«Πάμε κι όπου βγει» και στην Αστυνομία, όταν οι μισθοί πείνας κάτω από χιλιάρικο σπρώχνουν τους ενστόλους στο delivery, στην οικοδομή ή στο ταξί για ακόμα ένα μεροκάματο – Ο Αγαθάγγελος Παπαδόπουλος ήταν ένας έντιμος αστυνομικός που καταπλακώθηκε από τα μπάζα της οικοδομής στην οποία εργαζόταν. Νωρίτερα, όμως, είχαν καταπλακωθεί τα όνειρά του από τα μπάζα της καθημερινότητας
Του Βασίλη Γαλούπη
Το σύνηθες ερώτημα είναι «τι Αστυνομία θέλουμε;». Η ερώτηση ουσίας, όμως, που προηγείται και όλοι αποφεύγουν να θέσουν είναι «τι Αστυνομία έχουμε;». Η απάντηση δίνεται, δυστυχώς, στην πράξη. Το πανελλήνιο αιφνιδιάστηκε προχθές όταν πληροφορήθηκε πως ο αστυνομικός Αγαθάγγελος Παπαδόπουλος έχασε τη ζωή του όχι εν ώρα υπηρεσίας, αλλά σε εργατικό δυστύχημα.
Ο άτυχος 31χρονος ήταν υποχρεωμένος, όπως μάθαμε από τα ρεπορτάζ, να κάνει και δεύτερη δουλειά για να μπορέσει να επιβιώσει. Πολύς κόσμος έδειξε να μη γνωρίζει την ένστολη καθημερινότητα και να εκπλήσσεται από το γεγονός πως ένας εν ενεργεία αστυνομικός, που μάλιστα είχε κάνει στην ασφάλεια του πολιτικού γραφείου του πρώην υπουργού Προστασίας Τάκη Θεοδωρικάκου, εργαζόταν σε φορτηγό οικοδομής.
Κι όμως, περίπου το 80% των αστυνομικών είτε ψάχνει είτε ήδη έχει βρει μια δεύτερη δουλειά. Από delivery και οικοδομή μέχρι σεκιούριτι και φορτοεκφορτωτικές, αρκεί να βγαίνει ένα μεροκάματο.
Η αλήθεια είναι πως στην κοινή γνώμη δίνεται από τα ΜΜΕ «τροφή» κυρίως για τη σκοτεινή πλευρά της Αστυνομίας. Πράγματι υπάρχουν περιστατικά διαφθοράς, υπέρμετρης και αδικαιολόγητης βίας, συμμετοχής σε διάφορα κυκλώματα της νύχτας. Όμως, αυτή δεν είναι η πλειονότητα των έντιμων αστυνομικών, αλλά μια μειονότητα που «λερώνει» την κοινωνική αποστολή της για το «εύκολο» χρήμα.
Οι περισσότεροι αστυνομικοί μπαίνουν στην υπηρεσία με έναν μισθό κάτω από τα 1.000 ευρώ. Ακόμα και στη συνέχεια τα ποσά παραμένουν χαμηλά, συγκριτικά με τις ανάγκες που έχει πια η καθημερινότητα. Με τον μισθό του ένας αστυνομικός δεν μπορεί να δημιουργήσει οικογένεια, ούτε και να τη ζήσει. Συχνά πλέον δεν φτάνει ούτε καν για αυτοσυντήρηση.
Ο Αγαθάγγελος Παπαδόπουλος ήταν πάνω απ’ όλα ένας έντιμος άνθρωπος. Η επιλογή του ήταν να είναι ένας «καλός» αστυνομικός. Δεν πέρασε από το μυαλό του ο άλλος δρόμος για να βγάλει περισσότερα κι «εύκολα» χρήματα. Διάλεξε τη δύσκολη οδό και για να τα φέρει βόλτα βρήκε μια δεύτερη δουλειά, ίσως και πιο σκληρή ακόμα, στην οικοδομή.
«Το κλίμα εδώ στα Γρεβενά είναι πάρα πολύ βαρύ, θρηνούμε όλοι» είπε ο θείος του, Κώστας Σειρηνιώτης: «Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας πραγματικός αγωνιστής της ζωής. Και εδώ στο χωριό εργαζόταν σε ό,τι δουλειά έβρισκε γιατί έτσι είχε μάθει από μικρό παιδί να δουλεύει. Και στα χωράφια και στα τριφύλλια και όπου αλλού έβρισκε. Έτσι έκανε και στην Αθήνα».
