Επίδοξος αρχηγός «τρολ»

Του Μανώλη Κοττάκη

Γράφω αυτό το σημείωμα έπειτα από πολλή σκέψη και πολλή παρατήρηση. Και με αφορμή την αιφνιδιαστική παρουσία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανου Κασσελάκη στην εκδήλωση που διοργάνωσαν οι Τεμπονέρας – Αχτσιόγλου – Χριστοδουλάκης για την Κεντροαριστερά της Σοσιαλδημοκρατίας. Την οποία αίφνης άπαντες και άπασες ηράσθησαν. Ειδικώς η κυρία Αχτσιόγλου της αριστερής σηκωμένης γροθιάς και των συνθημάτων «δεν θα ξεμπερδέψετε με την Αριστερά» τη νύχτα των εκλογών.

Μήνες μετά την εκλογή του κυρίου Κασσελάκη στην αρχηγία της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχουμε πλέον αρκετά δείγματα γραφής για να αξιολογήσουμε τη «νέα πρόταση πολιτικής» που μας έρχεται από τους απόδημους Έλληνες στο πρόσωπο του νεαρού. Πριν προχωρήσω σε οιονδήποτε χαρακτηρισμό, θέλω να θυμίσω δύο γεγονότα.

Το πρώτο: Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κύριος Κασσελάκης εισβάλλει σαν «μπαχαλάκιας» σε εκδήλωση και ουσιαστικά τη διαλύει συνοδεία φλας. Δεν είναι η πρώτη φορά που διαλύει εκδήλωση και μετά αποχωρεί χωρίς να έχει την υπομονή να καθίσει να ακούσει τους ομιλητές. Το ίδιο έκανε και στην παρουσίαση του βιβλίου του συνταγματολόγου Ξενοφώντα Κοντιάδη, το οποίο είχε κεντρικό πρόσωπο τον ίδιο. Πήγε απρόσκλητος, έβγαλε τις φωτογραφίες του, κέρδισε τα πέντε λεπτά δημοσιότητας που του αντιστοιχούν και σηκώθηκε κι έφυγε. Το ίδιο έκανε και προχθές στο θέατρο Άλφα. Όπου συμπεριφέρθηκε σαν κοινός μπαχαλάκιας που τιμωρεί τους «στασιαστές». Αλλά κατά βάθος εκπέμπει μέγιστη ανασφάλεια.

Όταν όμως, έρχομαι στο δεύτερο γεγονός λίγο μετά την εκλογή του, η (τότε) υφυπουργός Δόμνα Μιχαηλίδου και ο πρόεδρος του ΚΕΘΕΑ εμφανίστηκαν απρόσκλητοι σε επισκέψεις του σε σχολεία Ειδικής Αγωγής και στο Κέντρο κατά των Ναρκωτικών, ο κύριος Στέφανος ξεσήκωσε τον κόσμο από τις διαμαρτυρίες και ζήτησε να του αδειάσουν τη γωνιά.

Τώρα που κάνει ακριβώς τα ίδια συμπεριφερόμενος σαν κακομαθημένο σχολιαρόπαιδο, τι αξιολόγηση να κάνουμε στον χαρακτήρα του; Πείτε μου! Προφανώς ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που από θεσμός μετεξελίσσεται σε τρέχον θέαμα, παρασύρεται.

Επειδή είναι ο πρώτος «αρχηγός εικόνα» (κερδίζει άπειρο χώρο στα ΜΜΕ – Φάρλι, Τάιλερ, «βρόμικο» λουκάνικο στα Μετέωρα) και επειδή είναι στα πενήντα χρόνια της Μεταπολίτευσης ο πρώτος αρχηγός «σελέμπριτι» (Κοινοβουλευτική Ομάδα στις Σπέτσες με λεφτά του κόμματος και όχι δικά του, ταξίδια στο Παρίσι κ.λπ.) τώρα πιστεύει πως μπορεί να γίνει και ο «αρχηγός τρολ», που μπορεί αντισυμβατικά να κάνει καλαμπούρι σε όσους τον αμφισβητούν.

Παρασύρεται επίσης επειδή οι «Τάσεις της MRB» προέβλεψαν ότι θα είναι το «πρόσωπο πρωταγωνιστής» το 2024. Κάτω από την εικόνα όμως υπάρχει η ουσία. Αναρωτήθηκε άραγε ο κύριος Κασσελάκης γιατί άνοιξε χώρος και υπήρξε πρόσφορο έδαφος για τη διοργάνωση μιας τέτοιας εκδήλωσης στην οποία μετείχε μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τη διαγραφείσα ανθυποψήφιά του για την αρχηγία;

Η απάντηση είναι απλή. Γιατί δείχνει στο κόμμα του, που είναι σε ελεύθερη πτώση στις μετρήσεις, και στα στελέχη του ότι είναι άλλος από αυτόν που ισχυρίστηκε ότι είναι, για να κερδίσει τη συμπάθειά τους και την εκλογή του. Και σταδιακά χάνει σιωπηρά τον έναν πίσω από τον άλλον.

