Τα απομνημονεύματα του μισαλλόδοξου Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κυκλοφορούν στη Γερμανία και μας υπενθυμίζουν το βρόμικο παιχνίδι που έπαιξε σε βάρος του ελληνικού λαού – «Πουλάει» ηθική από το φέρετρο ο άνθρωπος που ήθελε όσο κανένας μετά τον Χίτλερ να καταστρέψει τη χώρα μας
Του Βασίλη Γαλούπη
Μόνο μια χούφτα θλιβερών εν Ελλάδι θαυμαστών του, κυρίως πολιτικών και δημοσιογράφων, περιμένει σήμερα την κυκλοφορία των απομνημονευμάτων του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ο ελληνικός λαός ασφαλώς και θα θυμάται τον «μαύρο» υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας επί Μνημονίων, αλλά είναι σίγουρο πως δεν πρόκειται να πληρώσει ούτε μισό ευρώ για να αγοράσει τις ιστορίες στις οποίες ο Σόιμπλε τολμάει να «πουλάει» μετά θάνατον… ηθική.
Ο άνθρωπος που εξασφάλισε εξουσία και χρήμα έχοντας δουλέψει σε όλη του τη ζωή μόνο μέσα στον κομματικό σωλήνα των Χριστιανοδημοκρατών, αλλά ούτε μία ώρα σε κανονική δουλειά, επιχειρεί να δικαιολογήσει τις βιαιότητές του, όμως και πάλι βγάζει χολή για τη χώρα με κάθε ευκαιρία. Ακόμα και αφότου έχει φύγει από τη ζωή, όπως ήξερε ότι θα γίνει με την έκδοση των απομνημονευμάτων του, εξακολουθεί να προκαλεί με σαδιστικές αναφορές.
Ποιος, όμως, έχει όρεξη να διαβάσει τα ωραιοποιημένα απομνημονεύματα αυτού που έβλαψε την Ελλάδα όσο κανένας άλλος μετά τον Χίτλερ, μάλιστα, έχοντας τη γερμανική κοινή γνώμη και την ελίτ στο πλευρό του;
Μεταξύ άλλων γράφει ο Σόιμπλε:
– «Οι Έλληνες έπαιζαν επιτυχημένα το σύνηθες γι’ αυτούς blame game. Σε ποιον, άλλωστε, αρέσει να παραδέχεται ότι έζησε πάνω από τις δυνάμεις του;».
– «Το γεγονός ότι έγινα αποδιοπομπαίος τράγος στην Ελλάδα δεν με πείραξε, αυτό πρέπει κανείς στην πολιτική να το αντέχει, ακόμη και άκομψους παραλληλισμούς με τους ναζί που αντλούνταν από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας».
– «Έτσι θα υποβάλλαμε τους Έλληνες σε πολλές δοκιμασίες και εκείνοι με τη σειρά τους θα έπρεπε να προβούν σε μια μεγάλη εσωτερική υποτίμηση, που συνεπαγόταν κοινωνικές δυσκολίες».
– «Ήξερα ότι μακροπρόθεσμα θα ήταν δύσκολο να αντέξει κανείς πολιτικά τις απαραίτητες περικοπές».
Αυτό το τελευταίο δείχνει μια ακόμα πλευρά του αδίστακτου Σόιμπλε. Γνώριζε, δηλαδή, εκ των προτέρων, όπως παραδέχεται, ότι η χώρα θα διαλυθεί πολιτικά. Ότι θα κλυδωνιστεί η δημοκρατία, ότι η πολιτική σταθερότητα θα εξαφανιστεί, ότι η Ελλάδα θα βρεθεί στην κόψη του ξυραφιού. Κι όμως, τίποτα δεν τον εμπόδισε, όπως και τη Μέρκελ με το ΔΝΤ.
Ο Σόιμπλε απολάμβανε ότι γινόταν μισητός σε μια χώρα και ότι παρομοιαζόταν, δικαιολογημένα, με αρχιναζί. Ενώ τα νοικοκυριά γονάτιζαν και ο κόσμος απελπιζόταν, ο ίδιος εξακολουθούσε να βλέπει έναν λαό που ζούσε… πάνω από τις δυνατότητές του και έπρεπε να τιμωρηθεί με τη γνωστή και διαχρονική γερμανική συνταγή.