Ο Έλληνας πολίτης πληρώνει κάθε μέρα από το υστέρημά του για να έχουμε, εκτός όλων των άλλων, και μια «κανονική» Αστυνομία. Με αστυνομικούς που θα είναι αφοσιωμένοι στον ρόλο τους και στην κοινωνία. Που θα εκπαιδεύονται σωστά και θα ανταποκρίνονται στις αποστολές τους. Που θα διατηρούν τον έλεγχο των καταστάσεων, θα λειτουργούν προς το κοινό όφελος και θα μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια.
Ο φορολογούμενος δεν πληρώνει στο κράτος για να έχουμε «πεινασμένους» αστυνομικούς που θα δουλεύουν 16 ώρες τη μέρα, με ακόμα ένα «μαύρο» οκτάωρο ως ντελιβεράδες ή σοβατζήδες και ταξιτζήδες. Δεν θέλει οι αστυνομικοί να στέλνονται σαν πρόβατα σε σφαγή για να τους ρίχνουν φωτοβολίδες στο πόδι και να τους σκοτώνουν οι αλήτες των γηπέδων, όπως στου Ρέντη.
Αυτές είναι αποφάσεις όλων των κυβερνήσεων που δεν έχουν μάθει να εκτιμούν το δημόσιο χρήμα και ξέρουν μόνο να το μοιράζουν σε απευθείας αναθέσεις ημετέρων, αντιπλημμυρικά έργα «μαϊμού» και ορδές άχρηστων συμβούλων, στερώντας τα λεφτά ΜΑΣ από την παιδεία, την υγεία, την ασφάλεια των πολιτών.
Αυτές οι αποφάσεις είναι που γεννούν τέτοιες τραγωδίες έντιμων ανθρώπων όπως η προχθεσινή. Κι αυτές οι αποφάσεις είναι που εν τέλει σπρώχνουν ύπουλα τους πιο άπληστους και προβληματικούς χαρακτήρες στα μπραβιλίκια της νύχτας, τους γιατρούς στα φακελάκια, τους δασκάλους στην αδιαφορία και τους καθηγητές στο καλύτερο μεροκάματο των φροντιστηρίων.
Η ελληνική κοινωνία έχει «εκπαιδευτεί» να βλέπει τον αστυνομικό ως αιώνιο εχθρό της. Οι αστυνομικοί, από την πλευρά τους, διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να ζήσουν από τη δουλειά τους, ούτε εκπαιδεύονται σε βαθμό που να ανταποκρίνονται σε κάθε περίσταση.
Όλοι ξέρουν τι Αστυνομία έχουμε, αλλά δεν λαμβάνεται καμία πρωτοβουλία ουσίας για να αλλάξει. Το βέβαιο είναι ότι με μισθό 970 ευρώ κανένας, όσο ευσυνείδητος κι αν είναι, δεν θα μπορέσει να αφιερώσει τη ζωή του στη στολή και στον σκοπό για τον οποίο τη φοράει. Δύσκολα θα ενταχθεί στον κοινωνικό του ρόλο, όταν ξέρει πως η κοινωνία τον απαξιώνει με κάθε τρόπο. Ο σεβασμός έχει χαθεί κι από τις δύο πλευρές.
Ο Αγαθάγγελος Παπαδόπουλος καταπλακώθηκε από τα μπάζα οικοδομής που κατέρρευσε και στην οποία εργαζόταν. Νωρίτερα είχαν καταπλακωθεί τα όνειρά του από τα μπάζα της καθημερινότητας. Όταν άρχιζε την καριέρα του ως αστυνομικός, πίστευε ότι θα ξέμπλεκε από τις δουλειές του ποδαριού. Ότι θα μπορούσε να έχει μια αξιοπρεπή ζωή από την εργασία του. Το ίδιο πιστεύουν και οι πυροσβέστες, οι πιλότοι των μαχητικών, οι άλλοι ένστολοι.
Δυστυχώς, όμως, στη μεταμνημονιακή Ελλάδα του 2024 το μότο είναι το ίδιο για όλους. Είτε φορούν μια στολή είτε όχι. Είτε έχουν μια εξουσία είτε όχι. Το καταθλιπτικό «πάμε κι όπου βγει» ισχύει για τον καθένα μας, τελικά. Στο ίδιο καζάνι βράζουμε.
