Ο Σταυρός και η Ανάσταση του Χριστού φωταγωγούν την επίγεια διαδρομή του ανθρώπου προς τη Βασιλεία των Ουρανών
Του Δημήτριου Νικ. Δασκαλάκη*
Η ανοιξιάτικη, καταπράσινη και λουλουδιασμένη φύση, τα χαρούμενα τιτιβίσματα των πουλιών και οι αναμμένες λαμπάδες των παιδιών προαναγγέλλουν τη χαρμόσυνη ημέρα της Λαμπρής. Την αναστάσιμη νύχτα, τα λαμπερά αστέρια του ουρανού καλωσορίζουν τον Νικητή του θανάτου και οι αγγελικές δυνάμεις ευπρεπίζουν τον δεσποτικό θρόνο που θα υποδεχθεί τον Υιό του Θεού.
Την πιο όμορφη νύχτα του χρόνου, η απεραντοσύνη του ουρανού αγκαλιάζει το γήινο στερέωμα που έχει πλημμυρίσει από την υπερκόσμια υμνωδία των αγαλλόμενων αγγελικών ταγμάτων και την αναστάσιμη χαρά της συντριβής του Άδη.
ΘΕΙΟ ΠΑΘΟΣ
Ψηλά στον ουρανό δεν κατοικεί πλέον ένας απόμακρος και απρόσιτος Θεός, αλλά ένας γλυκύτατος, συμπονετικός Θεός, που περιφρονήθηκε, χλευάστηκε και βασανίστηκε από το πλάσμα Του, όμως Εκείνος παρέμεινε ανεξίκακος και συγχωρητικός, εξαγοράζοντας πάνω στον Σταυρό τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων και κατατροπώνοντας τον αρχέκακο όφι και αόρατο εχθρό του ανθρωπίνου γένους, τουτέστιν τον διάβολο.
Ο Σταυρός και η Ανάσταση του Χριστού φωταγωγούν την επίγεια διαδρομή του ανθρώπου προς τη Βασιλεία των Ουρανών, προσκαλώντας τον να απαρνηθεί τον παλαιό, αμαρτωλό εαυτό του και να επιλέξει τη σταυροαναστάσιμη πορεία ζωής.
Ο Χριστός μας, όντας τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος (χωρίς το στίγμα της αμαρτίας), κατά την επίγεια παρουσία Του πείνασε, δίψασε, κουράστηκε, γεύθηκε την ανθρώπινη αδικία και αχαριστία, φθάνοντας ακόμη και στο έσχατο σημείο της «θεοεγκατάλειψης», με αποτέλεσμα να κραυγάσει απελπισμένος, ταλαιπωρημένος και ολομόναχος πάνω στον Σταυρό «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες;».
Όμως, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, «γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού», δεν εταπείνωσε απλώς τον Εαυτό Του, θυσιάζοντας το Θέλημά Του, αλλά διά της λαμπροφόρου Αναστάσεώς Του κατέλυσε οριστικά και αμετάκλητα το σκοτεινό κράτος του θανάτου, που τρομοκρατούσε τους ανθρώπους και τους κρατούσε αιχμάλωτους της αμαρτίας.
Ο Υιός του Θεού, με τη θεϊκή του παντοδυναμία συνέτριψε «μοχλούς αιωνίους», κουρσεύοντας το απόρθητο λημέρι του θανάτου, απελευθερώνοντας τον Αδάμ, και στο πρόσωπο του τελευταίου τον κάθε άνθρωπο.
Επομένως, αν επιθυμούμε να συμμετέχουμε στην εν Χριστώ Ανάσταση, οφείλουμε προηγουμένως να καταστούμε κοινωνοί του Θείου Πάθους, καταθέτοντας με απλό, ανεπιτήδευτο και ταπεινό φρόνημα στα πόδια του Εσταυρωμένου τα πάθη και τις αδυναμίες μας, λαμβάνοντας την ελεύθερη και αβίαστη απόφαση να ζήσουμε εν μετανοία την ευαγγελική βιοτή και αποκρούοντας τις προκλήσεις του εγωιστικού φρονήματός μας.
