Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει μπει ποτέ σε ένα σούπερ μάρκετ έχοντας ένα τελευταίο 50άρικο στην τσέπη να ψωνίσει για το σπίτι Σαββατοκύριακο. Η λογική στην οποία ποτίστηκε από τις Γερμανίδες γκουβερνάντες του, από τα χρόνια που εφταμηνίτικο ακόμα ήταν πολιτικός κρατούμενος, τον έμαθε να περιφρονεί τις ανάγκες της πλέμπας. Για τον ίδιο και τους ομοίους του που δεν μόχθησαν ποτέ και για τίποτε στην άχαρη ζωή τους η φτώχεια των ανθρώπων είναι μοίρα. Τους αξίζει μονάχα το περιθώριο.
Φαίνεται φυσιογνωμικά αυτό στην απέχθεια με την οποία αντιμετωπίζει τον λαό όσες φορές βρίσκεται στην ανάγκη να έρθει σε σωματική επαφή μαζί του. Τραβάει ζεματισμένος και με αποστροφή το χέρι του, λες και φοβάται μην του το κλέψουν και απωθεί τους ανθρώπους, καρφιτσώνοντας ένα παγωμένο και συμπλεγματικά εχθρικό χαμόγελο που αναχαιτίζει κάθε εγκάρδια διάθεση.
Θα είχε ενδιαφέρον αν τον ρωτούσε κάποιος κανονικός δημοσιογράφος, όχι από αυτούς που βγάζουν μεροκάματο συνωστιζόμενοι ατιμωτικά στην εξώπορτα του Μαξίμου, ποιο χρώμα έχει διαλέξει στα τιμολόγια του ηλεκτρικού. Να μας πει, αδερφέ, τι καίει στο φτωχικό του ο ανεπάγγελτος γόνος, που δηλώνει κάθε χρόνο στο «πόθεν έσχες» μια περιουσία που δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει σε ένα προηγμένο κράτος όπως η Γαλλία.
Απορίας άξιον, οι «μένουμε Ευρώπη» δεν εντυπωσιάζονται, άραγε, από το γεγονός ότι στη Γαλλία συχνά πυκνά πρόεδροι και πρωθυπουργοί της χώρας στήνονται στο εδώλιο για φορολογικές και άλλες παραβάσεις, ενώ στην ελληνική μπανανία ζάπλουτοι πολιτικοί με αδιευκρίνιστη περιουσία, όπως… κακή ώρα ο Μητσοτάκης, αδιαφορούν επιδεικτικά για την ακρίβεια, ενώ οι ίδιοι και τα βλαστάρια τους δεν ξέρουνε τι πάει να πει ανάγκη;
Γιατί τσαλαβουτάει στα ρηχά η αντιπολίτευση και δεν βάζει θέμα να ελεγχθούν τα οικονομικά των πολιτικών από τη Μεταπολίτευση; Είχε καταθέσει σχετική πρόταση νόμου ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης, η οποία ψηφίστηκε ομόφωνα και πανηγυρικά («η κούρβα το γεβέντισμα πανηγυράκι το ‘χει» λέγαν οι παλιοί…), προτού αφυδατωθεί με απανωτές διαδικαστικές μανούβρες από την πλειοψηφία Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ και περιέλθει στη λήθη του χρόνου.
Οδηγούν όλοι αυτοί οι πολιτικά αχρείοι, με επικεφαλής τον σημερινό ανήμπορο πρωθυπουργό, που ικανοποιεί σκυφτός τις ορέξεις του Ερντογάν, μια χώρα κουρασμένη από το ίδιο της το μέλλον. Μεταπολιτευτικά η πατρίδα δεν γνώρισε ποτέ μια τέτοια πολιτική θεομηνία. Εθίστηκε από το διαβρωτικό ήθος αυτών που κυβερνάνε με το 22% στην παραίτηση και σε μια ζωή χωρίς προσδοκίες, που συντηρείται από εξευτελιστικές για αξιοπρεπείς πολίτες μικροπαροχές, την ώρα που το τραπέζι είναι στρωμένο για τη φαμίλια (με τη σικελική έννοια ο όρος) και τους ανθρώπους της που λυμαίνονται με ακόρεστη βουλιμία και φαυλότητα το δημόσιο χρήμα.
Είναι τόσο μεγάλη η απουσία της ελπίδας σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς, ώστε μοιάζουμε σαν τους αναβάτες στα αλογάκια του λούνα παρκ, που κινούνται αενάως στους κύκλους μιας μετέωρης αδιαφορίας.
Να ελεγχθούν τα οικονομικά των πολιτικών ποιων από ποιους?
Η εικόνα της χώρας στο σήμερα που ζούμε μετράει χρόνια πολλά πριν.
Και το δυσάρεστο θα μετράει χρόνια πολλά στο μετά στο αύριο, στο μέλλον.
Έχουν φροντίσει με επιτυχία την δημιουργία συνενόχων έτσι ώστε
να παρέχεται απόλυτη συγκάλυψη.
Κάπως έτσι θα προχωράμε όσο βολεύει η καθημερινότητα.
Όπως στερεύει το ρυάκι από νερό, κάπως έτσι όταν στερέψει το
χρήμα η ελπίδα θεριεύει, ο λαός έρχεται πέρα από αντοχές.
Μα θα φθάσουμε έως εκεί, θα το ήθελα να μοιάζει με ψέμα,
αλλά όπως εξελίσσονται τα γεγονότα αναπόφευκτο κακό.
Πολύ πρόσφατα διαβάσαμε το ποσό των 5,5 εκατ. ευρώ χρωστούν,
σύμφωνα με τα Πόθεν Έσχες τους, τα 62 μέλη του υπουργικού
συμβουλίου στις τράπεζες από διάφορα δάνεια που έχουν πάρει το προηγούμενο διάστημα.
Από που λοιπόν η ελπίδα, από που το φως πως κάτι θα αλλάξει σύντομα?
Επειδή η φύση του ανθρώπου από ένστικτο μάχεται για την επιβίωση με κάθε δυνατό
τρόπο, όσο η εγκράτεια παλεύεται παραμένει ηρεμία.
Άγνωστο αλλά όχι μακριά πολύ, το πότε θα ξεφύγουμε πέρα από αυτή.
Αν συνδυάσουμε και τις εξωτερικές επιδράσεις, πως εξελίσσονται τα γεγονότα
γεωπολιτικά.
Παρατηρείται ένας αριθμός χωρών που προνοούν και προετοιμάζονται για το μέλλον
τουλάχιστον μια κρίση να τους προκαλέσει τα λιγότερα.
Η εικόνα της χώρας μας, ουραγοί, κατευθυνόμενοι, εξαρτώμενοι, βοήθειά μας.