Υφίσταται «αριστερός πατριωτισμός»;

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Η πρόσφατη επεισοδιακή Σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέδειξε ακόμα μία φορά την αξία του δικαιώματος βέτο ή, για την ακρίβεια, της απειλής χρήσης του.

Όχι, ο Όρμπαν δεν κλείστηκε… τρομοκρατημένος στην τουαλέτα επειδή φοβήθηκε τη σκιά του Σολτς, του Μακρόν και της Ούρσουλα φον ντε Λάιεν, όπως έγραψαν κάποια… έγκριτα «μέσα ενημέρωσης». Άφησε απλώς τους Ευρωπαίους να βαυκαλίζονται ότι ανοίγουν την ενταξιακή προοπτική της Ουκρανίας, αφού πρώτα πήρε ό,τι ήθελε. Δέκα δισεκατομμύρια ευρώ για το ταμείο του με την παράλληλη ομολογία ότι η Δικαιοσύνη λειτουργεί στην Ουγγαρία μια χαρά, και, φυσικά, πάγωμα της βοήθειας 50.000.000 ευρώ που περίμενε πώς και πώς για να συνεχίσει το πάρτι της ασυδοσίας και της διαφθοράς η συμμορία του Ζελένσκι.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ούγγρος ηγέτης χρησιμοποιεί το βέτο ή την απειλή χρήσης του για να αποσπάσει τεράστια ανταλλάγματα υπέρ της χώρας του. Και αυτό ακριβώς αποδεικνύει την τεράστια αξία του συγκεκριμένου διαπραγματευτικού όπλου για τους «μοναχικούς καβαλάρηδες» του ευρω-γερμανικού κλαμπ.

Η επιθυμία του Βερολίνου να απαλλαγεί μια και καλή και από το τελευταίο εμπόδιο για να επιβάλει την πολιτική του στα κρίσιμα θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας (στα υπόλοιπα ήδη κάνει το απόλυτο κουμάντο) είναι διακαής. Και απολύτως εύλογη. Σε μια περίοδο που η Γερμανία διακηρύσσει νέο στρατηγικό δόγμα και σχεδιάζει να εγκαταστήσει στρατιωτική βάση με προσωπικό 5.000 στην… Λιθουανία, αντιλαμβάνεστε ότι τα πράγματα έχουν αγριέψει. Οι Γερμανοί βιάζονται.

Βιάζονται να στριμώξουν τον πατροπαράδοτο εχθρό τους, τη Ρωσία, και να χώσουν φύρδην μίγδην στην Ε.Ε. μελλοντικούς «πελάτες», με προεξάρχοντα τα «Δυτικά Βαλκάνια» τα οποία -πλην Σερβίας- η γερμανική γεωστρατηγική σχολή θεωρεί προνομιακή σφαίρα επιρροής.

Έχουμε ξαναπεί πολλές φορές ότι τα χούγια και οι επιδιώξεις των Γερμανών δεν αλλάζουν. Όσες κατραπακιές κι αν έχουν φάει στην Ιστορία τους, σηκώνονται όρθιοι και συνεχίζουν. Αλλά αυτό δεν είναι σήμερα το θέμα μας.

Το βασικό ζήτημα που με απασχολεί είναι πώς είναι δυνατόν ελληνικά κόμματα να τάσσονται υπέρ της κατάργησης του βέτο. Της απεμπόλησης δηλαδή του τελευταίου όπλου που έχουν τα μικρότερα κράτη της Ε.Ε. για να προστατεύουν ζωτικά εθνικά συμφέροντα.

Το να αφοπλίζεσαι οικειοθελώς στο επίπεδο λήψης συλλογικών αποφάσεων για κρίσιμα θέματα εξωτερικής πολιτικής σημαίνει ότι παραδίδεις τα κλειδιά σε τρίτους και εν προκειμένω στην Γερμανία. Υπάρχει όμως Έλληνας που να πιστεύει σήμερα ότι τα στρατηγικά συμφέροντα της συγκεκριμένης χώρας στον διεθνή περίγυρο ταυτίζονται με τα ελληνικά; Μόνο πληρωμένος υπάλληλος του Βερολίνου μπορεί να υποστηρίξει κάτι τέτοιο.

Κι όμως. Είτε ξεκάθαρα είτε με μισόλογα, Έλληνες πολιτικοί αρχηγοί, όπως ο Ανδρουλάκης, τάσσονται υπέρ της γερμανικής θέσης για κατάργηση του βέτο. Ευρωβουλευτές και των τριών μεγάλων κομμάτων έφτασαν να ψηφίσουν σχετική πρόταση. Και όλα θα κριθούν για την υλοποίησή της μέχρι τις επόμενες ευρωεκλογές.

Κατά την προσωπική μου γνώμη οποιαδήποτε ελληνική συναίνεση στην κατάργηση της ομοφωνίας (δηλαδή του δικαιώματος) βέτο και στην αντικατάστασή της με το σύστημα ειδικής ή διπλής πλειοψηφίας που εξασφαλίζει τον απόλυτο έλεγχο στην Γερμανία αποτελεί συνειδητή εθνική μειοδοσία. Που θα σηκώσει από τα μνήματα όλους τους προηγούμενους αρχηγούς της Μεταπολίτευσης.

