Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Πολλές είναι οι «αναγνώσεις» των χθεσινών εντυπωσιακών εξελίξεων στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Και έπειτα από τις αποφάσεις που ελήφθησαν -και όπως ελήφθησαν- άρχισαν να αναζητούνται οι κερδισμένοι και οι ηττημένοι. Με ισχυρές δόσεις αυθαιρεσίας και υποκειμενισμού, ασφαλώς, από κάθε πλευρά…
«Βγήκε νικητής ή όχι ο Κασσελάκης;», «Κέρδισε ή έχασε ο Τσίπρας;», «Ποιο ρόλο έπαιξε τελικά η Γεροβασίλη;» είναι μερικά από τα ερωτήματα που -εν μέσω γενικευμένης κρίσης στο πολιτικό σύστημα, αλλά και στη χώρα ολόκληρη- ταλανίζουν από χθες τον μικρόκοσμο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ακούγοντας κανείς, πάντως, και τους έμπειρους των κομματικών μαγειρείων, καταλαβαίνει ότι αν κάποιοι «επικράτησαν», αυτοί είναι οι μηχανισμοί. Λειτούργησαν ψυχρά, με όρους αυτοσυντήρησης, και μπορούν να θεωρηθούν οι «νικητές» αυτής της (θλιβερής από πολλές πλευρές) αναμέτρησης.
Με βάση την ίδια προσέγγιση, κανένας από τους πρωταγωνιστές -και κυρίως Κασσελάκης και Τσίπρας- δεν έφυγε κερδισμένος. Περισσότερο ή λιγότερο ο καθένας.
Οι κομματικοί «κοτζαμπάσηδες» -που θα λέγαμε άλλοτε- είναι που, διαπρέποντας στη μηχανορραφία και την ίντριγκα, βγήκαν θριαμβευτές, διότι αυτοί έχουν θέσει πλέον υπό ομηρία την ηγεσία. Τη σημερινή και την προηγούμενη.
Το ένστικτο της «επιβίωσης» ήταν αυτό που οδήγησε και στη μαζική πατροκτονία του Τσίπρα ακόμη και από στελέχη που έως προχθές στέκονταν προσοχή μπροστά του. Όταν ο Παππάς, ο Πολάκης, ο Καρανίκας και η Ακρίτα όπως και άλλοι επιλέγουν να τον αγνοήσουν και την κρίσιμη στιγμή να αλλάξουν στρατόπεδο και να συνταχθούν ανοικτά με τον Κασσελάκη (ή πιο διπλωματικά, όπως ο Φάμελλος), το κάνουν στη βάση της δικής τους ατζέντας και προσωπικής προοπτικής.
Αυτή η διάθεση απογαλακτισμού από τις επιρροές (πολιτικές, μα και συναισθηματικές) του τέως πρωθυπουργού ήταν διάχυτη, άλλωστε, από την πρώτη ημέρα του συνεδρίου σε όλες τις βαθμίδες των στελεχών, ακόμη και τις πιο χαμηλές. Ο Τσίπρας έδειχνε να μην έχει να προσφέρει και πολλά πλέον σε ένα «στράτευμα» που, ακόμη κι αν δεν έχει κυβερνητική ή κρατική εξουσία, τα μέλη του διεκδικούν να έχουν ρόλο στα δρώμενα ως παράγοντες ενός (μικρού ή και μικρότερου) κόμματος.
Ευφυής ο τέως πρωθυπουργός, ενδεχομένως από χθες να το αντιλαμβάνεται αυτό εντονότερα. Γι’ αυτό και (με έκδηλη πικρία) διαμήνυσε ότι «όλοι θα κριθούν από τα αποτελέσματα». Μένει να φανεί και τι έκταση θα λάβει τώρα η επιχείρηση «αποτσιπροποίησης».
Από την άλλη πλευρά, η ομηρία Κασσελάκη από τους προύχοντες της κομματικής νομενκλατούρας είναι αυταπόδεικτη. Πέραν των «μετοχών» που -στο όνομα της συλλογικότητας- αποδέχτηκε να τους διανείμει από σήμερα για να μην είναι μονοπρόσωπη η κομματική «Α.Ε.», χωρίς την αναβάπτιση που θα ήθελε, θα ζει ανά πάσα στιγμή με το άγχος της σύγκλησης έκτακτης γενικής συνέλευσης…
Μάλλον τον φοβήθηκαν τον νέο Αφενός διότι ο κασσελάκης εχει αέρα μάνατζερ ιδιωτικού δικαίου και συνεπώς κοιτά το κόμμα ως εταιρεία Και τι γίνεται στα στελέχη της εταιρίας όταν η τελευταία ειναι άκρως δυσαρεστημένη μαζί τους ; Τους απολύει Αφετέρου η παρέμβαση του Αλέξη οι αντιδράσεις οι φυγόκεντρες δυνάμεις κρύβουν και έναν άλλο μεγαλύτερο φόβο Που αφορά όμως την μελλοντική τους πολιτική επιβίωση Αν ο κασσελάκης προχωρήσει με σκόπια και Τουρκία το τέλος του Σύριζα και όλων εκείνων που τον συγκροτούν παλαιοί /νέοι θα είναι οριστικό Στο πρόσωπο του κασσελάκη είδαν δέσιμο χειροποδαρα στην νδ που γκρεμίζεται ως ρεσέρβα για τα σκόπια και για την Τουρκία (ψηφοφορία) Ο Τσίπρας έπεσε με την συμφωνία των Πρεσπών Οπότε φανταστείτε…τι έχει να γίνει αυτήν την φορά
Τα ερωτήματα ορθά τέθηκαν.