Πάει στην Κεντρική Επιτροπή και τους διατάζει «όποιος έχει άλλη άποψη να σηκωθεί τώρα μπροστά μου και να την πει». Χωρίς να σκεφτεί ότι θα μπορούσε να σηκωθεί ένας και να του πει ότι «δεν έχω άλλη άποψη αλλά μίλα καλύτερα».

Δανείζει το κόμμα με ένα ποσό για να πληρωθούν τα δώρα (και άλλοι τρεις βουλευτές τσόνταραν από 10.000 ευρώ έκαστος χωρίς να το διαφημίσουν), αλλά δεν λέει αν το κόμμα του σήμερα, έναν μήνα μετά, εξακολουθεί να του χρωστάει ή αν του επέστρεψε τα χρήματα μετά μια εβδομάδα.

Λέει δημοσίως τα καλύτερα για τον προκάτοχό του Αλέξη Τσίπρα, αλλά στα παρασκήνια κάνει καθετί για να τον αποκαθηλώσει.

Διαφημίζει ότι πιστεύει στην πατριωτική Αριστερά αλλά, πρώτον, χειροκροτεί το βάψιμο της σημαίας στο χρώμα των ροζ, δεύτερον, ανοίγει θέμα αναγνώρισης αλβανικής μειονότητας στην Ελλάδα και είναι έτοιμος να ψηφίσει και τα μνημόνια συνεργασίας με τη «Βόρεια Μακεδονία». Σιγά τον πατριωτισμό! Δείγμα τού ότι η φράση του «το κρατίδιο των Τούρκων στην Κύπρο» δεν ήταν τυχαία.

Και βεβαίως το κορυφαίο. Με τη μέχρι τώρα στάση του ο κύριος Κασσελάκης ευτελίζει την εικόνα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ως θεσμού. Όταν τον βλέπεις να κάθεται στην καρέκλα του αρχηγού στην Κουμουνδούρου με το λευκό κοντομάνικο λες και έχει ξυπνήσει μόλις και από το κρεβάτι μετακινήθηκε μαχμουρλής στο διπλανό γραφείο για να στηθεί μπροστά στην κάμερα, πώς να ταυτίσεις αυτόν τον άνθρωπο με τη θεσμική εικόνα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Στην πατρίδα μου την Αίγινα αυτούς τους τύπους τους λέμε «παραλίες». Λιάζονται όλη μέρα καθήμενοι σε ένα τραπεζάκι με παρέα ένα φρέντο.

Στην πραγματικότητα, ο βομβαρδισμός της εικόνας από τον «σελέμπριτι» αρχηγό κρύβει την ουσία: ότι ο κύριος Κασσελάκης είναι στην πράξη πολύτιμη πολιτική συνιστώσα του κυρίου Μητσοτάκη και βεβαίως εύγε στον πρωθυπουργό για αυτό. Κάθε φορά που έχει πρόβλημα η πλειοψηφία του (μετανάστες, γάμος, Σκόπια αύριο) ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκεί. Μαξιλάρι του.

Γράφω, όπως σημείωσα και στην εισαγωγή, έπειτα από πολλή σκέψη. Δεν είναι το κεντρικό θέμα μου η μειωμένης δημοσιογραφικής αξίας εσωκομματική κουζίνα του ΣΥΡΙΖΑ, ένα δύο έγκυρα παρασκήνια τα χρησιμοποίησα για να φιλοτεχνήσω το προφίλ του ανδρός.

Γράφω γιατί ο κύριος Κασσελάκης εμφανίζεται ως το καινούργιο της μεταπολιτικής. Δεν είναι. Η φίλη Έλλη Στάη εξέφρασε προσφάτως την αμφιβολία της αν έχει διαβάσει κάτι πολιτικό και αν έχει τριφτεί, ενώ δήλωσε, μάλλον απαξιωτικά, ότι δεν θα επιθυμούσε να είχε την ευκαιρία να του πάρει συνέντευξη.

Η πολιτική δεν είναι το συμπίλημα που έχει στον νου του ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Πολιτική σημαίνει ότι εμπνέεις τους συνεργάτες σου και δεν τους «αδειάζεις» – ήδη παραιτήθηκε ο έμπειρος διπλωματικός του σύμβουλος. Πολιτική σημαίνει να παρακολουθείς τις βαθιές διεργασίες της κοινωνίας και όχι να είσαι ρηχός και επιφανειακός. Πολιτική σημαίνει να αγαπάς την πατρίδα εμπράκτως. Όχι στη θεωρία.

Μέχρι στιγμής ο κύριος Κασσελάκης είναι κάτω από τη βάση. Tα views δεν είναι ψήφοι, αγαπητέ. Και αν τυχόν γίνουν στις αδιάφορες ευρωεκλογές, δεν θα έχουν «βάθος». Ο έρως δεν θα εξελιχθεί σε αγάπη.