Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη για την αποστολή ελληνικού πολεμικού πλοίου στην Ερυθρά Θάλασσα επιβεβαιώνει ότι η βαθιά και αποπνικτική εξάρτηση της χώρας από τους Αμερικανούς δεν αφήνει ελεύθερο χώρο για να ανθήσει το εθνικό συμφέρον.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με ισχνές εξαιρέσεις, εξαντλούνται σε άσφαιρες μπαταριές για να σώσουν τα προσχήματα, αρνούμενα να σύρουν στη Βουλή τον πρωθυπουργό προκειμένου να απαντήσει στο απλό ερώτημα «Τι δουλειά έχει η Ελλάδα εκεί κάτω στο πλευρό ΗΠΑ – Αγγλίας»;
Γιατί οι τελευταίες κυβερνήσεις -και του ΣΥΡΙΖΑ, εννοείται…- ανατινάζουν και τις ύστατες γέφυρες φιλίας με τον αραβικό κόσμο για χάρη του Ισραήλ; Αν το έκαναν με κάποια ουσιαστικά ανταλλάγματα, ποια είναι αυτά και γιατί δεν τα βλέπουμε έως τώρα; Και με ποιο δικαίωμα ο Μητσοτάκης μετατρέπει ανενδοίαστα τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις που πληρώνουμε αιματηρά για να φυλάγουν την εθνική περίμετρο σε μισθοφόρους των ΗΠΑ;
Υπάρχει, άραγε, ένα από τα διαβρωμένα από τους Αμερικανούς προστάτες ΜΜΕ στη χώρα, το οποίο να αντιλήφθηκε την πρόσφατη ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της οργάνωσης Ανσαρουλάχ, αυτούς που απαξιωτικά βαφτίσαμε «Χούθι» και νομίζουμε ότι ξεμπερδέψαμε; Αντιλαμβάνονται το Μαξίμου και η αντιπολίτευση τη σοβαρότητα της προειδοποίησης που απευθύνουν στη Δύση και φυσικά και στην Ελλάδα, όταν γράφουν «Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες πρέπει να κατανοήσουν ότι οι ηθικές και ανθρώπινες αξίες είναι σταθερές και δεν αλλάζουν ανάλογα με την εθνικότητα και τη θρησκεία ενός ατόμου, και η αντιμετώπισή τους με ακραία επιλεκτικότητα που μοιάζει με σχιζοφρένεια θα διευρύνει το πεδίο των πολέμων στον κόσμο, επεκτεινόμενο και στην ίδια την Ευρώπη»;
Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα για να διαπράττει μεγάλες ατιμίες. Κι επειδή ακριβώς έχει υποστεί τη φωτιά της Ιστορίας στο αργασμένο πετσί της, θα έπρεπε να σταθεί επίμονα στο έδαφος των αρχών. Η θέση της βρισκόταν στην πρωτοπορία μιας παγκόσμιας ηθικής σταυροφορίας για να σταματήσουν τα εγκλήματα και η εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων από το Ισραήλ στη Γάζα. Εκεί όπου χάνονται χιλιάδες γυναίκες και παιδιά, μπροστά στα αδιάφορα μάτια του κόσμου.
Ευτυχώς ο Πρίμο Λέβι, ο Ιταλοεβραίος χημικός που βρέθηκε κρατούμενος με το νούμερο 174517 και επέζησε έπειτα από έντεκα μήνες στο κολαστήριο του Άουσβιτς για να γίνει παγκοσμίως γνωστός με τις μαρτυρίες που κατέγραψε, αυτοκτόνησε νωρίς. Θα ντρεπόταν σήμερα για το αίμα του. Αυτός ο ανθρωπιστής, ένας από τους διαυγέστερους Ευρωπαίους στοχαστές που προσέγγισαν το φαινόμενο των ναζιστικών στρατοπέδων εξόντωσης, μας άφησε ηθική εντολή να θυμόμαστε, γιατί τα Άουσβιτς τα κάνουν άνθρωποι σαν κι εμάς.
Και θα έβλεπε με πίκρα πόσο δίκιο είχε για το ανοιχτό στρατόπεδο συγκέντρωσης της Γάζας, όταν έγραφε: «Πολλοί λαοί ή άτομα συμβαίνει να θεωρούν περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά ότι “κάθε ξένος είναι εχθρός”. Όταν αυτή η ανομολόγητη αλυσίδα αποτελέσει τη μείζονα πρόταση ενός συλλογισμού, τότε στο τέλος της αλυσίδας βρίσκονται τα στρατόπεδα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας σύλληψης του κόσμου οδηγημένης στην έσχατη συνέπειά της: όσο υπάρχει αυτή η αντίληψη τα αποτελέσματά της θα μας απειλούν. Η ιστορία των στρατοπέδων εξόντωσης θα έπρεπε να ερμηνευτεί από όλους σαν ένα δυσοίωνο σημάδι κινδύνου».
