Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη*
Η αρρώστια, το γήρας και ο θάνατος είναι οι μόνοι αληθινοί κομμουνιστές. Εφαρμόζουν την απόλυτη ισότητα. Πλούσιοι, φτωχοί, ψηλοί, κοντοί, όμορφοι, άσχημοι, άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, χριστιανοί, Εβραίοι, μουσουλμάνοι, οι πάντες, αργά ή γρήγορα, έχουμε ως πεπρωμένο μας τη φθορά.
Η δε πίστη των πολιτών στο κράτος δοκιμάζεται, εδραιούται ή μπαίνει υπό αμφισβήτηση στις συνειδήσεις από τις πολιτικές ασφάλειας, υγείας και παιδείας. Γιατί η ασφάλεια σε σύνορα, σπίτια, δημόσιους χώρους είναι το βασικό δικαίωμα, προϋπόθεση κάθε άλλης ανθρώπινης δράσης, και μετά η υγεία και η παιδεία.
Ας πάμε στα βασικά της υγείας. Ο κορμός των υπηρεσιών υγείας είναι οι μεγάλες δημόσιες δομές. Το σπορ είναι ακριβό. Προσωπικό, εγκαταστάσεις, εξοπλισμός κοστίζουν. Στην ελεύθερη οικονομία, θεμιτό το κέρδος σε κάθε οικονομική δραστηριότητα. Κανείς ιδιώτης κλινικάρχης δεν το κάνει για την ψυχή της μάνας του.
Όμως, κανείς τους, π.χ., δεν θα επενδύσει σε δομές τέτοιας δυναμικότητας για να αντιμετωπιστούν απειλές μεγάλου μεγέθους, όπως, π.χ., μια πανδημία, μεγάλες φυσικές καταστροφές ή ένας πόλεμος. Μόνο το κράτος μπορεί να τα έχει αυτά σε ετοιμότητα. Και ορθώς.
Το άλλο τεράστιο ζήτημα είναι η διατήρηση ενός ικανού σε αριθμό ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού με μεγάλη εμπειρία. Αυτό προϋποθέτει χρόνια υπηρεσίας και μονιμότητα. Η εμπειρία δεν διδάσκεται – αποκτάται. Είναι ανόητο να εκπαιδεύεις, π.χ., έναν νοσηλευτή, να συσσωρεύεται κάποια εμπειρία, πολύτιμη για τους ασθενείς, και μετά να τον διώχνεις με ευκολία, λες και είναι εποχιακός εργάτης γης. Όποιος έχει νοσηλευτεί ή περάσει μερόνυχτα δίπλα στον άνθρωπό του καταλαβαίνει πόσο αξίζει αυτός που ξέρει να περιποιηθεί έναν άνθρωπο – έχει δει χιλιάδες σαν αυτόν με ίδιο πρόβλημα.
Επίσης, πρέπει να παραδεχτούμε πως ένας καλός γιατρός ανήκει στην επιστημονική ελίτ της χώρας – από την ικανότητά του κρέμονται ζωές. Εάν θέλεις, π.χ., οι καλοί χειρουργοί να μένουν στη δημόσια υγεία, πρέπει να τους πληρώνεις καλά. Η επίκληση στον πατριωτισμό δεν αρκεί, όταν μπορεί αλλού, π.χ., σε άλλες χώρες, ένα ικανός τέτοιος επιστήμονας να βρει πολλαπλάσια αμοιβή.
Χρειαζόμαστε λοιπόν καλά δημόσια νοσοκομεία, πλήρως επανδρωμένα και εξοπλισμένα, με τέτοια γεωγραφική κατανομή, ώστε να μην πεθαίνουν άνθρωποι στον δρόμο, διακομιζόμενοι στου διαόλου τη μάνα, ή από έλλειψη εξοπλισμού και ειδικοτήτων. Και οι υπηρεσίες τους να παρέχονται ισότιμα, κατά τις ανάγκες εκάστου. Και επειδή δεν υπάρχει δωρεάν δημόσια υγεία, ήτοι άνευ κόστους, να φέρουν όλοι το φορολογικό βάρος, ώστε, π.χ., ο αγρότης να απολαμβάνει την ίδια επιστημονική ποιότητα υπηρεσιών υγείας με οποιονδήποτε άλλον.
Ο Όρκος του Ιπποκράτη τα ξεκαθαρίζει αυτά. Όποιος θέλει να πληρώσει για μονόκλινο σε ιδιωτική κλινική δικαίωμά του. Δεν θα ζει, όμως, και θα πεθαίνει ο απλός άνθρωπος. Και εννοείται πως πρέπει να υπάρχουν συνέργειες δημόσιας και ιδιωτικής υγείας για να διευρύνουμε την παροχή ποιοτικών υπηρεσιών υγείας.
Όμως, ο κορμός πρέπει να είναι η Δημόσια Υγεία, παράγων διασφάλισης της κοινωνικής κινητικότητας, που είναι η πιο πατριωτική πράξη, μετά το να πεθάνεις υπερασπιζόμενος την ελευθερία του Έθνους.
Και η Δημόσια Υγεία απαιτεί επαρκή χρηματοδότηση. Αυτό προϋποθέτει ορθολογική οργάνωση και διαχείριση, ώστε τα χρήματα των φορολογούμενων πολιτών να αποδώσουν το μέγιστο.
Δημόσια Υγεία δεν σημαίνει πετάμε τα χρήματα των πολιτών σε πηγάδι χωρίς πάτο, λάφυρα για επιτηδείους. Και μέγιστη ανάγκη η κατάργηση του συνδικαλιστικού νόμου του ΠΑΣΟΚ του 1982, η απαλλαγή από τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, που δεν δουλεύουν, πληρώνονται και οργανώνουν απεργίες και πορείες για ό,τι κατεβάσει η γκλάβα της αριστερίλας.
Εάν θέλουμε να νικήσουμε την υπογεννητικότητα, εάν θέλουμε να κερδίσουμε την καρδιά και το μυαλό των πολιτών, την εμπιστοσύνη τους στο κράτος, χρειαζόμαστε ισχυρή, επαρκώς χρηματοδοτούμενη, εξοπλισμένη και επανδρωμένη Δημόσια Υγεία με καλές αμοιβές.
Ο πολίτης που θα δει τη φροντίδα στον γονιό του, στο παιδί του, στον ίδιο, που θα νιώσει το κράτος συμπαραστάτη και αρωγό του στην αποκατάσταση της υγείας του, στη φροντίδα του ανθρώπου του είναι πιστός πολίτης.
Το τι εννοώ θα το κατανοήσετε καλύτερα στο ασθενοφόρο, κρατώντας το χέρι της μάνας σας, στον θάλαμο κοιτάζοντας τον γιατρό στα μάτια και περιμένοντας με αγωνία την απάντηση. Κάθε Έλληνας θα το ζήσει μια μέρα. Και μην ξεχνάμε: αυτόν τον Έλληνα έχουν ορκιστεί να υπηρετούν όλοι οι ταγοί και δημόσιοι λειτουργοί.
* Δικηγόρος
