Του Γιώργου Κ. Στράτου
Με το πέρασμα των χρόνων με διακατέχει διαρκώς η αίσθηση ότι στην πατρίδα μας τα γεγονότα καταγράφονται και παρουσιάζονται σαν να αφορούν άλλη χώρα κι άλλους ανθρώπους. Δεν ξέρω αν αυτό συνδέεται με την αξιολόγησή τους και την εμβάθυνση των σχετικών ρεπορτάζ από τους δημοσιογράφους ή με την ικανότητα των κατά περίπτωση καθ’ ύλην αρμοδίων να αντιληφθούν τη σοβαρότητα των πραγμάτων και την ευαισθησία τους για να αναλάβουν δράση.
Στον αντίποδα αυτής της αντιμετώπισης, πιστεύω ότι την κοινωνία μας διατρέχουν κραυγές. Κραυγές τρόμου και απελπισίας, οργής και θυμού, με αιτία και λόγους. Κραυγές από ανθρώπους αβοήθητους και μόνους, κάθε ηλικίας, οι οποίοι βιώνουν σκληρούς αποκλεισμούς καταμεσής των οικογενειών, των χωριών, των σχολείων, των εργασιών και των φίλων τους. Και τη διατρέχουν από πάνω μέχρι κάτω κοινωνικά και σε μία γκάμα συμπεριφορών που ξεπερνάει τα θρίλερ.
Τα σχολεία μας, ακόμη και τα δημοτικά (!), όχι μόνο δεν εξαιρούνται, αλλά οδηγούν αυτήν την κούρσα βίας, που συχνά έχει μακάβριο τερματισμό. Τα περιστατικά δεν είναι πλέον απλώς σοκαριστικά ως προς τη συχνότητα και την ένταση, αλλά πάλι καλά να λέμε που η οπλοκατοχή μας δεν είναι… αμερικανικού τύπου.
Φυσικά, μετά το σχολείο γίνεται μεγάλη προσπάθεια να της «μοιάσουμε»! Συμμορίες εφήβων και νεαρών, με τον μανδύα των οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων και υπό τους θλιβερούς ήχους μουσικών αποβρασμάτων, που τους δείχνουν το «νόημα» της ζωής μεταξύ εμπορίας ναρκωτικών, χυδαίου σεξισμού και μαχαλομαγκιάς, σουγιαδιάζονται μέχρι θανάτου όχι μόνο μεταξύ τους αλλά και με θύματα όποιους «δεν τους κάθεται καλά η μάπα τους»… κι όλα αυτά μεταξύ φιλήσυχων πολιτών σε μικροαστικές και εργατικές συνοικίες.
Εκατοντάδες πιτσιρίκια περιφέρονται αργά το βράδυ -όχι, δεν γυρνάνε από το φροντιστήριο- κι ένας θεός ξέρει τι γίνεται εκείνην την ώρα στα σπίτια τους. Σ’ αυτά τα σπίτια, που τα βλέπουμε μόνο όταν αποκαλυφθούν στυγερά περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας ή αποτρόπαια σεξουαλικά εγκλήματα εις βάρος ανηλίκων. Και μετά η πόρτα τους πάλι κλείνει ερμητικά για τα ένοχα μυστικά τους, μέχρι να αποκαλυφθούν τα νέα «επεισόδια» με τα επόμενα ρημάδια.
Κραυγές μυριόστομες έρχονται κι από άλλες μεριές, η χαμηλή «αιματηρότητα» των οποίων αδυνατεί να τους προσφέρει τα 15′ δημοσιότητας που τους αναλογούν στα χρόνια της επικοινωνίας. Ο καθένας μας μπορεί να βρεθεί ανάμεσά τους κάποια στιγμή στη ζωή του, αλλά μέχρι να μας βρει το κακό στο πετσί μας, αυτά δεν μας αφορούν … «Την υγειά μας να ‘χουμε κι ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι»…
Ολοταχώς προς τον Μεσαίωνα. Κι ίσως τον αδικώ, γιατί αυτός οδήγησε στην Αναγέννηση και ο δικός μας ήταν το Βυζάντιο στην ακμή του. Τα δικά μας «σκοτεινά χρόνια» πού θα βγάλουν; Τι θα ‘χει απομείνει, έξω από τις δανειοδοτημένες «σπηλιές» με Wi-Fi και «πιάτα» συνδρομητικών τηλεοράσεων και τις σειρές τους;
Βέβαια, και η εικονική ευτυχία έχει το λούστρο της. Μην είμαστε και πλεονέκτες. Με μία καλή φωτογράφιση ξεγελάς το σύμπαν των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και για τα μέσα σου και για τα έξω σου. Και τίγκα στα «λάικ», γαληνεύεις το βράδυ. Αν πάλι δεν σου κάτσει, όλο και κάποιο διανυκτερεύον φαρμακείο θα ‘χει κοντά σου. Μην τρομάζεις. Με τόσες κραυγές στη σιωπή γύρω μας κι εμάς «ανέγγιχτους», βρισκόμαστε ήδη εν τω μέσω της ψυχικής διαταραχής. Κι ας μην το καταλαβαίνουμε. Ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό!
