Υπέκυψε στον… διεθνισμό ο υπερπατριώτης Βορίδης

Στο νέο αφήγημα του Μαξίμου, όπως το εξέφρασε ο «αντ’ αυτού», η υπαρξιακή απειλή κατά της Ελλάδας δεν είναι η Τουρκία, αλλά η Ρωσία – Ξεπλένει τον Ζελένσκι για τη στάση του στο Κυπριακό και ξεκαθαρίζει ότι η θέση της Αθήνας καθορίζεται από τα «θέλω» και τα συμφέροντα άλλων, εξωγενών παραγόντων

Του Βασίλη Γαλούπη

Η στρατηγική κατευνασμού του Ερντογάν έχει αρχίσει πλέον να εξελίσσεται σε μια νέα πολιτική κατευνασμού, αυτή τη φορά του ελληνικού λαού, προφανέστατα για να λειανθεί το έδαφος σε σχέση με όσα έρχονται.

Μία ημέρα μετά την εξοργιστική δήλωση Ερντογάν ότι «αν είχαμε πιέσει λίγο περισσότερο το 1974, θα είχαμε πάρει όλη την Κύπρο» και λίγο πριν απαντήσει, έστω και χλιαρά, η Αθήνα για «στρέβλωση της ιστορικής αλήθειας και προσβολή στη μνήμη των θυμάτων», ο Μάκης Βορίδης προχώρησε σε μια ακραία τοποθέτηση, έξω και πέρα από κάθε εθνική γραμμή, μεταβάλλοντας για μια ακόμα φορά προς το χειρότερο το αφήγημα στα Ελληνοτουρκικά.

Από τον υπουργό Επικρατείας ζητήθηκε χθες, σε πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή του Σκάι, να απαντήσει σε μηνύματα ακροατών που του επεσήμαιναν ότι «εμείς συμπαριστάμεθα στον πρόεδρο της Ουκρανίας, αλλά ο Ζελένσκι δεν έχει κάνει μια δήλωση για το Κυπριακό τόσο καιρό».

Η απάντηση του υπουργού Επικρατείας ήταν σχεδόν σοκαριστική: «Ακούστε, κανείς δεν πρέπει να βλέπει τα διεθνή ζητήματα από τον φακό των εθνικών μας θεμάτων. Γιατί το λέω; Επειδή είναι μια εσφαλμένη προσέγγιση».

Ο «αντ’ αυτού», δηλαδή ο άνθρωπος που έχει αναλάβει το καθήκον να εκπροσωπεί τον Έλληνα πρωθυπουργό στη Βουλή, έγινε ο πρώτος πολιτικός στη διεθνή Ιστορία που δήλωσε ότι τα διεθνή ζητήματα δεν πρέπει να τα βλέπει μια χώρα μέσα από το πρίσμα των εθνικών της συμφερόντων και θεμάτων.

Ο Βορίδης δήλωσε ξεκάθαρα ότι αυτό είναι μια εσφαλμένη προσέγγιση, ξεπλένοντας ουσιαστικά και τον Ζελένσκι, που περιμένει πάντα με το χέρι απλωμένο, ενώ ακόμα και μέσα στο ελληνικό Κοινοβούλιο δεν είπε κουβέντα για το Κυπριακό, προκειμένου να μην πειράξει τη σχέση του με τον Ερντογάν.

Όμως, ο Βορίδης προχώρησε ακόμα περισσότερο τη σκέψη του για το τι εννοεί: «Θεωρεί κανένας ότι όλα αυτά τα πολυμερή ζητήματα πρέπει υποχρεωτικά να έχουν μια συγκεκριμένη αντανάκλαση, μια συγκεκριμένη ανταλλαγή σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα δικών μας θεμάτων, δικών μας προτεραιοτήτων; Η απάντηση είναι ότι αυτό είναι μια μακρόχρονη στρατηγική. Η οποία αναβαθμίζει πρακτικά τον ρόλο της Ελλάδας στο διεθνές γίγνεσθαι».

Και ολοκλήρωσε το νέο αφήγημα του Μαξίμου, ότι δηλαδή το γεγονός πως σήμερα η Ελλάδα θεωρείται μια αξιόπιστη εταίρος στο ΝΑΤΟ, μια χώρα που μπορεί κανείς να συνομιλήσει και να στηριχτεί για τις ΗΠΑ, μια χώρα… μπροστάρης σε διεθνή ζητήματα στην Ε.Ε., φέρνει αποτελέσματα στο Μεταναστευτικό, όπως με την παρουσία Μητσοτάκη στην Αίγυπτο, ή στα Ενεργειακά.

