Αν ένας πιστεύει, φτάνει και περισσεύει

Πώς μια διαφημιστική καμπάνια, η οποία μετρά αντίστροφα για τα Χριστούγεννα, αποτελεί την πεμπτουσία του ανάποδου και δυστοπικού κόσμου που ευαγγελίζεται η Νέα Τάξη Πραγμάτων

Της Αντωνίας Σφακιανάκη*

Ποιος θα περίμενε ότι η χριστουγεννιάτικη διαφημιστική καμπάνια με τον τίτλο «Λαμπιόνια», της Pollen Advertising για τα Jumbo, με την οποία ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα, θα αποτελούσε την πεμπτουσία του ανάποδου και δυστοπικού κόσμου που ευαγγελίζεται η Νέα Τάξη Πραγμάτων με αρχηγό της τον μισόκαλο Διάβολο. 

Σκοπός του παρόντος είναι να αποδείξουμε ότι το μήνυμα της υπό εξέταση διαφήμισης είναι αυθαίρετο, ψευδές, δόγμα του ανάποδου κόσμου και αντίχριστο, άρα ακατάλληλο για καθημερινή προβολή, ειδικά εν αναμονή του μεγάλου γεγονότος της ενανθρώπισης του Χριστού μας. Πρέπει, επιτέλους, η κοινωνία να αντιληφθεί ότι τα ΜΜΕ είναι τα πλέον ύπουλα και αποτελεσματικά Μέσα Μαζικής Εξόντωσής της. 

Πρωτίστως, θα επιχειρήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε κάποιους συμβολισμούς για την καλύτερη κατανόηση του μηνύματος που επιδιώκει να περάσει η επίμαχη διαφήμιση, με στοιχεία που αντλούμε από την ίδια την εταιρία:

-Το αναμμένο λαμπιόνι συμβολίζει ότι εκείνος που το κρατά έχει πίστη.

-Το σβησμένο λαμπιόνι συμβολίζει ότι εκείνος που το κρατά δεν έχει πίστη.

-Η αλυσίδα των παιδιών με τα αναμμένα λαμπιόνια συμβολίζει ότι η πίστη είναι το κοινό νήμα για την πραγματοποίηση της συνάντησης με τον άγιο Βασίλη. 

Ας δούμε τώρα το περιεχόμενο της διαφήμισης: Μια ομάδα παιδιών, κρατώντας αναμμένα λαμπιόνια και σχηματίζοντας αλυσίδα, ξεκινά με την κοινή πίστη ότι θα συναντήσει τον άγιο Βασίλη, παρά τις αντιξοότητες (καταιγίδες, χιόνια, καμένα δάση, χαρακώματα), και πραγματικά το κατορθώνει. Τότε, ο άγιος Βασίλης διαπιστώνει την πίστη του κοριτσιού που ηγείται της ομάδας λέγοντας: «Βλέπω, πιστεύεις». Η πίστη του κοριτσιού συμβολίζεται με το αναμμένο λαμπιόνι του, ενώ εμμέσως δηλώνεται και η πίστη όλων των παιδιών, αφού όλα έχουν αναμμένα λαμπιόνια. Εκείνο ομολογεί την πίστη του απαντώντας με το σταύρωμα των χεριών του. Τότε ο άγιος Βασίλης με σοβαρότητα λέει στο κορίτσι: «Να θυμάσαι: αν ένας δεν πιστεύει, κανένας δεν πιστεύει». Δηλαδή, αν έστω ένας δεν είχε πιστέψει σε αυτό το εγχείρημα, τότε όλοι δεν θα είχαν πιστέψει και η συνάντησή τους δεν θα είχε ευοδωθεί.

Μάλιστα, για να αποδείξει στα παιδιά την ορθότητα των λόγων του, προχωρά και στο εξής πείραμα: σβήνει το λαμπιόνι του κοριτσιού, με αποτέλεσμα να σβήσουν στη συνέχεια και τα λαμπιόνια όλων των άλλων παιδιών, προκαλώντας την έκπληκτη απογοήτευσή τους. Κατόπιν ανάβει ξανά τη λάμπα του κοριτσιού, που ως αποτέλεσμα έχει το άναμμα όλων των φώτων, επιβεβαιώνοντας τα λόγια του και από την ανάποδη, δηλαδή αν ένας πιστεύει, τότε όλοι (πρέπει να) πιστεύουν. 

