Μήπως η Πρόεδρος της Δημοκρατίας οφείλει να πάρει θέση για αυτή την παρεμπόδιση εφαρμογής ατομικού και πολιτικού δικαιώματος εκ μέρους των πολιτών;
Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Η προσπάθεια απαξίωσης της συγκέντρωσης 1.300.000 υπογραφών για τα Τέμπη δεν προδίδει μόνο πανικό, αλλά υποκρύπτει και βαθύτατη ασέβεια προς το Σύνταγμα από εκείνους που, σε άλλες περιπτώσεις, κόπτονται με πάθος για την ευλαβική τήρησή του…
Καταρχάς, πώς μπορεί να χαρακτηρίζονται «γελοιότητες» ρυθμίσεις που υπάρχουν στο Σύνταγμα ύστερα από την τελευταία αναθεώρησή του, η οποία ολοκληρώθηκε το 2019, όταν ήταν κυβέρνηση η Ν.Δ. και πρωθυπουργός ο Κ. Μητσοτάκης;
«Με υπογραφή 500.000 πολιτών που έχουν δικαίωμα ψήφου, μπορούν να κατατίθενται έως δύο ανά κοινοβουλευτική περίοδο προτάσεις νόμων στη Βουλή, οι οποίες με απόφαση του προέδρου της παραπέμπονται προς επεξεργασία και εν συνεχεία εισάγονται υποχρεωτικά προς συζήτηση και ψήφιση στην Ολομέλεια» προβλέπει ρητά το άρθρο 73, παρ.6. Είναι «γελοιότητα» αυτό;
Κάτι ανάλογο άλλωστε ισχύει, από πολύ παλαιότερα, στην Ευρώπη, όπως και στις ΗΠΑ. Είναι «γελοιότητα» και αυτό;
Βεβαίως, αφού ήταν αδύνατον να μην υιοθετηθεί και στη χώρα μας, η δυσκολία πήγε να τεθεί από το «παράθυρο», με το πολύ μεγάλο όριο που ετέθη για τις υπογραφές…
Ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα: τέτοια διαδικασία προβλέπεται στο Σύνταγμα της Ιταλίας με 50.000 υπογραφές σε σύνολο πληθυσμού 60.000.000. Στην Αυστρία, με πληθυσμό περίπου 9.000.000, απαιτείται συλλογή 100.000 υπογραφών. Και στην Ισπανία, που έχει 48.000.000 κατοίκους, χρειάζονται 500.000 υπογραφές – όσες και στην Ελλάδα, που έχει όμως το 1/4 του πληθυσμού της!
Την ίδια ώρα, σε 9 Πολιτείες των ΗΠΑ (Αλάσκα, Γιούτα, Μασαχουσέτη, Μέιν, Μίσιγκαν, Νεβάδα, Ουαϊόμινγκ, Ουάσινγκτον και Οχάιο), ο θεσμός είναι ακόμη πιο ισχυρός, αφού ορίζεται ότι, εάν το νομοθετικό σώμα απορρίψει την πρόταση νόμου που κατατέθηκε από τους πολίτες, διενεργείται υποχρεωτικά δημοψήφισμα. «Γελοιότητα» κι αυτό;
Ακούσαμε και τον Μ. Βορίδη να ισχυρίζεται ότι δήθεν το αιτούμενο, για άρση της ασυλίας όταν προκύπτουν ποινικές ευθύνες για πολιτικά πρόσωπα, «είναι αναθεώρηση του Συντάγματος», αλλά κι αυτό ένας δικολαβισμός είναι.
Εκτός από το υψηλό φράγμα των 500.000 υπογραφών που έθεσαν -και ήδη έσπασε-, το δεύτερο «φρένο» έχει να κάνει με τη συνεχιζόμενη καθυστέρηση στην έκδοση του αναγκαίου εφαρμοστικού νόμου, για να μένει ανενεργή η διάταξη.
