Του Χρήστου Μπολώση
Κάθε σοβαρός φίλαθλος δεν μπορεί παρά να είναι με το μέρος των διαιτητών, οι οποίοι δήλωσαν αποχή από τους αγώνες, ζητώντας προστασία από την Πολιτεία αυτών και των οικογενειών τους.
Κι εγώ μαζί τους, διότι το κακό έχει παραγίνει. Αλλά… Υπάρχει όμως ένα «αλλά», που όλα τα χαλά.
Κάπως αργά δεν αντέδρασαν οι Έλληνες ρέφερι; Όταν η Πολιτεία, από την οποία τώρα ζητούν προστασία, τους απαξίωνε (για να μην πούμε, τους εξευτέλιζε) αποκλείοντάς τους από όλους τους «μεγάλους» αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος, φέρνοντας στη θέση τους κάτι απίθανους τενεκέδες, γιατί το δέχτηκαν; Δεν κατάλαβαν ότι έτσι παραδέχονταν την ανεπάρκεια που τους απέδιδαν;
Όταν ξυλοκοπήθηκε ο συνάδελφός τους Τζήλος πριν από πέντε χρόνια, χωρίς ακόμα να έχουν βρεθεί οι δράστες (!), γιατί δεν αντέδρασαν;
Όταν πριν από μόλις έναν μήνα έριξαν γκαζάκια στο μαγαζί του συναδέλφου τους Ανδρέα Γκάμαρη, δεν άκουσα κάτι. Και τότε ο διαιτητής δεχόταν απειλές γι’ αυτόν και την οικογένειά του.
Μα, όταν ο ίδιος δεν προστατεύεις το κύρος σου, επιτρέποντας να σε διασύρουν -διότι διασυρμός είναι ο ορισμός σε ντέρμπι διαιτητού από τη Μάλτα-, τότε να περιμένεις τα χειρότερα, τα οποία και έφτασαν.
