Το τελευταίο κουδούνι για χώρα και κυβέρνηση

Του Αντ. Αγγελόπουλου

Ακόμα και ο ναρκωμένος από την ευωχία του Real Estate τύπος θορυβήθηκε από τα ταυτόχρονα κλεισίματα σημαντικών παραγωγικών μονάδων, όπως η υαλουργία Γιούλα (μετά από 77 χρόνια λειτουργίας) και η βιομηχανία υλικών συσκευασίας Sonoco Hellas. Είχαν προηγηθεί πέρυσι τo εργοστάσιo της Crown Hellas Can στην Πάτρα, το εργοστάσιο παραγωγής γάλακτος της ΔΕΛΤΑ στην Ημαθία, η ΠΙΤΣΟΣ στην Αθήνα και άλλες μονάδες. Ολες αυτές οι μονάδες ήταν σημαντικό κομμάτι του παραγωγικού ιστού της χώρας, που έχει πια γίνει πολύ ισχνός.

Οι περισσότερες από τις επιχειρήσεις που έκλεισαν (όχι όλες) είχανε ξένη ιδιοκτησία. Είναι ορθό ότι η στρατηγική των εταιρειών αυτών είναι διεθνής και δεν έχει λόγο να δείχνει κάποια ιδιαίτερη εύνοια στην Ελλάδα. Αν το κόστος είναι χαμηλότερο αλλού, αποφασίζουν να μεταφέρουν την παραγωγή αλλού. Βέβαια θα μπορούσαν να κάνουν επενδύσεις ώστε να μειωθεί το κόστος παραγωγής εδώ, άρα το φιλικό στην βιομηχανία ρυθμιστικό περιβάλλον είναι εξαιρετικά σημαντικό. Επίσης και οι λόγοι που αναφέρει η πρόεδρος του ΣΕΒ Λουκία Σαράντη είναι ακριβείς: Πολύ υψηλό κόστος ενέργειας, γενικότερο κλίμα αποβιομηχάνισης στην Ευρώπη και ελλείψεις σε ειδικευμένο εργατικό δυναμικό.

Ομως ο τρόπος κλεισίματος των επιχειρήσεων εκπλήσσει και σοκάρει. Σίγουρα θα είχε προηγηθεί μία περίοδος μαρασμού, παγώματος επενδύσεων, αγωνιωδών συζητήσεων με τo senior management στο εξωτερικό, πριν ληφθεί η απόφαση για «ξαφνικό θάνατο». Κανείς δεν κλείνει μια βιομηχανία εύκολα. Τίποτα δεν είχε αντιληφθεί η κυβέρνηση απ’ αυτόν τον επιθανάτιο ρόγχο; Ο ΣΕΒ δεν είχε κάποιες ισχυρές ενδείξεις ότι πολύ μεγάλες (για τα ελληνικά δεδομένα) μονάδες πάνε για κλείσιμο;

Κραυγάζει ότι η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται ποσώς για την μεταποίηση, και αυτό το βλέπουν οι ξένοι ιδιοκτήτες θυγατρικών στην Ελλάδα. Βλέπουν ότι το μοναδικό ενδιαφέρον είναι ο μαζικός τουρισμός, οι ανεμογεννήτριες σε κάθε γωνιά της Ελλάδος και τα φαραωνικά κατασκευαστικά έργα. Αν υπήρχε ενδιαφέρον, το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να ισχύσει είναι τούτο: εάν ο ιδιοκτήτης μιας μονάδας που απασχολεί πάνω από έναν αριθμό εργαζομένων σκέφτεται να την κλείσει, να ενημερώνει επίσημα την κυβέρνηση και να δίνει χρόνο για εξεύρεση ενδεχόμενου αγοραστή. Έτσι γίνεται στην Μεγ. Βρεταννία: Οταν η British Steel το 2016 αποφάσισε ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει το χαλυβουργείο στο Scunthorpe, ενεπλάκη η αγγλική κυβέρνηση και διευκόλυνε την εύρεση αγοραστή. Υπάρχει ο θεσμός του receivership (διαχείριση περιουσίας εν χρεωκοπία), στην οποία είναι υποχρεωτικό να προσφύγει ο επιχειρηματίας. Η κυβέρνηση έχει ικανότατο και αποτελεσματικότατο γραφείο Receiver και πάντα, αν θέλει, βρίσκει ενδιαφερόμενους αγοραστές.

Αν θέλει. Η δική μας θέλει; Κλείνουν τα εργοστάσια, αποδεκατίζεται η χώρα (κυριολεκτικά, έχουμε χάσει το εν δέκατον του πληθυσμού μας) και οι πολίτες γίνονται ανδράποδα. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό.