Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Στις 24 Απριλίου του 1915, μια μέρα σαν τη χθεσινή, άρχισε η Γενοκτονία των Αρμενίων. Με μια συντονισμένη επιχείρηση, οι Τούρκοι συνέλαβαν, βασάνισαν φριχτά και δολοφόνησαν τον ανθό της αρμένικης ελίτ, ώστε η αρμενική κοινότητα Κωνσταντινούπολης να μείνει ακέφαλη και χωρίς καθοδήγηση εκείνες τις δραματικές ώρες.
Ήταν η απαρχή του συστηματικού διωγμού για τον αφανισμό των Αρμενίων. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1922, όταν ολοκληρώθηκε η ανήκουστη Γενοκτονία, 1.500.000 Αρμένιοι είχαν χάσει τη ζωή τους κι ακόμα περισσότεροι σκόρπισαν σαν μαυροπούλια στους δρόμους της προσφυγιάς.
Η κάθοδος του μαρτυρικού αυτού λαού στον Άδη, όπως και του Ποντιακού Ελληνισμού την ίδια εποχή, άρχισε με τις μακρόσυρτες πορείες θανάτου στην έρημο της Μεσοποταμίας, χωρίς τροφή και νερό, και υπό από το άγρυπνο μάτι των βασανιστών του, οι οποίοι εκτελούσαν όποιον σταματούσε από την εξουθένωση κάτω από τον καυτό ήλιο.
Παραστρατιωτικές ομάδες που αποτελούνται από δολοφόνους και κατακάθια των φυλακών διατάχθηκαν από τον τουρκικό στρατό να εκκαθαρίσουν την ύπαιθρο από χριστιανικά στοιχεία. Μέχρι το φθινόπωρο του 1915 όλοι οι Αρμένιοι, ανεξαρτήτως γένους και ηλικίας, εξεδιώχθησαν από τις πατρογονικές εστίες και υπό τη συνοδεία Τούρκων χωροφυλάκων οδηγήθηκαν προς Νότον.
«Καθ’ οδόν» γράφει ο στρατηγός Πομιανκόφσκι, στρατιωτικός ακόλουθος της Αυστροουγγαρίας στην Τουρκία, «οι νεώτεροι άνδρες κατεσφάζοντο και αι ευειδείς Αρμενίδες ωδηγούντο διά της βίας εις τα σκλαβοπάζαρα. Όσοι απέμειναν, απέθνησκον από τας στερήσεις και τα μαρτύρια. Μόνον ελάχιστα υπολείμματα έφθασαν εις τον Ευφράτην, όπου, εγκαταλειφθέντα εις την τύχην των, αποδεκατίσθησαν».
Κι ο κορυφαίος δημοσιογράφος Ρόμπερτ Φισκ, που έζησε πολλές δεκαετίες στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και απεβίωσε το 2020, θα γράψει το 2006 στον «Independent»: «Οι Αρμένιοι θανατώθηκαν με μαχαίρια, ξίφη, σφυριά και τσεκούρια για εξοικονόμηση πυρομαχικών. Ερρίφθησαν μαζικά στη Μαύρη Θάλασσα και στον Ευφράτη, ο οποίος ξεχείλισε τόσο από τα πτώματα γυναικών και παιδιών, που άλλαξε ρου»!
Αργότερα, μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Αρμένιοι εκτέλεσαν τους πρωτεργάτες της εξόντωσης των ομοεθνών των, με βάση το σχέδιο που ονομάστηκε «Νέμεσις», τον Ταλαάτ Πασά στο Βερολίνο, τον Τζεμάλ Πασά στην Τιφλίδα και τον Σαΐντ Χαλίλ Πασά στη Ρώμη. Ήταν η μόνη εκδίκηση για τον αποδεκατισμό των Αρμενίων, καθώς η Τουρκία, ένα κράτος που διαθέτει ποινικό μητρώο αντί για Ιστορία, δεν πλήρωσε ποτέ για τις θηριωδίες της εναντίον αμάχων («Σας πετάξαμε στη Θάλασσα» κομπάζει αναιδώς προς την Αθήνα ο Ερντογάν, ξεχνώντας ότι αναφέρεται σε γυναικόπαιδα…).
Τόλμησε, μάλιστα, ο ψευτονταής Ερντογάν πρόσφατα να καλέσει τους Αρμενίους να ξεχάσουν ό,τι έγινε, λέγοντας: «Η ενσυνείδητη και ηθική στάση του τουρκικού έθνους απαιτεί να συμμερίζεται τους πόνους που έζησαν στο παρελθόν οι Αρμένιοι πολίτες μας. Παρακαλώ από σας, όπως κάνατε στο παρελθόν, έτσι και εφεξής, να μη δώσετε την ευκαιρία σε αυτούς που προσφεύγουν στο να βγάλουν μίσος και εχθρότητα από την Ιστορία, διαστρεβλώνοντας το κοινό μας παρελθόν».
Η ατιμωρησία επιβραβεύει το θράσος. Άλλωστε, όπως είπε κι ο εμπνευσμένος από τους Τούρκους Χίτλερ το 1939 την ώρα που σχεδίαζε τον αφανισμό των Εβραίων, «Ποιος θυμάται τώρα τους Αρμενίους;».
