Όλοι και όλα συνδέονται μεταξύ τους με ένα σατανικό νήμα, αρκεί να έχει κάποιος την διάθεση να το ακολουθήσει μεθοδικά
Του Κωνσταντίνου Βαθιώτη*
Μιλώντας προσφάτως την γλώσσα της Νέας Τάξης Πραγμάτων στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για την (υποτιθέμενη) κλιματική αλλαγή και την (τεχνητή) επισιτιστική ανασφάλεια, ο οσφυοκάμπτης (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς) υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης ενεγράφη στην λίστα των Ελλήνων πολιτικών που εδώ και πολλά χρόνια προπαγανδίζουν την ενεργοποίηση μιας παγκόσμιας (δια)κυβέρνησης.
Μετά την πάλαι ποτέ κομμουνίστρια Μαρία Δαμανάκη, τον πρώην Αντιπρόεδρο της Βουλής Παναγιώτη Κρητικό, τον Γιώργο Παπανδρέου, την Ντόρα Μπακογιάννη, τον Ευάγγελο Βενιζέλο αλλά και πολλούς άλλους Έλληνες πολιτικούς, ήρθε η ώρα του κ. Γεραπετρίτη να κάνει στον ελληνικό λαό το προπαγανδιστικό «μασάζ» της παγκόσμιας διακυβέρνησης, δηλώνοντας ειδικότερα ότι «χρειαζόμαστε ένα όραμα παγκόσμιας αλληλεγγύης και διαγενεακής βιωσιμότητας» (sic), η υλοποίηση του οποίου θα γίνει μέσω «μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης βασισμένης στην ηθική, σε κανόνες και το δίκαιο επιμερισμό των βαρών μεταξύ των κρατών».
ΑΝΑΠΟΔΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Όποιος έχει εμπεδώσει πώς σκέπτονται και πώς εκφράζονται οι προσκυνημένοι στην Νέα Τάξη Πραγμάτων πολιτικοί, γνωρίζει άριστα ότι τις βαρύγδουπες προπαγανδιστικές υποσχέσεις περί βιωσιμότητας, ηθικής και δικαιοσύνης θα πρέπει να τις ερμηνεύσει φορώντας τα γυαλιά του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου: ως βιώσιμο βαπτίζεται το αβίωτο, ως ηθική η ανηθικότητα και ως δικαιοσύνη η αδικία. Αντιστοίχως, όποιος επιζητά μια παγκόσμια δημοκρατική διακυβέρνηση υπονοεί την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας δικτατορίας, αφού, όταν ο κόσμος γίνει ένας, τα κράτη δεν θα έχουν πλέον καμία αυτονομία, αλλά θα καταστούν έρμαια του παγκόσμιου δικτάτορα.
Κι όπως έχει γίνει ήδη αντιληπτό, ο καλύτερος τρόπος για να πιάσει τόπο το μασάζ της παγκόσμιας διακυβέρνησης είναι να κηρύσσονται συντονισμένα από τα κράτη της Δύσης αμέτρητοι «πόλεμοι»: κατά της κλιματικής αλλαγής, κατά των ιών και των μικροβίων, κατά της τρομοκρατίας, κατά της λαθρομετανάστευσης κ.λπ. Αν, όμως, οι «εχθροί» εναντίον των οποίων διεξάγονται οι μεταφορικοί πόλεμοι είναι κατασκευασμένοι από μια υπερεθνική ελίτ που κινεί τα νήματα των ηγετών των κρατών, τότε η καραμέλα της παγκόσμιας διακυβέρνησης είναι η προγραμματισμένη λύση που, αφ’ ενός, εξυπηρετεί τα συμφέροντα των σκηνοθετών του εκάστοτε «πολέμου» και, αφ’ ετέρου, καταστρέφει τα θεμελιώδη δικαιώματα, την αξιοπρέπεια και τις ζωές των απλών πολιτών.
ΑΛΛΟΔΑΠΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ
Άκρως αποκαλυπτική είναι μια διάλεξη που είχε δώσει για «το μέλλον του κόσμου» στις 20 Απριλίου 1959 ο Άλντους Χάξλεϋ (Διαλέξεις για την ανθρώπινη κατάσταση, μτφ.: Α. Παπασυριόπουλος, εκδ. Αρσενίδη, Αθήνα 2017, σελ. 156/157), στην οποία έκανε την εξής διαπίστωση: «Γενικά, μπορούμε να πούμε ότι τα ανθρώπινα όντα είναι έτοιμα να ενωθούν και να αποδεχθούν στερήσεις σε μακροπρόθεσμη βάση για χάρη του μακροπρόθεσμου οφέλους μόνον όταν απειλούνται από κάποιον· είναι έτοιμα να ενωθούν μόνον όταν τα απειλεί ένας πόλεμος ή μια καταστροφή. Αναμφίβολα, το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί για να προκύψει μια παγκόσμια διακυβέρνηση θα ήταν μια εισβολή από τον Άρη» (το «μασάζ» για τα Α.Τ.Ι.Α. δεν γίνεται τυχαία).