Σε ένα πολύ πρόσφατο άρθρο του ο εμπειρογνώμονας Παναγιώτης Ιωακειμίδης, μία από τις πιο ενδοτικές φωνές στο περιλάλητο ΕΛΙΑΜΕΠ της ελληνοτουρκικής αγάπης, καλεί την Ελλάδα να ταχθεί υπέρ της κατάργησης του βέτο για να…επιβιώσει η Ευρωπαϊκή Ένωση!

Μόλις το περασμένο Σάββατο με ένα νέο πόνημα στα «Νέα» που έχει τίτλο «9+1 ερωτήσεις-απαντήσεις για το βέτο στην Ευρώπη» ο κ. Ιωακειμίδης επανέρχεται για να «τεκμηριώσει» τις απόψεις του και καταλήγει να… αυτοαναιρείται γράφοντας επί λέξει: «Βέβαια, στην περίπτωση όπου διακυβεύεται γνησίως ζωτικό συμφέρον μικρής χώρας-μέλους η ομοφωνία είναι χρήσιμη. Αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις χρησιμοποιείται από (μικρές) χώρες για άσχετα θέματα…»

Ο συνεργάτης του ΕΛΙΑΜΕΠ δεν μπαίνει ασφαλώς στον κόπο να εξηγήσει τι γίνεται όταν το προς συζήτηση θέμα δεν είναι «άσχετο», αλλά απολύτως σχετικό με την προστασία ζωτικού συμφέροντος κράτους-μέλους. Καταλήγει όμως στο συμπέρασμα ότι «τα πάγια και διαχρονικά συμφέροντα της χώρας (Ελλάδας) εξυπηρετούνται με την εμβάθυνση της ενοποίησης που προάγεται με την ειδική πλειοψηφία». Υιοθετεί δηλαδή τη γερμανική θέση προτάσσοντας μία καινοφανή διάκριση μεταξύ «γνησίως» και… «μη γνησίως» ζωτικών εθνικών συμφερόντων.

Το αξιοπερίεργο είναι ότι πριν από περίπου ένα χρόνο ο ίδιος… τροβαδούρος της ευρωπαϊκής ιδέας σε ένα άλλο άρθρο του, αυτή τη φορά στο «Βήμα», στην προσπάθεια του να πείσει ότι το βέτο δεν είναι και τόσο… σημαντικό, ανέφερε χαρακτηριστικές περιπτώσεις στο παρελθόν όπου η Ελλάδα έκανε επιτυχημένη χρήση του συγκεκριμένου εργαλείου ή της επίκλησής του με κορυφαίο παράδειγμα το 1999, προκειμένου να εξασφαλιστεί η ισότιμη ένταξη της Κύπρου. Τότε ο κ. Ιωακειμίδης έγραφε ότι το βέτο θα πρέπει να εξακολουθήσει να ισχύει (α) στη διεύρυνση της Ε.Ε., (β) σε ορισμένα ελάχιστα θεσμικά ζητήματα και (γ) σε ορισμένα ζητήματα εθνικής άμυνας. Σήμερα προτείνει να υπάρχει ένα… έκτακτο φρένο για την προστασία των «γνησίως ζωτικών συμφερόντων» των κρατών-μελών.

Πρακτικά δηλαδή… «πιάσ’ το αβγό και κούρευ’ το», όπως θα έλεγε ο Πολύδωρας. Γιατί η γερμανική πρόταση δεν περιλαμβάνει «ευαισθησίες» στα ζωτικά συμφέροντα τρίτων και αυτό το θύμισε πρώτος απ’ όλους ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς όταν, συγχυσμένος από το ελληνικό «θράσος» με το συνεχιζόμενο βέτο στην ενταξιακή πορεία της Αλβανίας, θύμισε ότι οι στρατηγικές επιλογές της Ευρώπης δεν πρέπει να «διμεροποιούνται». Γιατί η γερμανική εξωτερική πολιτική οφείλει να προχωράει γρήγορα, χωρίς περισπάσεις. Σαν οδοστρωτήρας.

Επιμύθιον: Για να έχει λυσσάξει η παρέα ΕΛΙΑΜΕΠ υπέρ της κατάργησης του βέτο είναι βέβαιο ότι κάτι στραβό συμβαίνει. Πολύ σύντομα θα κριθούν και οι πολιτικοί που θα αναγκαστούν να τοποθετηθούν. Τόσο ο πρωθυπουργός, που δύσκολα θα διαφωνήσει με την γερμανική ντιρεκτίβα, κυρίως όμως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης που επαγγέλλεται έναν νέο αριστερό πατριωτισμό. Αριστερός πατριωτισμός και υποταγή στα γερμανικά κελεύσματα δεν λέει, κύριε Κασσελάκη. Είναι σαν την Πασιονάρια της Αριστεράς που κατέληξε fashion victim του Golden Hall…