Ανορθόδοξο μήνυμα

Γίνεται κατανοητό ότι το σύνθημα «Αν ένας δεν πιστεύει, κανένας δεν πιστεύει» είναι απολύτως αυθαίρετο και ψευδές, το δε πείραμα για την επαλήθευσή του είναι τελείως παραπλανητικό. Ποια λογική υπαγορεύει να δεχθούμε ότι, αν κάποια από τα παιδιά ή η πλειονότητα ή ακόμα και όλα πλην ενός δεν συμμετείχαν ή δεν συμφωνούσαν με την όλη προσπάθεια, αυτή θα πήγαινε οπωσδήποτε στράφι; 

Σίγουρα η ομοψυχία και η συνεργασία είναι απαραίτητες και πολλές φορές καθοριστικές για την πραγματοποίηση ενός εγχειρήματος, όμως δεν επιχειρείται μέσω της συγκεκριμένης διαφήμισης η ανάδειξη αυτής της πτυχής – το αντίθετο μάλιστα! Για να επιτύχει ένας στόχος πρέπει να μην αμφιβάλλει κανείς. Διότι αν ένας αμφιβάλλει, τότε όλοι αμφιβάλλουν, κανόνας που διαψεύδεται από την ίδια τη ζωή, αλλά και από ολόκληρη την ιστορία του ανθρώπου. Πόσες φορές ο ένας ή οι λίγοι κάνουν τη διαφορά, ενώ οι υπόλοιποι ήταν αντίθετοι, παραιτούνταν ή ενέδιδαν σε άλλα συμφέροντα; 

Το μήνυμα είναι αντίχριστο, καθώς αντιβαίνει στην ουσία της ορθόδοξης πίστης μας. Το προβληματικό του σημείο είναι το «ένας ίσον κανένας», αλλά και το «ένας ίσον όλοι», το οποίο περνά ως δόγμα, ως αξίωμα. Επιβάλλει έμμεσα τη μαζοποίηση, ακυρώνει την ποικιλομορφία, την προσπάθεια και την πίστη του ενός. Πετυχαίνει όχι να αποδυναμώσει, αλλά να ακυρώσει την αξία, τη μοναδικότητα, άρα και την ιερότητα του ανθρώπινου προσώπου που αποτελεί κυρίαρχη χριστιανική αξία. 

Σε ομιλία του ο μακαριστός Αυγουστίνος Καντιώτης έλεγε: «Καὶ ἕνας ἂν μείνῃς στὴν κοινωνία, νὰ μείνῃς. Ὁ ἕνας θὰ νικήσῃ, αὐτὸς ποὺ πιστεύει στὸ Χριστό. Καὶ νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Θεός, νὰ πεθάνουμε μὲ τὴν πίστι τὴν ὀρθόδοξο καὶ ἔργα μετανοίας» (Αθήνα, 29/10/1961). Αναρωτιόμαστε ακόμα ποια ακριβώς πίστη εννοεί ο δήθεν άγιος Βασίλης: την εν Χριστώ πίστη που συνοδεύεται από έργα αγάπης («Πίστις δι᾿ ἀγάπης ἐνεργουμένη»: Γαλ. 5,6) ή την πίστη εν Διαβόλω, την αιρετική, τη διεστραμμένη και μαγική, που ενεργοποιείται μόνο εξαναγκαστικά; Υπάρχει σε αυτή την πίστη ίχνος αγάπης, πέρα από την καμουφλαρισμένη αγάπη, που σημαίνει ότι «θέλω το καλό σου, αλλά εννοώ το κακό σου»; 

Εμβαθύνοντας στο εν λόγω σύνθημα, ενώ εμφανίζεται να προωθεί την ελπίδα, εντούτοις ενσταλάζει την απελπισία. Τι επιλογές, όμως, έχει κάποιος που εμπεδώνει το εν λόγω σύνθημα και ενεργεί βάσει αυτού στη ζωή του; Εφόσον, για να πετύχει κάτι, πρέπει όλοι ανεξαιρέτως που εμπλέκονται να το πιστεύουν, έχει δύο μόνο επιλογές:

1. Να παραιτηθεί γιατί ματαιοπονεί, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην απογοήτευση, ενδεχομένως και στην απόγνωση.

2. Να κάνει τα πάντα προκειμένου να επιβάλει τη θέλησή του στους άλλους. Στην περίπτωση αυτή καταργεί την ελεύθερη επιλογή και βούληση των συνανθρώπων του.