Εκτός από τον Χάξλεϋ, υπέρ της ανάγκης να συγκροτηθεί μια παγκόσμια κυβέρνηση είχαν ταχθεί πολλοί διανοούμενοι, όπως:
– ο Ρώσος καθηγητής Βιοχημείας Ισαάκ Ασίμωφ, υποστηρίζοντας ότι για τον σκοπό αυτόν θα πρέπει να στραφούμε στην τάξη των επιστημόνων (Σήμερα, αύριο και…, μτφ.: Φ. Κονδύλης, εκδ. Κάκτος, Αθήνα 1977, σελ. 468),
– ο Βρετανός Φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσσελ, ο οποίος προέβλεψε ότι θα δημιουργηθεί μια παγκόσμια Κυβέρνηση, στην οποία οι ανώτατοι άρχοντες θα παραχωρούν μεγάλο μέρος της εξουσίας τους σε εμπειρογνώμονες διαφόρων κλάδων (Η επιστήμη και ο άνθρωπος», μτφ.: Γ. Δυριώτης, εκδ. Αρσενίδη, Αθήνα 1963, σελ. 191 επ.),
– ο Αϊνστάιν, που είχε δηλώσει ότι «μόνο η δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης μπορεί να αποτρέψει την επικείμενη αυτοκαταστροφή της ανθρωπότητας» (Pinker, Διαφωτισμός τώρα. Λογική, επιστήμη και ουμανισμός για μια καλύτερη ζωή, μτφ.: Π. Δρεπανιώτης, εκδ. Διόπτρα, Αθήνα 2021, σελ. 459),
– ο Τζωρτζ Όργουελ, ο οποίος στο άρθρο του «Ο Ουέλς, ο Χίτλερ και το Παγκόσμιο Κράτος» αναρωτιόταν: «Τι νόημα έχει να επισημαίνουμε την ανάγκη για παγκόσμια διακυβέρνηση και για Παγκόσμιο Κράτος, από τη στιγμή που καμιά από τις πέντε μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις δεν θα δεχόταν κάτι τέτοιο;» (Όργουελ, Για τον εθνικισμό και άλλα δοκίμια, μτφ.: Α. Παππάς, εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2023, σελ. 197).
Οι ρίζες της ιδέας για την δημιουργία παγκόσμιας κυβέρνησης ανατρέχουν στον Χ. Τζ. Ουέλς, ο οποίος αρχικά το 1928, στο βιβλίο του «Η ανοιχτή συνωμοσία» (The Open Conspiracy), μιλούσε για μια επιστημονική ελίτ που θα είχε ως αποστολή την εξάλειψη της φτώχειας και των πολέμων, και ακολούθως το 1940, στο βιβλίο του «Η Νέα Τάξη Πραγμάτων» (The New World Order) περιέγραψε το σχέδιο για την εγκαθίδρυση αυτής της παγκόσμιας κυβέρνησης, παραδεχόμενος ότι η ευόδωσή του θα απαιτήσει πολύ χρόνο, διότι θα πρέπει να υλοποιηθεί σταδιακά (επ’ αυτού βλ. Livingstone, Transhumanism. The History of a Dangerous Idea, Sabililah Publications, USA 2015, σελ. 13).
Σημειωτέον ότι για την «προώθηση διεθνούς συστήματος που θεμελιώνεται στην ενισχυμένη πολυμερή συνεργασία και τη χρηστή παγκόσμια διακυβέρνηση» γίνεται λόγος από το 2007 στο Κεφ. 1, Άρθρο 10Α, παρ. 2, στοιχ. η΄ της Συνθήκης της Λισαβόνας.
Όποιος θέλει να συνειδητοποιήσει πόσο ανησυχητικό είναι το «μασάζ» της παγκόσμιας (δια)κυβέρνησης αξίζει να παρακολουθήσει την ταινία «Early Warning» του 1981 (εκεί ακούγεται η φράση «θα μπορούσαμε να παρουσιάσουμε τον ίδιο τον διάβολο ως παγκόσμιο ηγέτη και ο κόσμος θα το αποδεχόταν») και να διαβάσει όσα έγραφε το 2002 ο Ντέιβιντ Αϊκ στο πολύ σημαντικό για την κατανόηση της νεοταξίτικης εποχής μας βιβλίο του «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Από τις 11/9 στη μεγάλη παγκόσμια συνωμοσία» (μτφ.: Ν. Παπαδάκης / Martina Κόφφα, εκδ. Έσοπτρον, Αθήνα 2004, σελ. 584):
«Βρισκόμαστε μόλις ένα βήμα μακριά από τη δομή που υπήρξε ανέκαθεν ο στόχος των Πεφωτισμένων – την παγκόσμια κυβέρνηση, τον παγκόσμιο στρατό, την παγκόσμια τράπεζα και το παγκόσμιο νόμισμα».