Ασφαλώς και όσα είπε ο Βορίδης δεν αντέχουν σε κριτική. Η Ελλάδα πάντα ήταν αξιόπιστη εταίρος του ΝΑΤΟ και στρατηγική σύμμαχος των ΗΠΑ. Τέτοιο διακύβευμα δεν υπήρξε ούτε καν στην εποχή του… επαναστάτη κατά των αμερικανικών βάσεων Ανδρέα Παπανδρέου. Πάντα επίσης οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες λάμβαναν διεθνείς πρωτοβουλίες, συχνά με μεγαλύτερο δυναμισμό, αποτελεσματικότητα και ισορροπία από την «τυφλά» μονοδιάστατη, υψηλού ρίσκου και χωρίς χειροπιαστά οφέλη, κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Όμως, ο κάποτε υπερπατριώτης και σήμερα ακραίος διεθνιστής Βορίδης προχωρά ένα βήμα πέρα από τη «βόμβα» που εσκεμμένα είχε ρίξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης έναν μήνα μετά τις περυσινές εκλογές. Ο πρωθυπουργός τότε είχε πει, όταν ρωτήθηκε για τον ελληνοτουρκικό διάλογο, πως η εθνική μας κυριαρχία «είναι μια σχετική έννοια» και ότι μια συμφωνία «μπορεί να συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις».

Τώρα, ο Βορίδης ξεπερνά αυτόν τον πήχη κι ενημερώνει τον ελληνικό λαό πως στην πραγματικότητα η θέση της χώρας στον κόσμο καθορίζεται όχι από τα «θέλω» και τα συμφέροντα της Ελλάδας, αλλά από τα «θέλω» των άλλων και τις συγκυρίες. Τα εθνικά συμφέροντα, δηλαδή, είναι που υποτάσσονται στις απαιτήσεις της διεθνούς σκακιέρας και των «συμμάχων», όχι το αντίθετο. Κάπως έτσι, το Κυπριακό εμφανίζεται πλέον ως μια παράπλευρη απώλεια…

Στο νέο αφήγημα του Μαξίμου, όπως το εξέφρασε ο «αντ’ αυτού», η υπαρξιακή απειλή της Ελλάδας δεν είναι η Τουρκία, που κατέχει τη μισή Κύπρο και μεθοδεύει με κάθε τρόπο τη μοιρασιά στο Αιγαίο. Υπαρξιακή απειλή είναι η Ρωσία, γι’ αυτό ο Μητσοτάκης διαθέτει ακόμα και τον Ελληνικό Στρατό στις ΗΠΑ, μέσω του πρόσφατου ελληνοαμερικανικού μνημονίου, ή δίνει διαρκώς όπλα στα κρυφά στην Ουκρανία.

Ίσως γι’ αυτό ο Έλληνας υπουργός Επικρατείας δεν βρίσκει να πει κάτι για τον «σύμμαχο» Ζελένσκι, που αγνοεί επιδεικτικά την κατεχόμενη Κύπρο, ούτε για τα 12 μίλια που έχουν όλες οι χώρες του πλανήτη, αλλά όχι και η Ελλάδα στο Αιγαίο. Αυτά προφανώς τα θεωρεί… δεξιά ρητορική ο όψιμος διεθνιστής Βορίδης.

Το Διεθνές Δίκαιο, που σε όλες τις χώρες του πλανήτη θεωρείται αυτονόητο, στην Ελλάδα επιχειρείται να βαφτιστεί «ακραία ρητορική» στον επικοινωνιακό μηχανισμό του Μαξίμου. Κι όμως, ακραία είναι η διπλωματία που ακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση, μια διπλωματία που δεν έχει δώσει κανένα όφελος έως τώρα απέναντι στις διαχρονικές απειλές για τη χώρα. Ούτε σε επίπεδο Ε.Ε. ούτε σε επίπεδο ΝΑΤΟ και ΗΠΑ. Κι ας υποτάσσουμε σταθερά και ντροπιαστικά το εθνικό μας συμφέρον στο συμφέρον των συμμάχων, όπως μας λέει πλέον το Μαξίμου με τη λογική του παραλόγου που προσπαθεί να επιβάλει.