Όποιος επιλέγει συνειδητά και αγόγγυστα να βαδίσει το ανηφορικό μονοπάτι των θλίψεων και των δοκιμασιών, υπακούοντας εκούσια και αυτοπροαίρετα -και όχι συμμορφούμενος εξαναγκαστικά- στο θέλημα του Θεού, στην πραγματικότητα «σταυρώνει τον εγωισμό του» και γίνεται συνοδοιπόρος του Χριστού στην πορεία Του προς τον Γολγοθά. Έτσι, συμπεριφερόμενος, δεν θα αργήσει η στιγμή που θα λάβει στην ψυχή του, ως μυστικό δώρο, τη θεϊκή παρηγοριά και την εσωτερική πληροφορία ότι η οδύνη του πόνου, ψυχικού ή σωματικού, θα μετασχηματιστεί σε αναστάσιμη χαρά!
Αναντίρρητα, η Ανάσταση του Χριστού έταμε τον ιστορικό χρόνο, αποτελώντας το συγκλονιστικότερο γεγονός που άλλαξε τον ρου της ανθρώπινης Ιστορίας, επειδή λύτρωσε τους ανθρώπους από τη φθοροποιό αγωνία του θανάτου και προσέφερε την ελπίδα και την προσδοκία της μεταθανάτιας ζωής. Η πίστη στον Αναστάντα Χριστό μεταβάλλει την τραγωδία του θανάτου σε πέρασμα (Πάσχα) από τη γήινη κατάσταση της φθοράς στον ουράνιο Παράδεισο της αφθαρσίας και της αιωνιότητας.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΓΚΡΕΜΙΖΕΤΑΙ
Όμως, η σκληρή ελληνική πραγματικότητα υπονομεύει κάθε περαιτέρω θεολογικό στοχασμό πάνω στο Μυστήριο του Σταυρού και στο χαρμόσυνο γεγονός της Αναστάσεως, καθώς προβάλλει ζοφερή και αδυσώπητη, και μας υπενθυμίζει ότι ζούμε σε μια εποχή πρωτοφανούς αποστασίας, μεγάλης πνευματικής σύγχυσης, εθνικής και κοινωνικής παρακμής.
Δυστυχώς, γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες του αυτοεξευτελισμού μας, αφού Έλληνες πολίτες ανταγωνίζονται στο άθλημα του χλευασμού, του εμπαιγμού και της λοιδορίας των ιερών και των οσίων της πίστεώς μας, διαστρέφοντας την ιστορική αλήθεια και ποδοπατώντας αξίες και ιδανικά, τα οποία, όμως, διατήρησαν αναλλοίωτη την εθνική και θρησκευτική φυσιογνωμία του ελληνικού λαού στο διάβα των αιώνων.
Τη στιγμή που η Ελλάδα γκρεμίζεται, η σημασία της πίστης υποτιμάται, η αλήθεια της Ορθοδοξίας σχετικοποιείται στους «διαλόγους της αγάπης», η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού σφυρίζει αδιάφορα και προσποιείται ότι δεν συμβαίνει το παραμικρό, με αποτέλεσμα να βυθίζεται στον μικρόκοσμο μιας ψεύτικης, άχαρης και ανοημάτιστης ζωής.
Αποτελεί σχεδόν μαθηματική βεβαιότητα ότι σε ελάχιστα χρόνια από σήμερα δεν θα έχει μείνει τίποτε όρθιο, τίποτε που να θυμίζει Ελλάδα και Ορθοδοξία. Οι Έλληνες πολίτες καλούνται γρήγορα και άμεσα να συνειδητοποιήσουν ότι ο Ελληνισμός βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν υπαρξιακό κίνδυνο, πρωτόγνωρο και τον περισσότερο ύπουλο στη μακραίωνη ιστορική του διαδρομή, καθώς απειλείται η ίδια του η υπόσταση από το άθλιο, ξενόδουλο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα εξουσίας και από την εκκλησιαστική του ηγεσία. Η τελευταία μάλιστα, συμμορφούμενη στις επιταγές του παναιρετικού οικουμενισμού, έχει μεταλλαχθεί από φιλόστοργη και ηρωική μάνα του γένους σε κακή και άσπλαχνη μητριά, στηρίζοντας -άμεσα ή έμμεσα- όλες τις πολιτικές επιλογές της κυβερνήσεως του κ. Μητσοτάκη.
