Μπορεί η Ν.Δ. να καταλαμβάνει πλήρως τον κεντρώο χώρο, αφήνει όμως προς τα δεξιά της ένα μεγάλο κενό, που όλο και δυναμώνει
Του Πάνου Σώκου
H στροφή της Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη προς τον χώρο του πολιτικού και κοινωνικού κέντρου, και η αποστροφή του πρωθυπουργού προς τις παραδοσιακές δεξιές καταβολές του κόμματος είναι εμφανής -και με λόγια και με πράξεις και με επιλογές προσώπων- από την πρώτη κυβέρνηση, που σχημάτισε το 2019.
Γίνεται πλέον ακόμα πιο εμφανής με τη νομοθετική πρωτοβουλία που εξήγγειλε για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, που τον φέρνει αντιμέτωπο με δεκάδες βουλευτές της Ν.Δ., μεγάλο κομμάτι της εκλογικής του βάσης αλλά και με την Εκκλησία, η οποία παραδοσιακά αποτελεί ένα άτυπο, αλλά στέρεο πυλώνα στήριξης της Ν.Δ. Παρόλα αυτά επιλέγει τη σύγκρουση, βέβαιος ότι -παρά τις αντιδράσεις- δεν θα έχει πολιτικό κόστος στις ευρωεκλογές – πλην της αναμενόμενης φθοράς λόγω και της χαλαρής ψήφου, που επικρατεί διαχρονικά σε αυτήν την αναμέτρηση.
Η σιγουριά αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν είναι στο κενό, αλλά στηρίζεται: Πρώτον, στα πολιτικά δεδομένα της τρέχουσας περιόδου, αφού εξακολουθεί να παραμένει κυρίαρχος στις δημοσκοπήσεις, με τεράστια διαφορά από τους αντιπάλους του και με ελάχιστη φθορά από το εκλογικό ποσοστό του 41%, παρά το γεγονός ότι η συζήτηση για τα ομόφυλα ζευγάρια έχει ανοίξει εδώ και δύο εβδομάδες. Στο Μέγαρο Μαξίμου εκτιμούν ότι δεν είναι θέμα που θα επιφέρει φθορά, αλλά οι αντιδράσεις θα ξεπεραστούν ή θα αφομοιωθούν από άλλες θετικές κυβερνητικές πρωτοβουλίες στην πορεία έως τις εκλογές.
Δεύτερον, στη στρατηγική που ξεδιπλώνει με μελετημένες κινήσεις εδώ και τεσσεράμισι χρόνια, στρατηγική που έχει ως στόχο να καταστήσει «τη δική του Ν.Δ.» στη συνείδηση των ψηφοφόρων ως ένα κεντρο-δεξιό ευρωπαϊκό προοδευτικό κόμμα. Επί της ουσίας, αφού εκλογικά ιδίως στις εκλογές Μαΐου – Ιουνίου κατέλαβε εξ ολοκλήρου τον χώρο του κέντρου, αποδυναμώνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, τώρα επιχειρεί να ηγεμονεύσει και ιδεολογικοπολιτικά, ανοίγοντας θέματα που παραδοσιακά είναι στην ατζέντα της Κεντροαριστεράς. Το υπενθύμισε, εξάλλου, και ο ίδιος πριν από μερικές μέρες στη συνέντευξή του στην ΕΡΤ για τα ομόφυλα ζευγάρια, όταν αναφέρθηκε στις «επαναστατικές» -όπως τις χαρακτήρισε- αλλαγές στο Οικογενειακό Δίκαιο, που είχαν προχωρήσει το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1982, αφήνοντας να φανεί μια απαξιωτική αναφορά για την τότε στάση της Ν.Δ., η οποία είχε καταψηφίσει εκείνες τις αλλαγές (π.χ., πολιτικός γάμος, αποποινικοποίηση της μοιχείας, ποινικοποίηση της ενδοοικογενειακής βίας κ.ά.).
Τη στρατηγική που ακολουθεί για την ηγεμονία του στην πολιτική ζωή και ιδίως στον χώρο της Κεντροδεξιάς την εξέφρασε χθες με χαρακτηριστικό τρόπο και ο Νικόλας Σεβαστάκης, καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ και συγγραφέας, ο οποίος μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα είπε, μεταξύ άλλων: «Νομίζω ότι είναι σταθερή αυτή η στρατηγική, τη λέμε τριγωνοποίηση στην πολιτική επιστήμη, δηλαδή ότι πρέπει να πάρει κατά κάποιο τρόπο κομμάτια της ατζέντας της Κεντροαριστεράς για να ανανεώσει την πολιτική του κυριαρχία και ενδεχομένως να τη μετατρέψει σε ηγεμονία, δηλαδή σε κάτι βαθύτερο. Η ηγεμονία είναι κάτι πιο βαθύ από την πολιτική κυριαρχία ή την εκλογική επιβράβευση. Είναι να παρεμβαίνει στις αξίες και τις ερμηνείες της κοινωνίας σε μακρύτερο χρόνο. Αυτός νομίζω ότι είναι ο στόχος. Υπάρχει, δηλαδή, μια λογική αποδόμησης ή, τέλος πάντων, αποφλοίωσης της αντιπολίτευσης (…)» σημείωσε εν συνεχεία, ερωτηθείς αν ο πρωθυπουργός ιδεολογικοπολιτικά επιχειρεί την άλωση του κέντρου.
