πολλοί κορδακίζονται να λένε.
Εκτίμηση του γράφοντος είναι ότι η Ελλάς, η οποία πλήρωσε τελικά ακριβά τα συμπεφωνημένα, διατρέχει τον κίνδυνο και να έχει υπογράψει τη σύνθετη ονομασία με το όνομα «Μακεδονία» που ήταν παραχώρηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, και η συμφωνία να είναι ευάλωτη στην ντε φάκτο κατάργησή της από την πρώτη κυβέρνηση. Χωρίς ουσιώδεις συνέπειες. Ευάλωτη διότι αυτό που ενδιαφέρει κυρίως τη Δύση είναι η ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, όχι η ευρωπαϊκή τους προοπτική. Την ενδιαφέρει η αποφυγή της σύνδεσής τους με τον ρωσικό παράγοντα. Αυτό απεφεύχθη με τις γνωστές βαλίτσες την ώρα της ψηφοφορίας.
Γνώμη μου είναι ότι η εθνικιστική κυβέρνηση του VMRO παίρνει υπολογισμένο ρίσκο. Και αυτό θα είναι το πρόβλημά μας. Κι όλος ο κόσμος να τους είχε αναγνωρίσει ως Μακεδονία, εμείς δεν έπρεπε. Φαίνεται τώρα γιατί.
Πολύ κακλή ανάλυση. Το λιμναίο σύμφωνο βασικά επικύρωσε τον βουλγαρικόν εθνικισμόν. Δν είναι τυχαίο ότι ο Μπορίσοφ δέχθηκε με χαρακτηριστική σιωπή την συμφωνία και τις παραχωρ’ησεις. Τώρα ξεκινουν τα προβλήματα.
Δηλαδή φτάσαμε να αναλογιζόμαστε, ρε μπάς και εμείς οι Μακεδόνες είμαστε Σκοπιανοί, μήπως η μακεδονική – ελληνική γλώσσα μας είναι αυτή με το Κυριλλικό αλφάβητο; Ανακουφιζόμαστε σαν σκεπτόμαστε πως ο Κύριλλος έζησε πάνω από μια χιλιετία μετά τον Αλέξανδρο.
Αλλά και πάλι τι μπορεί να είναι τα χίλια χρόνια, ειδικά μπροστά σε Νενέκους αριστερούς και μητσοτακικούς ;
Απορούμε με το θράσος εκείνων, αλλά και όλων αυτών που ψηφίσαμε και τους αναθέσαμε τη διακυβέρνηση της χώρας.
Ψάχνουμε τα αυτονόητα, δηλαδή την καταγωγή του Αλεξάνδρου και της μητέρας του, καθώς και τη γλώσσα που μιλούσαν στο βασίλειο.
Ξεχάσαμε δηλαδή την ιστορία μας, όσοι βέβαια τη διδαχθήκαμε, ξεχάσαμε την Ιλιάδα και τον Αριστοτέλη. Δεν θυμόμαστε τον Μ Ανδρόνικο, δεν πήγαμε σε μουσεία, δεν διαβάσαμε επιγραφές. Δεν πήγαμε σε μουσεία των Σκοπίων και της Βουλγαρίας και δεν διαβάσαμε τις ελληνικές επιγραφές.
Οι νέοι όμως πελαγώνουν και σε λίγο θα αισθάνονται ως καταπατητές της πατρικής ελληνικής – μακεδονικής γης.
Θυμάμαι την εξομολόγηση της κας Σουβατζή, τότε που ο Πάγκαλος της είπε πως πρέπει να σταματήσει τις έρευνες της για τον τάφο του Αλεξάνδρου, μην τυχόν και ανέβουν πατριωτικά οι Έλληνες.
Ναι πρόκειται για τον ίδιο μοιραίο άνθρωπο της νύχτας των Ιμίων, που εγκατάληψαν με τον κ. Σημίτη ακέφαλη τη χώρα και το στρατό, ενώ εκφράστηκε και απαξιωτικά για τη σημαία μας.
Ο κ. Σαμαράς σταμάτησε επίσης τις έρευνες στο λόφο Καστά, για τον ίδιο λόγο.
Δεν χρειαζόμαστε λοιπόν άλλους εχθρούς πατριώτες, ψηφίσαμε βουλευτές για αυτή τη δουλειά.
Σε περίληψη λοιπόν του άρθρου τα συμφέροντα εμπλέκονται στην μοιρασιά των Βαλκανίων σε Δυτικά και Ανατολικά και την επιβίωση – επικράτηση της παρουσίας του ΝΑΤΟ.
Οι γνώσεις μου αδυνατούν να ξεκαθαρίσουν το τοπίο ως προς τους απώτερους σκοπούς.
Όλα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μετά από κάποιες 10ετίες οραματίζονται εξελίξεις στην περιοχή βόρεια σύνορα της Ελλάδας.
Συνδυασμός γεγονότων όπως Κοσσυφοπέδιο-Μετόχια- Ονομασία Σκόπια – Μεγάλη Αλβανία και ότι η Βάση του ΝΑΤΟ μεγαλύτερη στρατιωτική βάση των Αμερικανών στην Πρίστινα, δεν αφήνουν πολλές απορίες ως πως θα ήθελαν να μοιράσουν τα Βαλκάνια Δυτικά και Ανατολικά και το πεδίο διέλευσης – υπεροχής ελεύθερο.
Θαρρώ πως αυτό πρέπει να αποτελεί σκοπό του μέλλοντος, να επικρατήσει η έννοια καλή γειτονία με προοπτικές ειρήνης και συνύπαρξης και όχι αρπαχτικά εις βάρος των λαών, αναζήτηση αιτίας ώστε να ξεσπούν πόλεμοι, μια διαρκής επιμονή στην διαίρεση, την επικράτηση ισχυρών και αδυνάμων.
Μακροχρόνια προβλήματα διενέξεων προκαλούν μίσος, επιφέρουν κλίμα εκδίκησης, καλλιεργούν διαρκή αναζήτηση δήθεν λύσεις του προβλήματος.
Ας λάβουμε υπόψη αυτό που σήμερα γίνεται στην Ουκρανία πως μεθοδεύτηκε πόσα χρόνια πριν είχε αρχίσει η προετοιμασία του.
Ας λάβουμε υπόψη αυτό που σήμερα γίνεται στην Παλαιστίνη – Ισραήλ πριν από πόσα χρόνια τέθηκαν σε εφαρμογή οι προοπτικές του μέλλοντες.
Πραγματικά η ανθρωπότητα έχει την δυνατότητα να επιβιώσει χωρίς πολέμους?
Άποψη,
Απλό είναι, το ζητούμενο για τους αφεντάδες μας είναι το διαίρει και βασίλευε.
Επίσης, δεν πρέπει να υπάρχουν οικογενειακοί, θρησκευτικοί και εθνοτικοί δεσμοί.
Απολύτως συμφωνώ Ντίνος.
Η δύναμή μας, η φωνή μας, η διαρκής παρουσία μας ενάντια σε όλα όσα μάχονται να μας επιβάλλουν.
Η σιωπή μας τους παρέχει τον αέρα να ενεργούν όλο και περισσότερο έντονα.
Μην μένουμε πως οι άλλοι θα δώσουν την λύση. Δεν υπάρχουν άλλοι όπως έχει διαμορφωθεί το όλο περιβάλλον γύρω μας.
Αφύπνιση με κάθε τρόπο.