Μόνο για μια στιγμή ο Σόιμπλε λέει την αλήθεια: «Αυτή την εικόνα δεν θα την ξεχάσω ποτέ: όσο η υγεία μου εξαρτιόταν από έναν ορό, από ένα μεταξωτό νήμα κρεμόταν η σταθερότητα του ευρώ και μαζί και το μέλλον της Ευρώπης». Ότι, δηλαδή, θυσίασε την Ελλάδα για να σωθούν το νόμισμα και οι γερμανικές τράπεζες, προς όφελος των οποίων και λειτουργούσε.
Από την αρχή της ελληνικής κρίσης οι στόχοι του ήταν τρεις. Να σωθεί το ευρώ, να σωθούν οι γερμανικές τράπεζες και να μείνουν στο απυρόβλητο όσοι ήταν υπεύθυνοι για την ελληνική χρεοκοπία. Και τα κατάφερε!
Ο πλούτος της χώρας άλλαξε χέρια, η διαπλοκή είναι ακόμα πιο συγκεντρωτική και αποθρασυμένη από πριν και οι πολίτες δεν θα κατορθώσουν να σηκώσουν κεφάλι ποτέ, όσο σκληρά κι αν μοχθούν, με τους μισθούς Βουλγαρίας, τις τιμές Λουξεμβούργου και τη διαφθορά Κολομβίας. Ο «δίκαιος» Βόλφγκανγκ μπορεί να χαμογελά ικανοποιημένος από την αντίπερα όχθη.
Στο βιβλίο του αντιμετωπίζει προσβλητικά και περίπου ως κλόουν σχεδόν το σύνολο των εκλεγμένων Ελλήνων πολιτικών που συνάντησε στα χρόνια των Μνημονίων. Τα κατινίστικα σχόλιά του βγάζουν δηλητήριο. Προφανώς επειδή ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του τη μοναδική οικονομική αυθεντία και τον γνήσιο εκπρόσωπο των γερμανικών ιδεωδών.
Ο κρατικοδίαιτος πολιτικός των σκανδάλων και της διαφθοράς, που προσπάθησε να αρπάξει την ηγεσία των Χριστιανοδημοκρατών εκμεταλλευόμενος τα σκάνδαλα του Χέλμουτ Κολ, δεν επέτρεψε να διαλευκανθεί ποτέ η υπόθεση διαφθοράς στην οποία ήταν εμπλεκόμενος για τις χρηματοδοτήσεις του κόμματός του και δέχτηκε να θεσμοθετηθούν μέσω Βουλής οι μίζες τύπου Siemens από τις επιχειρήσεις της χώρας του για δουλειές στο εξωτερικό, δεν βρήκε το θάρρος να αναμετρηθεί με τις ευθύνες του.
Προτίμησε την υποτίμηση χωρών όπως η Ελλάδα, τον χλευασμό της πλειονότητας των πολιτικών προσώπων που συνάντησε από εκλεγμένα κόμματα, την αμετανόητη οπτική του ότι η δική του λογική αποτελεί αδιαμφισβήτητο αξίωμα. Φροντίζει να «θάψει» στο βιβλίο του ακόμα και τη Μέρκελ.
«Με την κλιμάκωση της σύγκρουσης το 2015 ξεχάστηκε ότι στην αρχική φάση εγώ ήμουν ο πιο φιλοευρωπαίος σε σχέση με την καγκελάριο, η οποία με τη διστακτικότητά της στο ζήτημα της βοήθειας προς την Ελλάδα όξυνε την εικόνα της ως “μαντάμ όχι”».
Κάποια στιγμή ο Σόιμπλε γράφει για μια ανεκδιήγητη πρότασή του σχετικά με την ελληνική κρίση: «Ρώτησα ωμά αν θα είχε νόημα να ανατεθεί η εφαρμογή του μεταρρυθμιστικού προγράμματος στις Βρυξέλλες, ώστε να μην απαιτούνται κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες για την υλοποίηση των μέτρων. Ήταν μια πρόταση που ήξερα ότι θα είχε βαθιές συνέπειες στην κυριαρχία της Ελλάδας…».
Ποιος θέλει να διαβάζει τα απομνημονεύματα ενός μισαλλόδοξου που, κάμποσες δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο, απαιτούσε – κι αυτός – την κατάλυση των κοινοβουλίων και την αρπαγή της κυριαρχίας χωρών;