Η στρατηγική αυτή του κ. Μητσοτάκη για την ώρα αποδεικνύεται επιτυχής, ενώ δεν φαίνεται στον ορίζοντα καμία άμεση απειλή για τον ίδιο και «τη δική του Ν.Δ.», όπως αυτάρεσκα την είχε χαρακτηρίσει προεκλογικά για να τη διαχωρίσει από το παρελθόν και τις καταβολές της. Και μπορεί η Ν.Δ. να καταλαμβάνει πλήρως τον κεντρώο χώρο, αφήνει όμως προς τα δεξιά της ένα μεγάλο κενό, που όλο και δυναμώνει και το οποίο εκπροσωπείται πολιτικά στη Βουλή -για πρώτη φορά- από τρία κόμματα, με ένα συνολικό ποσοστό που φτάνει το 13%. Η πολυδιάσπαση του χώρου αυτού λειτουργεί ακόμα προς όφελος του κ. Μητσοτάκη, αλλά κανείς δεν ξέρει τι ξημερώνει και ποιες συμμαχίες μπορεί να γεννηθούν… Εξάλλου, όπως η ζωή, έτσι και η πολιτική απεχθάνεται το κενό!
Σε αντίθεση με τους σοσιαλιστές και τους αριστερούς ψηφοφόρους, που εγκατέλειψαν και εγκαταλείπουν τα κομματά τους όταν αυτά εκτρέπονται, οι Δεξιοί στην Ελλάδα χαρακτηρίζονται από πολιτική δειλία και ευπιστία.
Έτσι, αντί να εγκαταλείψουν μαζικά την ΝΔ τιμωρώντας τις ατασθαλίες και τα ψέματα της διακυβέρνησης Καραμανλή, στήριξαν τον Σαμαρά -Πινόκιο.
Τον ψήφισαν θεωρώντας ότι για όλα φταίει το ΠΑΣΟΚ για αν δουν σε λίγο το κόμμα τους να συνεργάζεται με τους χειρότερους πασόκους.
Ούτε τότε το εγκατέλειψαν μαζικά, αλλά στήριξαν τους κατσαπλιάδες του Σαμαρά ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ.
Με περισσή ευπιστία στήριξαν μαζικότερα ακόμη τον Κυριάκο Μητσοτάκη που πέταξε δύο μπούρδες για ασφάλεια και κεφαλαιοποίησε τις αντιδράσεις για το Μακεδονικό που άλλωστε διοργανώνονταν από δικούς του ολιγάρχες.
Παρά την καταστροφική διακυβέρνηση, την ατέλειωτη διαφθορά και την θεσμική εκτροπή που είδαμε τα τελευταία χρόνια, οι Δεξιοί ψηφοφόροι μαζικά τον ξανά ψήφισαν.
Μπορεί όντως να είχαμε μετακινήσεις προς ΧΑ αρχικά και πλέον προς τα νέα δεξιά και ακροδεξιά ή ψευδοπατριωτικά κόμματα, όμως ΣΤΑΘΕΡΑ τουλάχιστον 15-20% των εκλογεων είναι τυφλοί Δεξιοί ψηφοφόροι.
Είναι κάτι τρομακτικό που επιτρέπει στον Κυριάκο να κάνει ό.τι θέλει. Αυτό το 15-20%, οι φανατικοί Νεο Δημοκράτες είναι το πλέον συντηρητικό, δειλό και πολιτικά ανίδεο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Πρόκειται όντως για την συντηρητική παράταξη, όχι επειδή έχει συντηρητικές θέσεις (καπιταλιστικές θέσεις έχει και ο,τι εξυπηρετεί την αγορά – τώρα ο δικαιωνατισμός), αλλά επειδή οι πιστοί της βαριούνται να σηκωθούν από τον καναπέ. Είναι βαριά κομφορμιστές ιδιώτες (idiots).
Εφ’οσον δεν υπαρχει σοβαρος και εμπνευσμενος δεξιος ηγετης δεν προκειται να γινει τιποτε. Βεβαια, ακομη και να υπαρξει, θα πρεπει να στηριζεται απο ισχυρα οικονομικα και μηντιακα κεντρα…
Αρα, θα τρωμε τον Κουλη και την παρεα του…