Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Η πρωθυπουργική αδελφή, Ντόρα Μπακογιάννη, βρήκε «εξαιρετική τη χορογραφία Μητσοτάκη – Ερντογάν». Βεβαίως, δεν ρωτήθηκε για την ευλύγιστη υπόκλιση του Γιώργου Γεραπετρίτη, η οποία, όπως ανησυχούν ορισμένοι στο Μαξίμου, είναι πιθανό να του άφησε και κάποιο ενοχλητικό κουσούρι στη μέση. Το σκύψιμο δεν είναι ευεργετική συνήθεια στους ανθρώπους, πολλώ δε μάλλον στους πολιτικούς, διότι αφήνει πίσω της τραυματικές εμπειρίες.
Το πιθανότερο βέβαια, είναι ότι ο ίδιος ο Γεραπετρίτης, που έβγαλε εκ των υστέρων μια αστεία ανακοίνωση για να δικαιολογήσει τον ραγιαδισμό του, δεν κατάλαβε τι ακριβώς έκανε και τι μήνυμα έστειλε. Εικάζεται βάσιμα ότι του βγήκε αυθόρμητα. Στους κύκλους των αθηναϊκών ρετιρέ όπου συχνάζει, δεν θεωρείται φρόνιμο η Ελλάδα να ορθώνει το ανάστημά της απέναντι στον εχθρικό γείτονα. Τα ψευτο-ζοριλίκια τα κρατάνε οι πολιτικοί αυτής της συνομοταξίας απέναντι στους ανθρώπους της απαξιωμένης πλέον εργασίας στους οποίους με βλοσυρό βλέμμα και τον δείκτη διδακτικά υψωμένο παρατηρούν ότι οι δημοσιονομικές προτεραιότητες δεν επιτρέπουν την ικανοποίηση μισθολογικών αιτημάτων. Όσο για τον χαιρετισμό στα τουρκικά της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου, δέον να ενταχθεί και αυτός στις γραφικές και συνάμα απωθητικές συμπεριφορές της πρώτης κυρίας της χώρας, που μας κάνουν να νοσταλγούμε όλους ανεξαιρέτως τους προκατόχους της.
Η ολιγόωρη επίσκεψη Ερντογάν, ένα υπερθέαμα ανατολίτικης υπερβολής, έδωσε εντούτοις ακόμα μια φορά την ευκαιρία να αντιληφθούμε για ποιον λόγο ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αποτελεί το αγαπημένο πολιτικό παιδί του Κώστα Σημίτη. Αυτό το «χαρτί» -για μας- που υπέγραψε, συνιστά ευθεία προβολή στην τρέχουσα Ιστορία της Διακήρυξης της Μαδρίτης του 1997, όταν μετά τα Ίμια ο τότε πρωθυπουργός αναγνώρισε «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο και δεσμεύτηκε να αποφεύγει «μονομερείς ενέργειες» που θα μπορούσαν να υποδαυλίσουν τη διμερή ένταση. Στον πυρήνα του πράγματος, βέβαια, ο οποίος θα απλοποιούσε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, βρίσκεται το ζήτημα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. Η Τουρκία θεωρεί κάτι τέτοιο αιτία πολέμου. Η Ελλάδα, αφήνοντας το θέμα να σέρνεται, ενώ έχει κάθε δικαίωμα να απλώσει μονομερώς την εδαφική της έκταση με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας που αρνείται η Άγκυρα να υπογράψει, διολισθαίνει διαρκώς σε επιζήμιες υποχωρήσεις, χωρίς να πέσει ντουφεκιά.
Υποδέχτηκε στην Αθήνα ο Μητσοτάκης και υπέγραψε και Σύμφωνο Φιλίας με τον ηγέτη μιας χώρας που κατέχει παράνομα το 40% της Κύπρου, μας απειλεί ότι «θα έρθει νύχτα», αξιώνει την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, χρησιμοποιεί εξόφθαλμα τη μουσουλμανική μειονότητα («τουρκική» για τον ίδιο) στη Θράκη και εσχάτως, όλο και εντονότερα στη Δωδεκάνησο σαν στρατηγικό προγεφύρωμα, και ανοιγοκλείνει τη στρόφιγγα των μεταναστευτικών/προσφυγικών ροών, παράγοντας ασύμμετρες απειλές.
Με τον Ερντογάν ο Μητσοτάκης έδωσε το χέρι (και όχι μόνο…) κλωτσώντας την αποτρεπτική αξιοπιστία της χώρας. Είναι ίσως καιρός να μάθει «τι ώρα είναι». Και να του θυμίσει επίσης κάποιος ότι αυτός ο ξερόβραχος της γης είναι η πατρίδα μας και δεν προσφέρεται, όπως γαλουχήθηκε απ’ τον μπαμπά του, για μπίζνες.