Αυτή η σχεδόν πενταετής πλέον αδράνεια συνιστά, ωστόσο, παραβίαση της υποχρέωσης της κυβέρνησης (όταν, μάλιστα, πανηγυρίζει για την πυκνότητα της νομοθετικής της δραστηριότητας) να υπακούει στο Σύνταγμα στο οποίο έχει ορκιστεί…
Κατά μια συναφή επιστημονική εκδοχή, δε, η αντισυνταγματική παράλειψη του νομοθέτη να θεσπίσει τον σχετικό οργανικό νόμο δεν μπορεί να εμποδίσει τη λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία. Και, καθώς κόπτονται άπαντες -με πρώτη την προερχόμενη από το δικαστικό σώμα Κατερίνα Σακελλαροπούλου- για τα πάσης φύσεως δικαιώματα, μήπως και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας οφείλει να πάρει θέση για αυτή την παρεμπόδιση εφαρμογής ατομικού και πολιτικού δικαιώματος εκ μέρους των πολιτών;
Δεν είναι ακριβώς έτσι, το Σύνταγμα θέτει τα όρια που θα κινούνται οι νόμοι. Προφανώς, για να έχει πρακτική εφαρμογή η διάταξη που αναφέρει το άρθρο, πρέπει να υπάρξει αντίστοιχη κάλυψη με νόμο.
Πολιτική πίεση όντως δημιουργήθηκε, μπορεί να υπάρξει νόμος, η πλειοψηφία όμως της βουλής έχει αντίθετη άποψη.
Όλοι σχεδόν κυβέρνησαν από το 1975, τότε που αρχικά ψηφίστηκε το Σύνταγμα, κανένας όμως δεν κάλυψε νομοθετικά τη συνταγματική αυτή διάταξη.
Καλημέρα κ.Λαερτιαδη και χρόνια πολλά για την εθνική μας επέτειο. Θα ήθελα να σχολιάσω τα γραφόμενα σας, ως προς το ότι, αν και υπάρχει η πρόβλεψη στο Σύνταγμα(άρθρο 73), ουδεμία κυβέρνηση από το 1975 δεν έχει καλύψει νομοθετικά τη συνταγματική αυτή διάταξη, τι σημαίνει αυτό; Φυσικά ότι όλες είναι υπόλογες αφενός και αφετέρου μια κυβέρνηση που θέλει να λέγεται δημοκρατική και εκσυγχρονιστική-μεταρυθμιστικη όπως λέει η σημερινή, ώφειλε και οφείλει να το κάνει. Το 1.300.000 και πλέον, είναι πολύ μεγάλο νούμερο για να μην αποτελεί σημαντική πίεση προς την κυβερνηση. Αλλά το σημαντικότερο ειναι ότι το πραγματικό νούμερο που πιστεύει ότι επιχειρείται κουκούλομα για την αποφυγή απόδοσης ευθυνών σε πολιτικά πρόσωπα, είναι πολύ μεγαλύτερο και αυτό το γνωριζουν οι παντες κυβερνώντες και μη, εξάλλου και οι δημοσκοπήσεις το δείχνουν.
Φίλε κ. Δέλλα
Σαφώς, έπρεπε να είχε ήδη ενεργοποιηθεί η διάταξη από την παρούσα κυβέρνηση έστω και με αναδρομική ισχύ, όπως θα γινόταν αν η διάταξη αφορούσε καταβολή φόρου.
Όμως για την ποιότητα της εκτελεστικής εξουσία, άλλο πράγμα εντυπωσιάζει.
Πληγώνει τον κάθε έλληνα η προσπάθεια συγκάλυψης, η νομιμότητα και το αξιακό επίπεδο της δημοκρατίας μας πήγαν περίπατο.
Όλοι αυτοί οι ανθρώπου (διοίκηση και ιδιώτες) που συμμετείχαν άμεσα ή έμμεσα στο έργο της συγκάλυψης, δεν μπορούν να ισχυριστούν πως δεν τους αφορά, δεν μπορούν να προσποιηθούν αθωότητα.
