Τι είναι πιο μαύρο κι άραχλο από τη μυστική υπηρεσία, που αποσταθεροποιεί όποια χώρα τής καπνίσει; Η αυτολογοκρισία!
Του Παναγιώτη Λιάκου
Είναι παλιό το σύνθημα, χρονολογείται περίπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70 – αρχές του ’80, αλλά είναι καλό: «Χειρότερη απ’ τη CIA η αυτολογοκρισία!» Όποιος το σκέφτηκε πρέπει να είναι άτομο με βαθιά γνώση της επίδρασης της πολιτικής στις κοινωνίες, αλλά και της ψυχολογίας των ανθρώπων. Αν ο αντίπαλος μπορέσει να πορθήσει τα κάστρα σου, να περάσει τα σύνορά σου, να καταλάβει εδάφη σου, υπάρχει -ακόμα και τότε- ελπίδα να τον εξουδετερώσεις, να απελευθερώσεις ό,τι σκλαβώθηκε, να πάρεις ρεβάνς. Αν, όμως, ο εχθρός στήσει τη σημαία του στη συνείδησή σου και κατορθώσει να σε μεταμορφώσει σε… οπλίτη του, σε πειθήνιο στρατιωτάκι του, η ελπίδα απελευθέρωσης απόλλυται.
Ο λόγος γίνεται για τη λέπρα της πολιτικής ορθότητας, της «τυραννίας με τρόπους», όπως την έχει αποκαλέσει ο σπουδαίος Αμερικανός ηθοποιός Τσάρλτον Ίστον (1923-2008). Αυτό το κατασκεύασμα δολοφονεί το χιούμορ, την έμπνευση, την επικοινωνία, το ίδιο το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και -πάνω απ’ όλα- την αλήθεια. Με το πρόσχημα του «να μη θιχτεί ο Α και να μην προσβληθεί η Β», δεν επιτρέπει να γράφεις χοντρό τον χοντρό, ψηλή την ψηλή, άσχημο τον άσχημο, όμορφη την όμορφη, φονιά τον φονιά, λαμόγιο το λαμόγιο και ψεύτρα την ψεύτρα.
Κάποιοι νοσηροί νόες, ποντάροντας στην ευπιστία και την καλή προαίρεση των μαζών, έχουν οδηγήσει τις καταστάσεις σε τέτοιο σημείο ώστε αποφεύγεται να ειπωθεί έστω και μία λέξη που να απηχεί την ωμή πραγματικότητα.
Η αλυσίδα της πολιτικής ορθότητας έχει περιδεθεί γύρω από πολλές συνειδήσεις, αλλά αποδεικνύεται χάρτινη όταν αντιμετωπιστεί ως έχει: ως μια πλάνη, κάτι που δεν έχει ειδικό βάρος, αξία και σημασία. Όταν αρχίσουμε να εκφραζόμαστε απροσχημάτιστα, χωρίς χρυσώματα χαπιών και προσχήματα και νεολογισμούς της πυρκαγιάς, και εθιστούμε στο συναίσθημα της απελευθέρωσης που προσφέρει αυτός ο τρόπος επικοινωνίας, η πολιτική ορθότητα ξεθωριάζει, εκμηδενίζεται, επιστρέφει σαν ανεπιθύμητο γράμμα στους αποστολείς του.
Κι αν από καιρού εις καιρόν εμφανιστεί κάποιος πολιτικός, καλλιτέχνης, γνωστός ή άγνωστος που θα θελήσει να… αυτολογοκριθεί, τον αφήνουμε να το κάνει ελεύθερα και του γυρνάμε την πλάτη. Από μακριά κι ας μην αγαπιόμαστε.
