Του Γιώργου Κ. Στράτου
Τα πράγματα στη Λωρίδα της Γάζας πάνε από το κακό στο χειρότερο. Οι φόβοι για το τι μπορεί να επακολουθήσει είναι τρομακτικοί. Γιατί, όπως πολύ γλαφυρά και εύστοχα το διατύπωσε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, «ποτέ μην πιστεύεις ότι κάποιος πόλεμος θα είναι ομαλός και εύκολος ή ότι όποιος ξεκινά το παράξενο ταξίδι μπορεί να μετρήσει τις παλίρροιες και τους τυφώνες που θα συναντήσει. Ο πολιτικός που υποκύπτει στον πολεμικό πυρετό πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι, όταν δοθεί το σύνθημα, δεν είναι πλέον κύριος της πολιτικής, αλλά σκλάβος απρόβλεπτων και ανεξέλεγκτων γεγονότων».
Στο πολυσύνθετο και αμείλικτο ερώτημα τι πρέπει να γίνει για να αποφευχθεί η παγκόσμια εμπλοκή, η απάντηση είναι μία και απλή: η δύναμη που είναι παγκόσμια κυρίαρχος, οι ΗΠΑ, και οι δυνάμεις που αμφισβητούν την ηγεμονία της, η Κίνα και η Ρωσία, συνεπικουρούμενες από περιφερειακές μικρότερες σύμμαχες χώρες όλες αντιστοίχως, οφείλουν να επιβάλουν στις αντιμαχόμενες πλευρές την καθαρή λύση των δύο κρατών, πραγματικά ανεξάρτητων και εδαφικά αυτοτελών.
Αυτό, φυσικά, στην περίπτωση που ως ηγέτιδες του κόσμου θεωρούν κορυφαία έκφραση της ηγεμονίας τους την παγκόσμια ειρήνη. Όπως συνέβαινε πάντα μέχρι τώρα στην παγκόσμια Ιστορία. Αν έχουν αποφασίσει ότι το διακύβευμα είτε της διατήρησης της θέσεώς τους είτε της κατάληψης αυτής, εκατέρωθεν, επιβάλλει τον παγκόσμιο πόλεμο, τότε η συζήτηση περιττεύει κι όλα, δυστυχώς για μας και τις λοιπές παράπλευρες απώλειες, θα πάρουν τον δρόμο του Αρμαγεδδώνα.
Ας ελπίσουμε και κυρίως, επειδή το επίκεντρο της σύγκρουσης βρίσκεται πάλι στα χώματα που γέννησαν τις τρεις μεγάλες θρησκείες της ανθρωπότητας, ας προσευχηθούμε καλύτερα ότι αυτή τη φορά θα διαψεύσουμε τον μεγάλο Γερμανό φιλόσοφο Γκέοργκ Χέγκελ, ο οποίος πίστευε: «Αυτό που μαθαίνουμε από την Ιστορία είναι ότι κανείς δεν μαθαίνει από την Ιστορία. Είμαστε καταδικασμένοι».
Η Ιστορία μάς έχει διδάξει πολλές φορές και με πολλούς τρόπους. Όπως το έγραψε ο Θουκυδίδης, «η ιστορία είναι φιλοσοφία μέσω παραδειγμάτων». Η τακτική επικράτηση σε έναν πόλεμο απέχει πάρα πολύ από τη στρατηγική επικράτηση του νικητή λαού εις βάρος του ηττημένου σε βάθος χρόνου. Αυτή τη μεγάλη αλήθεια την είδαν όλοι οι κατακτητές όταν εξέλιπε η τύφλωση της αλαζονείας τους. Ίσως τότε να αναλογίστηκαν πόσο σοφά είναι κάποια λόγια από την Παλαιά Διαθήκη, όπως «ο αγαπών την αδικίαν μισεί την εαυτού ψυχήν» (Ψαλμοί 10:10), «ωραίο είναι το έλεος σε στιγμές θλίψης, όπως ένα σύννεφο βροχής σε περίοδο ανομβρίας» (Σοφία Σειράχ ΛΕ’).
Όσον αφορά εμάς τους Ευρωπαίους, ο Ντομινίκ Ντε Βιλπέν, πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας, κοσμοπολίτης και εξαίρετος διπλωμάτης, τα συνόψισε στην πρόσφατη συγκλονιστική τηλεοπτική του συνέντευξη στο BFMTV για τον πόλεμο στη Γάζα: «Η Χαμάς μάς έστησε μια παγίδα μέγιστης φρίκης, μέγιστης σκληρότητας. Έτσι, υπάρχει κίνδυνος κλιμάκωσης στρατιωτικών επεμβάσεων, λες και μπορούμε με στρατούς να λύσουμε ένα πρόβλημα τόσο σοβαρό όσο το παλαιστινιακό ζήτημα, μια δεύτερη μεγάλη παγίδα, που είναι αυτή του οξιντενταλισμoύ. Βρισκόμαστε παγιδευμένοι με το Ισραήλ στο δυτικό μπλοκ, που σήμερα αμφισβητείται από το μεγαλύτερο μέρος της διεθνούς κοινότητας. Η Δύση πρέπει να ανοίξει τα μάτια της στην έκταση του ιστορικού δράματος που εκτυλίσσεται για να βρει τις σωστές απαντήσεις. Φυσικά, συμβαίνουν αυτές οι φρικαλεότητες, αλλά ο τρόπος που θα απαντήσουμε σε αυτές είναι κρίσιμος. Θα σκοτώσουμε το μέλλον βρίσκοντας λάθος απαντήσεις».