Εδώ υπάρχει δόλος, υπάκουσαν σε αόρατη αρχή την οποία πίστευαν ως παντοδύναμη. Όμως, σε ότι αφορά τη διαχείρηση του ατυχήματος, όλοι ( ανακριτικοί υπάλληλοι, πολιτική προστασία, περιφέρεια, ακόμη και απλοί εργαζόμενοι) γνώριζαν πως δεν ακολουθούσαν τη νομιμότητα, όλοι έγιναν συμμέτοχοι σε κάθε πράξη της παρανομίας.
Εάν το δικαστικό μας σύστημα είναι ανάλογο ως προς την απονομή δικαιοσύνης, με αυτό της Νυρεμβέργης, τότε θα υπάρξουν σκληρές καταδίκες.
Κ. Πιερρακάκης: “Η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος”
https://www.capital.gr/politiki/3777205/k-pierrakakis-i-ellada-den-mporei-na-perimenei-tin-anatheorisi-tou-arthrou-16-tou-suntagmatos/?amp=true
Κανονικά θα έπρεπε οπότε κάποιο μέλος της κυβέρνησης βρίσκεται απέναντι από δημοσιογραφικό μικρόφωνο να ερωτάται: η απονομή δικαιοσύνης μπορεί να περιμένει την αναθεώρηση του άρθρου 86 ?
Η πρόθεση μου, το δηλώνω ξεκάθαρα, δεν είναι να καταπατηθεί το Σύνταγμα μας εις διπλούν, αλλά να γίνει ξεκάθαρο σε όλους πως η σημερινή κυβέρνηση έχει χάσει εν πολλοίς την ηθική, πολιτική αλλά και συνταγματική νομιμοποίηση της.
Αν πρέπει να βγει κάτι από την σημερινή κατάντια μας σε επίπεδο πολιτείας, αυτό είναι η επανακινητοποιηση των υγιών δυνάμεων εντός της κοινωνίας.
Στόχος θα πρέπει να είναι η εφαρμογή του Συντάγματος, σε κάθε περίπτωση, είτε μιλάμε για το άρθρο 86 είτε μιλάμε για το άρθρο 16, αλλά ταυτοχρόνως να υπάρξει διαρκές λαϊκό αίτημα με ανάλογη πίεση ώστε να ξεκινήσει η συνταγματική αναθεώρηση ( είμαστε στο όριο των 5 ετών από την τελευταία) με αλλαγές προς την ισονομία, την ισηγορία και την προστασία του πνεύματος του λόγου υπάρξεως των θεσμών.
Κακώς δίχως καλώς, το Σύνταγμα έχει καταντήσει η ψιμυθιωση ενός καθεστώτος με τάχα δημοκρατικα χρώματα, το οποίο μπορεί να το κάμπτει ή ακόμη και να το παραμερίζει οπότε αυτό κρίνει.
Έχουμε την ευκαιρία, στηριζόμενοι στις 1.400.000 υπογραφές να διεκδικήσουμε την δική μας 3η Σεπτεμβρίου επαναφέροντας την χώρα σε συνταγματική τάξη.
” Τα Τέμπη και η κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας ”
https://patris.gr/2024/03/23/ta-tempi-katargisi-voyleytikis-asylias/
” Το θέμα της αναθεώρησης του Συντάγματος είναι κατεπείγον και έπρεπε εδώ και χρόνια να είχε διαγραφεί το κατάπτυστο άρ. 86. Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι εάν δεν υπήρχε το άρθρο αυτό, όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί θα εφοβούντο τα ισόβια και δεν θα παρεβίαζαν τον Ποινικό Κώδικα κουβαλώντας τις μίζες με τις βαλίτσες.”
Αυτό είναι το ζουμί. Ή ζούμε σε δημοκρατία, οπότε όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στον νόμο, ή ζούμε σε ancien régime (αριστοκρατικό καθεστώς, όπως Γαλλία προ τού 1789), οπότε άλλο κοινός θνητός κι άλλο βουλευτής. Αν δεν ξυπνήσει επιτέλους ο εσαεί κοιμισμένος ελληνικός λαός, να διεκδικήσει το δίκιο του και την ισότητα, οι βουλευτές θα χορεύουν στην πλάτη του.