Του Χρήστου Μπολώση
Βλέπω στις εφημερίδες φωτογραφίες ειδεχθών δολοφόνων, που έχουν σκοτώσει τις γυναίκες τους ή έχουν δηλητηριάσει συγγενικά τους πρόσωπα.
Οι φωτογραφίες αυτές είναι τρόπος του λέγειν φωτογραφίες, αφού μοιάζουν μ’ αυτές που έβγαζε ο Βέγγος στον «Πολυτεχνίτη και Ερημοσπίτη».
Ήταν εντέχνως μουτζουρωμένες για να μη φαίνονται τα χαρακτηριστικά, προφανώς σε εφαρμογή του νόμου περί προσωπικών δεδομένων για να προστατευτεί η τιμή και η υπόληψη του δολοφόνου.
Είναι ο περίφημος νόμος που, με τα τόσα παραθυράκια που αφήνει, έχει δέσει χειροπόδαρα τους ανθρώπους, έτσι που να μη μπορούν να πουν χοντρή τη χοντρή και μαύρο τον μαύρο.
Τώρα ποια τιμή και ποια υπόληψη μπορεί να έχει ένας δολοφόνος, αυτό θα μπορούσε, αν μπορούσε, να μας το εξηγήσει ο νομοθέτης.
Μα, άνθρωπος είναι κι αυτός. Όχι! Δεν είναι άνθρωπος.
Διότι ένα τέρας, που αφαιρεί τη ζωή από έναν συνάνθρωπό του, διότι έτσι γουστάρισε, δεν είναι άνθρωπος με λογική, αλλά ένα ον που δεν μπορεί να τιθασεύσει τα ένστικτά του.
Εμείς γιατί να τον σεβαστούμε και να τον προφυλάξουμε;
Όχι! Δημοσιεύστε, λοιπόν, φαρδιές πλατιές τις φωτογραφίες τους, ώστε όταν τους βλέπουμε στον δρόμο να φυλαγόμαστε, όταν η Δικαιοσύνη τους τιμωρήσει με δύο χρόνια με αναστολή.
Αυτό το ιδιότυπο άσυλο θυμίζει τον πατροκτόνο που εκλιπαρούσε την επιείκεια του δικαστηρίου επειδή ήταν ορφανός.
….εδώ και χρόνια οι νόμοι προστατεύουν τους εγκληματίες, κάθε είδους, και αν, λέω αν , τιμωρηθούν με φυλάκιση σε 2 με 3 χρόνια είναι πάλι ελεύθεροι να συνεχίσουν την εγκληματική τους δράση. Θλίψη για την κατάντια μας…
Με τον διαβόητο νόμο Παρασκευοπούλου (ισχύει ακόμη;), αποφυλάκιζαν βαρυποινίτες, οι οποίοι βεβαίως συνέχιζαν την εγκληματική των δραστηριότητα. Δικαιολογία γι αυτό ήταν η αποσυμφόρηση των φυλακών. Αν αυτό εί γίνει σε κράτος σοβαρό, π.χ. ΗΠΑ, τα θύματα των αποφυλακισθέντων εγκληματιών θα είχαν στραφεί νομικά κατά τού κράτους (πολιτείας), θα είχαν ζητήσει και θα είχαν λάβει τεράστιες αποζημιώσεις, γι τούς ανθρώπους που έχασαν.