Η δήλωση της Βίκυς Φλέσσα είναι αποκαλυπτική για τον τρόπο που σκέφτεται η εξουσία που διέλυσε την Ελλάδα
Του Παναγιώτη Λιάκου
Παλαιότερα ο Πάγκαλος (που ίσως στον Άδη να έχει την ίδια αντιμετώπιση με αυτήν που είχε ο Αρδιαίος*, ο τύραννος κάποιας πόλης της Παμφυλίας) είπε για τα λεφτά που έλειπαν από την Ελλάδα ότι «τα φάγαμε όλοι μαζί». Δεν ήταν δυνατόν να πει κάτι διαφορετικό ένας πολιτικός που έφτασε σε τέτοιο σημείο εξαχρείωσης, ώστε να συμμετέχει ενεργά στις υποθέσεις των Ιμίων και του Οτσαλάν. Δεν ήταν δυνατόν να ισχυριστεί κάτι άλλο ένας τύπος σαν και δαύτον, που πρότεινε να ισχυριστεί η κυβέρνηση ότι τη σημαία στα Ίμια την πήρε ο… αέρας, για να κουκουλωθεί η υποστολή της. Μόνο το αίσθημα της συλλογικής ευθύνης θα μπορούσε να συγκαλύψει το αποκρουστικό πρόσωπο της εξουσίας που άσκησε ο δυσώνυμος Πάγκαλος. Ε, αφού λείψαν τα λεφτά, ας πούμε ότι τα φάγαμε όλοι μαζί, να ξεκαρφωθούμε, πιθανόν να σκέφτηκε ο Πάγκαλος.
Η Βίκυ Φλέσσα δεν είναι Θεόδωρος Πάγκαλος. Δεν χρεώνεται με προδοσίες που διέπραξε ατιμώρητος από την ανθρώπινη δικαιοσύνη ο κατ’ επάγγελμα πασόκος. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι θα μπορούσε να φαντάζει ακόμα και συμπαθής. Όμως η δήλωσή της ότι τα παιδιά που δολοφονήθηκαν στα Τέμπη «τα σκοτώσαμε όλες και όλοι μαζί» θυμίζει κάτι από τη «λογική» Παγκάλου – κι αυτό χρήζει σχολιασμού και απάντησης.
Όχι, κυρία Φλέσσα. Αν δεχτούμε ότι όλες και όλοι μαζί σκοτώσαμε αυτά τα παιδιά, τότε στο κάδρο των ευθυνών, στη συναυτουργία της δολοφονίας τους, βάζουμε και τους γονείς τους! Το «όλες και όλοι μαζί» περιλαμβάνει και τους παππούδες, τις γιαγιάδες, τους συγγενείς, αγαπημένα πρόσωπα που ζούσαν με αυτά τα παιδιά και για αυτά τα παιδιά. Άλλοι τα ζούσαν και άλλοι τα σκότωσαν.
Και για τη διαχρονική παθογένεια του κράτους, που επικαλείστε ως συνοψίζουσα το «όλες και όλοι», δεν ευθύνονται όλες και όλοι. Γιατί να τσουβαλιάζουμε νομοταγείς πολίτες, ανθρώπους που ουδέποτε ζήτησαν ρουσφέτι, αναρίθμητους σκληρά αγωνιζόμενους, τίμιους οικογενειάρχες με τις ύαινες που τρέφονται με τα απομεινάρια του κράτους;
Όχι, κυρία Φλέσσα. Το «όλες και όλοι μαζί» δεν μπορεί να ισχύσει σε οποιαδήποτε ανθρώπινη κοινωνία. Το τσουβάλιασμα πέρα από ανακριβές είναι και ανήθικο και αντιδημοκρατικό. Οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμα. Δεν μπορούν και δεν πρέπει να διαχυθούν σε όλες και όλους.
Δεν σκοτώνουμε παιδιά όλες και όλοι μαζί!
*Αν θέλετε να μάθετε την τιμωρία του Αρδιαίου, διαβάστε την Πολιτεία του Πλάτωνος (613e-616b).
Κόλπο των επικοινωνιολόγων είναι, σιγά μην έχει τέτοιου είδους μηχανισμούς σκέψης η Φλέσσα. Της το κοτσάρανε και το είπε ως καλός λαγός. Συνυπαιτιότητα λέγεται το τρικ. Με διπλή στόχευση και guilt tripping στα μέλη της κοινωνίας και αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης με το να στραφούν τα βέλη στη Φλέσσα. Μας παίζει ο Γκρήνμπεργκ και οι αλγόριθμοι του.
Μου θύμισε το μακαρίτη τον Μάνο Κατράκη στην παράσταση του έργου Ντά. Ήταν πεθαμένος στο έργο, τα παιδιά του όμως τον κακολογούσαν, οπότε βγαίνει το φάντασμα του Μάνου, περπάτησε στη σκηνή σαν αράχνη, και μονολόγησε : «εγώ δεν ήμουν εκεί, δεν ξέρω τι λένε». Είχα ξυπνήσει από τις πέντε εκείνη τη μέρα, είχα δουλέψει από το πρωί σε εργοτάξιο, όμως η κίνηση και η φωνή του Μάνου έδιωξε την κούραση της ημέρας και παρακολούθησα σε εγρήγορση την παράσταση.
Η κυρία εδώ, φυσικά και δεν έχει το υποκριτικό ταλέντο που είχε ο Μάνος, όμως με θύμωσε τόσο πολύ που φωνάζω από τότε μέσα μου: « εγώ δεν ήμουν εκεί, δεν καταλαβαίνω γιατί το λέει», ούτε βέβαια συμμετείχα στην αθλιότητα και τη βρωμιά που είχε να κάνει με τη διαχείρηση του Δημόσιου Χρήματος.
Δεν μπορεί να είναι πολιτική θέση αυτή η αθλιότητα.