Ο εν λόγω συγγραφέας -ο οποίος ήδη μια εικοσαετία πριν ξεσπάσει ο διχαστικός «πόλεμος του εμβολίου» μιλούσε μετ’ επιτάσεως για την επικινδυνότητα των εμβολιασμών- παραθέτει μια εικόνα με διακλαδωμένους θεσμούς, στην κεφαλή των οποίων βρίσκεται η Παγκόσμια Κυβέρνηση που εξειδικεύεται μέσω της αναγραφής της Κεντρικής Τράπεζας, του Νομίσματος και του Στρατού. Κάτω από αυτό το τρίπτυχο υπάρχει η εξής πρόταση: «Εμφύτευση μικροτσίπ στον πληθυσμό»!
Ιδιαίτερης προσοχής χρήζουν και οι ακόλουθες προβλέψεις του Ράσσελ στο βιβλίο του «Το μέλλον της ανθρωπότητας. Η αδογμάτιστη και η στρατευμένη σκέψη» (εκδ. Ι. Δ. Αρσενίδη & Σια, Αθήνα 1963, σελ. 15 επ.):
«Πριν τελειώσει τούτος ο αιώνας, και αν δεν συμβεί κάτι το εντελώς απρόβλεπτο, θα πραγματοποιηθεί το ένα από τα τρία πιο κάτω ενδεχόμενα, που είναι:
– θα τελειώσει η ανθρώπινη ζωή, και ίσως κάθε ζωή στον πλανήτη μας
– θα επιστρέψουμε στη βαρβαρότητα, ύστερα από μια καταστροφική μείωση του πληθυσμού της Γης
– ο κόσμος θα συνενωθεί κάτω από μια μοναδική κυβέρνηση, που θα κρατάει το μονοπώλιο όλων των κυριότερων πολεμικών όπλων».
Ο ίδιος σημείωνε ότι «μια παγκόσμια κυβέρνηση θα πρέπει να επιβληθεί με τη βία» και ότι «το μόνο σύστημα, που είναι κατάλληλο [για την εξάλειψη των πολέμων] είναι μια παγκόσμια κυβέρνηση, που να έχει το μονοπώλιο των ενόπλων δυνάμεων».
Ταυτοχρόνως, όμως, ο Ράσσελ παραδεχόταν ότι η «εγκαθίδρυση ενός παγκόσμιου κράτους δουλείας […] θα φέρει αθλιότητα στην συντριπτική πλειοψηφία και θα εξαλείψει κάθε πρόοδο στις γνώσεις και στη σκέψη».
Επειδή, όποια πέτρα κι αν σηκώσουμε, από κάτω της βρίσκουμε συνήθως τον Χάξλεϋ και τον Όργουελ, ο αναγνώστης πρέπει να γνωρίζει ότι αμφότεροι ήσαν οι προστατευόμενοι του πολυγραφότατου Χ. Τζ. Ουέλς (πόσο τυχαίο ότι και οι τρεις μίλησαν για την ανάγκη μιας παγκόσμιας κυβέρνησης!). Υπό την καθοδήγηση του Ουέλς, ο Χάξλεϋ ήρθε σε επαφή με τον μάγο-αποκρυφιστή και αυτοπροσδιοριζόμενο ως «Κτήνος της Αποκάλυψης» Άλιστερ Κρόουλυ, αναγνωρίζοντας την αντιχριστιανική θεοσοφία ως μια «αρκετά καλή θρησκεία» (βλ. Sutin, Η ζωή και το έργο του Άλιστερ Κρόουλι. Βιογραφία, μτφ.: Σ. Λειβαδοπούλου, εκδ. Αρχέτυπο, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 39, 52).
Συμπέρασμα: Όλοι και όλα στην παγκόσμια σκακιέρα της πολιτικής και της διανόησης συνδέονται μεταξύ τους με ένα σατανικό νήμα, αρκεί να έχει κάποιος την διάθεση να το ακολουθήσει μεθοδικά. Με ποιους επιτελικούς παράγοντες της Νέας Τάξης Πραγμάτων συνδέεται ο κ. Γεραπετρίτης και για ποιους λόγους προέβη την δεδομένη χρονική στιγμή στο «μασάζ» της παγκόσμιας διακυβέρνησης είναι ζήτημα υπό διερεύνηση. Ένα είναι σίγουρο: Η δήλωσή του δεν έγινε για καλό.
*Πρ. Αναπλ. Καθηγητής Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.