Η κυβέρνηση του τελευταίου, αξιοποιώντας ως πολιορκητικό κριό τον «μετασχηματισμό της κοινωνίας», κονιορτοποιεί συστηματικά το Σύνταγμα και κατεδαφίζει με απύθμενη σκληρότητα και με εκπληκτική ταχύτητα τους δύο κεντρικούς πυλώνες του Ελληνισμού: Την εθνική ιδιοπροσωπία και την ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση. Οφείλουμε να αποβάλλουμε το ταχύτερο δυνατό τις τσίμπλες από τα μάτια μας, αντικρίζοντας με γενναιότητα τη φρικτή πραγματικότητα: Η εκλεγμένη κυβέρνηση του ελληνικού λαού, έχοντας ως παρακολουθήματα τα κόμματα της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης, προκαλεί συνεχή ρήγματα στην εθνική και θρησκευτική οχύρωση του ελληνικού έθνους, ενώ η προσπάθεια εναντίωσης των Ελλήνων πολιτών εξαντλείται στη διοργάνωση της εξόδου του επόμενου τριημέρου!
ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ
Ο άνθρωπος σήμερα, έχοντας απομακρυνθεί από τον Θεό και περιφρονώντας την απαράμιλλη πνευματική αξία της συμμετοχής του στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας, εγκλωβίζεται στο υπαρξιακό του αδιέξοδο, με αποτέλεσμα να αδυνατεί να διακρίνει το καλό από το κακό, το γλυκύ από το πικρό, το όμορφο από το άσχημο, ενώ την ίδια στιγμή καταφεύγει σε ένα ατέρμονο σκρολάρισμα του κινητού, που παραλύει τη νοητική λειτουργία και υποθάλπει την αδιαφορία και την κοινωνική αδράνεια και παθητικότητα.
Παράλληλα, ο σημερινός πολίτης, παραμένοντας προσκολλημένος στην τηλεόρασή του, αυτοπαγιδεύεται και γίνεται δεσμώτης της τηλεοπτικής χειραγώγησης των εξωνημένων ΜΜΕ, τα οποία τον εκπαιδεύουν να είναι ο υπάκουος δέκτης του αφηγήματος της αυταρχικής και ολοκληρωτικής εξουσίας.
Οι κυβερνήσεις των κρατών, γνωρίζοντας άριστα την προπαγανδιστική τέχνη της παραπλάνησης και εξαπάτησης των ανθρώπων, προσφέρουν στον βρεφοποιημένο πολίτη του 21ου αιώνα το δόλωμα της ταχύτητας, της ασφάλειας και της ευκολίας, με σκοπό να υφαρπάξουν την ελευθερία του και να ποδοπατήσουν την αξιοπρέπειά του.
Οι πολίτες καλούνται να συνειδητοποιήσουν μία πολύ απλή αλήθεια, κομβικής όμως σημασίας για τη συγκρότηση της πολιτικής τους σκέψης και συμπεριφοράς: Οι εκλεγμένες κυβερνήσεις -κυρίως του δυτικού κόσμου- έχουν παύσει προ πολλού να υπηρετούν τους πολίτες, τους λαούς και τα έθνη, λαμβάνοντας εντολές και οδηγίες από ένα κοινό (κατ’ επίφαση αόρατο) συντονιστικό κέντρο, με αποτέλεσμα να έχουν καταστεί μαριονέτες, δηλαδή άβουλα και πειθήνια όργανα της αντίχριστης υπερεθνικής ολιγαρχίας.
Οι περιστάσεις επιβάλλουν να ενδυθούμε την πανοπλία του πνευματικού αγώνα, προκειμένου με θερμή προσευχή, τακτική μυστηριακή ζωή και αλληλεγγύη μεταξύ πιστών ανθρώπων να αντιμετωπίσουμε εν Χριστώ ενωμένοι και αγαπημένοι τα δαιμονικά βέλη που θα εξαπολύσουν εναντίον μας οι σκοτεινές δυνάμεις της σατανοκίνητης παγκοσμιοποίησης.
Διατηρώ την ακλόνητη πεποίθηση ότι το εκκολαπτόμενο σχέδιο, που εκπονείται από τους νοσηρούς εγκεφάλους της υπερεθνικής νεοταξίτικης ελίτ, με σκοπό την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, δεν θα υλοποιηθεί, αλλά θα καταλήξει σε παταγώδη αποτυχία.
Στο πλαίσιο του ανάποδου κόσμου, η ανεπιτυχής προσπάθεια συμμόρφωσης της ανθρωπότητας σε ολοκληρωτικού τύπου παγκοσμιοποιητικές δομές θα οδηγήσει στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, δηλαδή στη διαμόρφωση της εν Χριστώ παγκοσμιοποίησης, στην οποία κάθε άνθρωπος πάνω στη Γη θα εύχεται στη γλώσσα του με ορθόδοξη πίστη και φρόνημα: Χριστός Ανέστη!
*Δικηγόρος Αθηνών
