Του Γιώργου Κ. Στράτου
Η αναφορά των ευρωπαϊστών πολιτικών στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, γίνεται με όρους «άγιου δισκοπότηρου» και όχι αδίκως. Τυπικά, ο όρος περιλαμβάνει το σύνολο της νομοθεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ενσωματώνεται στα νομικά συστήματα των κρατών-μελών της. Ξεπερνά πλέον τις 100.000 σελίδες, αποτελώντας το πιο εντυπωσιακό «μνημείο γραφειοκρατικής επέκτασης στην ανθρώπινη ιστορία», κατά την εύστοχη διατύπωση του συγγραφέως, Πέρι Άντερσον.
Ουσιαστικά, αυτός ο πυκνογραμμένος όγκος ξηρών νομικών κειμένων εμπεριέχει την επιθυμία των Ευρωπαίων πολιτών να είναι πάντα σεβαστά και αδιαπραγμάτευτα ζητήματα όπως η παγκόσμια ειρήνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το Διεθνές Δίκαιο, το κράτος δικαίου, η πρόσβαση στην Υγεία, στην Παιδεία, στη Δικαιοσύνη, στην εργασία και την Ασφάλιση, η ασφάλεια, η ελευθερία μετακίνησης και εγκατάστασης – κοντολογίς, ό,τι μάς έχει απομείνει ως εικόνα και, κυρίως, ως πολιτική πρακτική από αυτά που κάποτε περήφανα αποκαλούσαμε «Ευρώπη». Αυτό είχε στο μυαλό του και ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, όταν έλεγε πως «η συμμετοχή στη «χορεία» των κρατών-μελών της ευρωπαϊκής οικογένειας συνεπάγεται πολλαπλά και καθοριστικής σημασίας οφέλη υπέρ της προοπτικής του τόπου μας και του λαού μας».
Η στάση των εταίρων μας κατά την επιβολή και την εφαρμογή των τιμωρητικών Μνημονίων του ΔΝΤ τραυμάτισε τη σχέση μας με την Ε.Ε. Όχι άδικα. Το γεγονός αποτυπώθηκε απερίφραστα στο δημοψήφισμα του 2015, απόφαση που συνιστούσε μία συγκλονιστική ανατροπή του βαθιά φιλοευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας μας ως τότε, ανεξάρτητα από την κατάληξη.
Τη δική μας πικρή εμπειρία έρχεται να συμπληρώσει η εξέλιξη στα περισσότερα από τα μέτωπα που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια η Κομισιόν, «η κυβέρνηση των Βρυξελλών». Στα διεθνή, η Ε.Ε. δίνει, δικαίως και διαρκώς, την εντύπωση του ουραγού των ΗΠΑ, αποδεικνύεται παντού απροετοίμαστη, δυσκολεύεται να καταλήξει σε ενιαίες στάσεις και το… στρογγύλεμα που ακολουθεί αναγκαστικά στη διατύπωση της τελικής θέσης των «27» κάνει ακόμα πιο αναιμική την παρέμβασή τους, αναδεικνύοντας την αδυναμία τους να εκφράσουν, πολλώ δε μάλλον να επιβάλουν, τη συνολική άποψή τους για τα του πλανήτη.
Στα της ηπείρου μας, οι αποφάσεις της δείχνουν πως έχει ατονίσει, επιεικώς, η επαφή των γραφειοκρατών της με τους πολίτες και η σχέση τους με τη ζώσα πραγματικότητα που τους περιβάλλει. Η αντιμετώπιση των αγροτών, που οδήγησε στις πρόσφατες κινητοποιήσεις, από τον Βορρά μέχρι τον Νότο, κατακλύζοντας πρωτεύουσες με τρακτέρ, αποτελεί τον πιο αδιάψευστο μάρτυρα. Σαν να ζουν σε άλλο σύμπαν, με άλλες ανάγκες από αυτές που απασχολούν τον μέσο Ευρωπαίο.
Για όλ’ αυτά, η μόνιμη επωδός απολογία τους είναι ο λαϊκισμός και το φάντασμα της Ακροδεξιάς! Κανένας τους δεν κάνει τίποτα λάθος! Ίσως η ελίτ της Ε.Ε. να ‘χει ζηλέψει τη «δόξα» της παγκόσμιας, αυτής που επιχειρεί να επιβάλει την κυριαρχία της επί της υφηλίου, στο όνομα της «πνευματικής» της υπεροχής και της οικονομικής της δύναμης, και θέλει να πρωτοπορήσει στα ανθρωποκτόνα αυτά «πρωτεία». Ξεχνά η έρμη πως ο υπάλληλος δεν κορδακίζεται ποτέ μπροστά στο αφεντικό, γιατί θα την πληρώσει! Κι εμείς από το κεκτημένο μπορεί στο τέλος να μείνουμε με το… απολειπόμενο. Αυτοί τι δουλειά θα κάνουν μετά και πού;
