Του Απόστολου Αποστόλου*
Τα κομματικά συνέδρια με τους θεατρινισμούς τους, με την ανεξάντλητη πολυλογία τους, και τους αφόρητους μονολόγους τους, αποτελούν σύμπτωμα της απώλειας της πολιτικής.
Οι σύνεδροι των κομμάτων οραματίζονται να βαφτίσουν την επανάληψη μιας παρωδίας για μια ακόμη φορά. Τα βαλσαμώματα της κουρασμένης κομματικής συνήθειας μπαίνουν στην πρώτη γραμμή με τις ζητωκραυγές των ιεραποστολικών ψυχών, οι οποίες είναι έτοιμες να πάρουν φωτιά με τα συνθήματα των αρχηγών τους, καλύπτοντας παράλληλα τις φάλτσες τους ρητορείες με χειροκροτήματα ως άξιοι κομματικοί παλαμιστές (χειροκροτητές).
Ο πολιτικός ιδεοψυχαναγκασμός που μεριμνά για τον τόπο εμφανίζει με τα κομματικά συνέδρια την παθογένεια του σε όλο του το μεγαλείο. Ο ύστερος πολιτικός ακοινωνικός και επιφανειακός κόσμος βρίσκει στα συνέδρια την εκστατική του μορφή. Το πολιτικό σκοτάδι βρίσκεται ανάγλυφα μπροστά μας και ο ιλαρυντικός σαρκασμός της πολιτικής κουλτούρας αφήνεται ως διασκέδαση στους πολίτες που παρακολουθούν τους τεμπελοκαρεκλοκένταυρους κομματικούς κρατικοδίαιτους από τα ΜΜΕ.
Τα κομματικά συνέδρια εκβιαστικά θέλουν να αποδείξουν την επίδειξη της ενότητάς τους, την κομματική τους σταθερότητα, το πάμε μπροστά χωρίς αντιθέσεις. Αυτή όμως η μικροπολιτική κλίμακα αποτελεί μια ψευδή έξαρση της θέλησης, μια χρεοκοπημένη διακήρυξη της πολιτικής αλήθειας, μια καθαγίαση της πολιτικής πράξης.
Τα κομματικά συνέδρια ως ατέλειωτη παρακμή και γκροτέσκο θέαμα αντιστρέφουν κάθε έννοια που ισχυρίζονται ότι υπερασπίζονται. Η δικαιοσύνη, η ελευθερία, η αφθονία, η ισότητα, στα κομματικά συνέδρια καταρρέουν χωρίς επιστροφή. Έτσι και αλλιώς κάτω από τον επονείδιστο εκσυγχρονισμό της νέας εποχής όλα τα παραπάνω μπερδεμένα στους ιστορικούς τους στρόφους παράγουν το αντίθετό τους. Η παραξενιά ενός deja vu μέλλοντος και μιας τετελεσμένης πανουργίας της λογικής μας πηγαίνει σε ένα νέο θέατρο πολιτικών και κοινωνικών σχέσεων.
Τα κομματικά συνέδρια χωρίς χαρακτηριστικά και ιδιότητες, ευνουχισμένα στη θέληση και στρατευμένα στα συμφέροντα και στην απληστία της εξουσίας, με πλάγιους λόγους και αυταρχικές παρεκκλίσεις, καλύπτονται από κύματα ανοησίας και από κινήσεις απελπισίας.
Σχεδόν σε όλα τα κομματικά συνέδρια παρατηρείται ένα συνονθύλευμα από ηρωικές ρητορείες μαζί με άνευρες κενολογίες και ξεψυχισμένους προβληματισμούς για την πορεία της χώρας. Όλα όμως είναι καλά σκηνοθετημένα. Τόσο τα δοξαστικά, όσο και τα χαμηλής έντασης επιτιμητικά. Αυτή η σύμμειξη (σύμπλεγμα ενοχής και εξουσιαστικής απληστίας) καιρό τώρα έχει βρει τον συσχετισμό της. Έτσι και αλλιώς τα όρια έχουν χάσει τη σαφήνειά τους, γιατί έχουν μετατραπεί οι πόλοι οριοθέτησής τους. Ο συσχετισμός της εξουσίας και της καταπίεσης ανήκει σε όλους και στους δημοκράτες και στους φασίστες και στους επαναστάτες και στους ναζιστές. Στην πολιτική δεν υπάρχουν πια καταγωγές και προελεύσεις και αυτό γιατί υπάρχει μια τρανσπολιτική κουλτούρα η οποία αποτελεί επέκταση της κοινωνικο-πολιτικής μας αδιαφορίας.