Καθίσταται σαφές ότι μόνο ο «πονηρός» θα ήθελε όλοι ανεξαιρέτως να πιστεύουν σε αυτόν, αφού εκείνος που θα κατόρθωνε να βγει από την πλάνη του θα μπορούσε να τον ακυρώσει με τη χάρη του Θεού. Γνωρίζουμε ότι ο Χριστός ήδη με την Ανάστασή Του τον έχει καταργήσει – «ὁ τὸν θάνατον καταπατήσας τὸν δὲ διάβολον καταργήσας», όπως ακούγεται στην ακολουθία των κεκοιμημένων. 

Απόγνωση και βαρβαρότητα

Έχουμε σκεφτεί, άραγε, ότι μαθαίνουμε στα παιδιά μας να ενεργούν με τους παραπάνω τρόπους χωρίς να το συνειδητοποιούμε; Γιατί δύο είναι οι στόχοι που θέλει να επιτύχει ο ψεύτικος άγιος Βασίλης: απόγνωση και βαρβαρότητα. Δεν θα περιμέναμε άλλωστε κάτι διαφορετικό από τον ψευτο-Αϊβασίλη, που δυστυχώς επιτρέψαμε ως κοινωνία να υποδύεται με τον αθλιότερο τρόπο τον αληθινά μέγα άγιο της Εκκλησίας μας, τον Μέγα Βασίλειο.

Μη μας διαφύγει ότι το δαιμονικό σύνθημα «αν ένας δεν πιστεύει, κανένας δεν πιστεύει» παρουσιάζεται ως η μοναδικά ορθή στάση ζωής για να ξεπεραστούν όλες οι κρίσεις – π.χ., πανδημίες, πλημμύρες, πυρκαγιές, κλιματική αλλαγή, πόλεμοι. Είναι ακριβώς το ίδιο με τα συνθήματα «εμβολιαζόμαστε όλοι και όλες», «μόνο όλοι μαζί μπορούμε», τα οποία κρύβουν τον ολοκληρωτισμό και, αν κάποιος έχει διαφορετική από την επιβαλλόμενη στάση (βλ. πανδημία), υφίστατο τις συνέπειες ακόμα και με στέρηση των θεμελιωδών του δικαιωμάτων.

Ορθόδοξο μήνυμα

Ας μας επιτραπεί, σε αντίθεση με το ψεύτικο, απαισιόδοξο, αλλά και παράφωνο μήνυμα της καμπάνιας «αν ένας δεν πιστεύει, κανένας δεν πιστεύει», να προσφέρουμε στις αγνές παιδικές ψυχούλες ένα αληθινό, αισιόδοξο, αλλά και ακουστικά ευχάριστο μήνυμα – π.χ., «αν ένας πιστεύει, φτάνει και περισσεύει». Διότι και ένας μόνο να κρατά τη φλόγα αναμμένη, φτάνει και περισσεύει για να διαλύσει το σκοτάδι. Να υπενθυμίσουμε ότι στην αγορά υπάρχουν λαμπιόνια όχι μόνο σε σειρά, αλλά και σε παράλληλη σύνδεση, ώστε αν κάποια σβήσουν να μη σβήνουν όλα!

Γέννηση του μετανθρώπου

Κλείνουμε με μια παρατήρηση για τον ρόλο της διαφήμισης που προωθεί η Pollen Advertising. Κατ’ αυτήν, «μια διαφήμιση έχει μόνο 4 στόχους, τη δόξα, τον θόρυβο, τη γέννηση, την ενημέρωσηκι έναν τρόπο, την αλήθεια, γιατί η αλήθεια είναι ο μόνος τρόπος να περάσει το μήνυμα. Γιατί η αλήθεια είναι αυτό που δεν μπορείς να ξεχάσεις. Α-λήθη».

Άρα, το σύνθημα «αν ένας δεν πιστεύει, κανένας δεν πιστεύει» είναι το υποσυνείδητο-προπαγανδιστικό μήνυμα που, σαν τη γύρη (αυτό σημαίνει «pollen»!), μεταφέρεται μέσω των ΜΜΕ και ενσταλάζεται στον νου των ανθρώπων, γονιμοποιώντας τον με τα δόγματα-κελεύσματα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, στοχεύοντας στη γέννηση του μετανθρώπου!

*Καθηγήτρια Πληροφορικής