Από την πλατεία Καρύτση στα άδυτα του νεομητσοτακισμού

Του Κώστα Πρώιμου

Κι όμως, οι πάλαι ποτέ ρεμπεσκέδες της πλατείας Καρύτση, από την εποχή του αείμνηστου Λαμπράκη άρχισαν να μεσουρανούν. Τύποι που, ακόμη και μετά από τριάντα και βάλε χρόνια καριέρας θα έπρεπε να έχουν παραμείνει στάσιμοι στο ρεπορτάζ των εφημερευόντων φαρμακείων ή να φτιάχνουν καφέ στα πραγματικά «ιερά τέρατα» της δημοσιογραφίας, εντούτοις έχουν καταφέρει να αξιοποιούνται καταλλήλως από κάθε εναλλακτικό-κεντρικό σχήμα διακυβέρνησης μέσω διαφθοράς προάγοντας εμφανώς τη διαπλοκή.

Τους παραχωρούν αδιαλείπτως και κατά περίσταση υπέρλαμπρα πόστα σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, σε δημοφιλείς στήλες κραταιών εντύπων γενικώς, με κύριο στόχο να τροφοδοτούν με «μεταλλαγμένο» σανό τους αναρίθμητους ακροατές, τηλεθεατές και αναγνώστες τους.

Και θα το αποσαφηνίσουμε ως ακολούθως. «Μεταλλαγμένος» και εύπεπτος είναι ο σανός τους γιατί εμπεριέχει «χημικές προσμίξεις». Κατασκευασμένες στα υψηλών προδιαγραφών εργαστήρια της σκαιάς προπαγάνδας. Μισή αλήθεια, μισό ψέμμα, λίγη σάλτσα, μερικά κιλά υπερβολής, βάλε και το ανελέητο «κόψε- ράψε».

Όλα αυτά αποδίδουν με απτά αποτελέσματα μια ακαδημαϊκού επιπέδου αλλοίωση ή και στρέβλωση της πραγματικότητας όταν αυτή τείνει να αποδομήσει το αφήγημα. Είναι σαν να ακούς έναν ψευτοδικηγόρο να αγορεύει εντυπωσιακά ως πρωταγωνιστής σε παλιά ελληνική κωμωδία. Δε γίνεται όμως κανένα δικαστήριο και ασφαλώς ο δικηγόρος εν προκειμένω είναι ένας ηθοποιός που εξυπηρετεί το σενάριο της ταινίας (κυβερνητικό αφήγημα) και τις ανάγκες της παραγωγής.

Ονόματα και διευθύνσεις δε χρειάζεται να αναφέρουμε. Μικρό χωριό η Ελλάδα και πόσο μάλλον η Αθήνα. Υπήρχε περίπτωση να μην «επιτάξει» τούτους ο νεομητσοτακισμός; Καμία. Δεδομένου πως η εμπειρία τους βάσει του «σκοτεινού» βιογραφικού τους κρίθηκε από τους προσωπάρχες της επικοινωνίας του Μαξίμου ως επαρκής.

Αν βέβαια υπήρχε η δυνατότητα να τσεκάρουμε την πραγματική τους δημοσιογραφική κατάρτιση, για πολλούς από δαύτους θα πέφταμε από τα σύννεφα της επιστημοσύνης.

Θυμάμαι, στο πρώτο μου ξεκίνημα, πριν από τριάντα ένα χρόνια, επισκεπτόμουν έναν οικογενειακό φίλο, γνωστό αθλητικογράφο στα «Νέα», εκεί, στα παλιά γραφεία ευρισκόμενα στη Χρήστου Λαδά… Δε θα ήθελα να επεκταθώ πολύ για λόγους ευνόητους. Οι τρόποι που διάφοροι «έγκριτοι» έκαναν ρεπορτάζ ήταν απίστευτοι. Αν εκείνες τις εποχές με ανύπαρκτη τεχνολογία γινόντουσαν τα όσα έβλεπα, ειλικρινά δε μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να συμβαίνει σήμερα. Όμως ένα είναι βέβαιο: πασίγνωστες δημοσιογραφάρες με παχυλούς μισθούς αν τους βάλεις μόνους σε μια αίθουσα με μια κόλλα λευκή και ένα μολύβι να γράψουν οτιδήποτε χωρίς κινητά, χωρίς λάπτοπ, ε, θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι.

Τουλάχιστον οι παλαιοί-εκάστοτε υμνητές ισχυρών πολιτικών σχηματισμών ή καθεστώτων… κολάκευαν τους πολιτικούς μόνο με το στιλό τους. Τώρα, σχεδόν τα πάντα γίνονται στον αυτόματο ή από αφανείς «μαύρους» που τραβάνε όλη τη δημοσιογραφική λάντζα για ένα ξεροκόμματο.

Για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, σαφώς και υπάρχουν «φωτεινές» εξαιρέσεις.

Αλήθεια, δεν έχετε αναρωτηθεί πώς όλοι αυτοί ενώ κοπροσκυλιάζουν όλη μέρα στα πέριξ της πλατείας Κολωνακίου και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να «καμακώσουν» καμιά «ψόφια» μανδάμ, ωστόσο υπογράφουν και δημοσιεύουν ρεπορτάζ επί παντός επιστητού ή αρθρογραφούν αναλυτικά τάχα μου παρακολουθούντες στενά την εγχώρια ή τη διεθνή επικαιρότητα;