Η φωνή του κ. Γεωργιάδη στην ομιλία του στο 15ο κομματικό συνέδριο της ΝΔ: «Προσπαθούν να ρίξουν τον Μητσοτάκη θα τους αφήσουμε; Πιο δυνατά θα τους αφήσουμε;» τα λέει όλα. Η φωνή του έμοιαζε με φωνή πανικόβλητου στρατηγού κάτω από κρίση ηττοπάθειας, απευθυνόμενος στους στρατιώτες του, προκειμένου να τους ενθαρρύνει το ηθικό. Το κάλεσμα του κ. Γεωργιάδη δεν ήταν μόνο ένα κάλεσμα ηττοπαθούς αγωνίας, αλλά ήταν και μια προσευχή για τον κ. Μητσοτάκη γιατί βρίσκεται σε πολιορκία από τις πολιτικές του παραλείψεις, συγκαλύψεις, κακοδιαχειρίσεις. Δηλαδή σ’ ένα άθροισμα πολιτικών πληγών συνέπεια της εξουσιαστικής του ακράτειας και της παραγνώρισης της ικανότητάς του.
Στα κομματικά συνέδρια υποψιάζεσαι πάντα και το επερχόμενο τέλος των κομμάτων που βρίσκονται στην εξουσία. Όταν η προοπτική μένει μετέωρη στο συναίσθημα, όταν ο κομματικός αρχηγός πνίγεται στην αμηχανία και προβαίνει σε χαρακτηρισμούς των αντιπάλων του, όταν προσκομίζει αγιογράφους από την εσπερία για να υμνήσουν με λεκτικούς θορύβους την εικόνα του και όταν αρχίζουν οι απειλές «αν δεν με ψηφίσετε θα έχετε περιπέτειες» τότε έχει αρχίσει η οπισθοχώρηση και ανοίγουν τα μπαούλα για το μάζεμα και την προετοιμασία της απομάκρυνσης .
Τα κομματικά συνέδρια επιβεβαιώνουν την εκκαθάριση της πολιτικής κουλτούρας και την καθαγίαση της κομματικής υπόγειας εξουσίας. Σήμερα δεν απασχολούν κανέναν, εκτός από κάποιους που στη νομή και κατοχή της εξουσίας, μοιράζονται μεσιτείες, μερίδια, προμήθειες και καρέκλες.
*Καθηγητής Πολίτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
Κομματικά συνέδρια βοούν επί Ματέο στη ΝΔ, αφού ο αρχηγός της την οδηγεί κατά κρημνού.
Ακολουθεί αυτοκτονική πολιτική, τη βαφτίζει όμως «σωστή πλευρά της ιστορίας». Η οικονομία, η ασφάλεια της χώρας, η ευημερία των πολιτών αξαχνώνονται, ενώ η μυστική διπλωματία συμπαρασύρει τα εθνικά δικαιώματα, απλά επειδή ο αρχηγός πράττει κατά το δοκούν.
Πρωθυπουργοκεντρικό λοιπόν το κράτος, δεν υπακούει σε αρχές και αξίες, πέραν αυτών του αρχηγού. Πάει ταξίδι ο αρχηγός, φεύγουν οπλικά συστήματα προς την Ουκρανία, η δε Βουλή ενημερώνεται πολύ αργότερα. Σε άλλα ταξίδια ακούμε για αγορές αεροπλάνων, φρεγατών και πυροσβεστικών μέσων, τελικά μήπως δεν χρειάζονται κομματικά συνέδρια, αρχές, κρατική οργάνωση και συγκροτημένο κράτος ;
Μήπως ο πρωθυπουργός, συνεπικουρούμενος από την οικογένεια του, μπορεί να υποκαταστήσει κόμμα, κυβέρνηση, νομοθετική εξουσία, δικαιοσύνη, και γενικά όλες τις κρατικές λειτουργίες ;
Τα κομματικά συνέδρια αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο δημοκρατίας, φτάνει οι αρχηγοί να λαμβάνουν υπόψη τις αποφάσεις και τις ιδεολογικές τάσεις που διαμορφώνονται στο κόμμα στις εργασίες του συνεδρίου.
Άλλο πράγμα η κανονική ορχήστρα με καταρτισμένους, χαρισματικούς και υποταγμένους στο διευθυντή ορχήστρας μουσικούς, εντελώς διαφορετικό πράγμα ο άνθρωπος ορχήστρα. Σε καμία περίπτωση δεν παράγεται το ίδιο μουσικό αποτέλεσμα στις δυο αυτές ακραίες καταστάσεις.
Οι κεντροδεξιοί πολίτες, ψηφοφόροι της ΝΔ, βλέπουν την ιδεολογική μετακύληση του κόμματος σε οιονεί Σημιτικό εξυγχρονιστικό μόρφωμα. Η πολιτική παράγεται μόνο από τον ηγεμόνα, οι υπόλοιποι έχουν καθήκον να αποδέχονται πρόθυμα και να ακολουθούν.
Όμως, οι ψηφοφόροι δεν είναι πακτωμένοι, έχουν αξιακό σύστημα που θίγεται από κυβερνητικές πράξεις και παραλήψεις.
Το δε αξιακό μας σύστημα καθορίζει τη συμπεριφορά μας και ως ψηφοφόρου.