1-Βγήκε νικητής ή όχι ο Κασσελάκης;
2-Κέρδισε ή έχασε ο Τσίπρας;
3-Ποιο ρόλο έπαιξε τελικά η Γεροβασίλη;»
Οι απαντήσεις βεβαίως, ούτε δόθηκαν ούτε και υπάρχει ουδεμία διάθεση να δοθούν.
Η πολιτική πορεία της χώρας την επομένη ούτε έχει βηματισμό για την ώρα αλλά ούτε και υπάρχει ουδεμία κίνηση να δοθούν ενδείξεις το πως θα ακολουθήσει πορεία.
Μα ……. Ναι! ως χώρα σταυροδρόμι μεταξύ Ανατολής και Δύσης ε δεν χρειάζεται και τόσο δυνατή σκέψη
ώστε να γίνει αντιληπτό πως οι συγκυρίες των εξελίξεων προκαλούν καθυστέρηση.
Οι πιέσεις παραμένουν πάρα πολλές, αλλά όποιος χρεωθεί οι όποιοι χρεωθούν το βάρος θα υποστούν συνέπειες για πολλές επόμενες δεκαετίες.
Το παιχνίδι που παίξανε εις βάρος των λαών με την λήξη του Β.΄Παγκοσμίου πολέμου σε αυτή την χρονική συγκυρία τροποποιείται η στη χειρότερη των περιπτώσεων αλλάζει χέρια.
Η Δύση ασφαλώς και η χώρα μας έχουν υποστεί βαθιά τραύματα.
Οι επόμενοι που θα ηγηθούν της εξουσίας, οι πληγές που θα κληθούν να επουλώσουν ουδεμία ομοιότητα με όσα γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.
Μια καλύτερη προσοχή στα ιστορικά αρχεία και όλα γίνονται πολύ καθαρά.
Εμπεριέχει μεγάλο βάθος αυτό το ρήγμα της πολιτικής με την ελπίδα ότι ίσως αυτή την φορά ακολουθήσουμε μια πορεία ίσως περισσότερο προοδευτική παρά υποτελή για το καλό μας ως χώρα.
Ως αναγνώστης θέτω και εγώ τις ανησυχίες μου απορίες μου.
1) Η Κύπρος πότε αποτελεί ενδιαφέρον για την Ελλάδα και πότε πλήρη αδιαφορία?
2) Η Αγγλία τυχαία αποχώρησε από την Ε.Ε.?
3)Ο Κασσελάκης πως έγινε αποδεκτός ως σίφουνας αμέσως μετά τα μπάνια του λαού με αέρα ΗΠΑ.?
4)Πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε στην πολιτική εξέλιξη όλο αυτό το πανηγύρι με τους γάμους?
5)Γιατί η εμμονή να φύγει κάθε τι Ρωσικής προέλευσης-κατασκευής από τα Νησιά μας?
6)Ποια οικονομία χώρας έχει τεράστιο χρέος και εδώ δεν γράφεται λέξη, αλλά μας χρέωσαν ότι εμείς χρωστάμε και δεν έχουμε δυνατότητα να σηκώσουμε ανάστημα?
7)Ποια χώρα υπολογίζει οικονομικά οφέλη από τις πωλήσεις πολεμικού υλικού στην μικρή Ελλάδα?
Κάποτε η δημοσιογραφία αποτελεί χρέος – καθήκον η να αλλάξει τρόπους ενημέρωσης η να σιωπά.
Βιώσαμε 80 χρόνια τον ευτελισμό, το ψέμα, την φαντασία στο κάθε άπιαστο όνειρο.
Από παιδιά περάσαμε στην τρίτη ηλικία.
Μα τα παιδιά μας τα σκεφτήκατε όλοι εσείς που ελέγχεται το κυβερνείο που θέλετε την στήριξη του αδύναμου πολίτη κάθε φορά που ζητάτε την ψήφο του?
Η κάθαρση ουδέποτε αποδίδεται στο απόλυτο, αλλά σε κάθε περίπτωση όταν παρουσιάζονται δυνατές ευκαιρίες να μην πηγαίνουν στα αζήτητα.