O Κασσελάκης, ο Τσίπρας, ο Σημίτης και η τσακισμένη Ελλάς

Του Μανώλη Κοττάκη

H αναφορά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανου Κασσελάκη στο περίφημο μαξιλάρι των 37 δισ. ευρώ, από τα οποία ουδείς γνωρίζει πόσα έχουν απομείνει σήμερα, άνοιξε πληγές στην Αριστερά. Αναγνώστηκε ως αιχμή εναντίον και του τέως πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, ενώ κατά βάση στόχευε τον Ευκλείδη Τσακαλώτο.

Όλοι θυμόμαστε το μούδιασμα που επικράτησε στο εσωτερικό της Αριστεράς, όταν η πρώτη κίνηση που έκανε ως πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον Αύγουστο του 2019 ήταν να μειώσει τον ΕΝΦΙΑ κατά 10% κάνοντας χρήση του μαξιλαριού. Το περιβάλλον του κυρίου Τσίπρα σχολίαζε αρνητικά τότε τα βέτο που έθετε ο Τσακαλώτος στον πρωθυπουργό του, όταν εκείνος του ζητούσε να ελαφρύνει λίγο πριν από τις εκλογές τους φόρους της μεσαίας τάξης, την οποία είχε τσακίσει. Ο «μεταρρυθμιστής» προτεστάντης, που ακόμη και προχθές το βράδυ στο Attica TV ξιφουλκούσε υπέρ της άγριας φορολόγησης των ελεύθερων επαγγελματιών, είχε στυλώσει τα πόδια: «Όχι!»

Στην πραγματικότητα το μαξιλάρι ήταν ένα από τα πολλά ενέχυρα που χρηματοδότησε ο ελληνικός λαός από το υστέρημά του για να αποπληρώνεται το ελληνικό χρέος. Kατ’ απαίτησιν των δανειστών. Δεν ήταν το μοναδικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε πράγματι σπουδαία δουλειά για λογαριασμό των ξένων (επί των ημερών του υπήρξε εμβάθυνση της αποικιοκρατίας) και πράγματι πρέπει να γραφτεί στην Ιστορία για τις υπογραφές που έβαλε, ώστε να εγγυηθεί το ελληνικό χρέος. Το εγγυήθηκε οδηγώντας τα πράγματα σε τέτοιο αδιέξοδο, ώστε ανάγκασε το ελληνικό Κοινοβούλιο να ψηφίσει το τρίτο Μνημόνιο με μια εκπληκτική πλειοψηφία που ξεπερνούσε κατά πολύ τις 180 ψήφους που απαιτεί το Σύνταγμα για την έγκριση συνθηκών που απομειώνουν την εθνική κυριαρχία. Το εγγυήθηκε με τη δέσμευση και την εκχώρηση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας στο Υπερταμείο για σχεδόν έναν αιώνα. Έτσι ώστε, αν «φαλιρίσει» ποτέ στο μέλλον το ελληνικό κράτος, οι δανειστές να πάρουν πίσω τα λεφτά τους σε εμπράγματες αξίες κινητών και ακινήτων των ΔΕΚΟ και των υπουργείων. Το εγγυήθηκε με την παράδοση των τραπεζών σε ξένες διοικήσεις μέσω του ΤΧΣ και με τη συνέχεια της οδυνηρής ανακεφαλαιοποίησης που άρχισε επί Παπαδήμου. Εις τρόπον ώστε να δανείσει το Ελληνικό Δημόσιο τις τράπεζες με 43 δισ. ευρώ για να λάβει πίσω τώρα που γίνεται η αποεπένδυση του ΤΧΣ μόλις 3 δισ.! Τα υπόλοιπα τα χρωστάει.

Δεν καταλαβαίνω, λοιπόν, γιατί ορισμένα μέλη της τότε κυβερνήσεως, τα οποία αντικρίζαμε -ακόμη και μέρα μεσημέρι- λιάδα στο μεθύσι σε μπαρ πέριξ του πλατείας Κολοκοτρώνη και της Ζαλοκώστα, αντιδρούν που ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να αναγνωρίσει αυτή την κληρονομιά. Η αποποίησή της είναι η μόνη επιλογή που διαθέτει για να μπορέσει να αποκτήσει στοιχειώδη επαφή με τα κοινά που τσάκισε ο κύριος Τσακαλώτος κατά τη διάρκεια της υπουργίας του. Η θητεία του συγκεκριμένου υπουργού στο υπουργείο Οικονομικών έχει πράγματι ιστορική αξία: Ο ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοσε Μνημόνιο χωρίς πεζοδρόμιο! Η χαρά των δανειστών.

Μέλος της διαπραγματευτικής ομάδος εκείνης της εποχής μού έχει διηγηθεί την προκλητική αδιαφορία που έδειξε ο υπουργός Οικονομικών, όταν οι συνεργάτες του τον ενημέρωσαν ότι μπορούσε να γλιτώσει τις συντάξεις χηρείας. Έξω από το Χίλτον του το είπαν. Δικοί του άνθρωποι. Και αντί απαντήσεως έβαλε το σακίδιο στην πλάτη, μπήκε στο υπουργικό αυτοκίνητο και έφυγε. Μέλος της διαπραγματευτικής ομάδας με ενημέρωσε τότε ότι άλλος υπουργός απέβαλε στενό/στενή συνεργάτη του τότε από τις διαπραγματεύσεις (με πρωταγωνιστικό ρόλο στις σημερινές εσωκομματικές εξελίξεις στην Αριστερά), γιατί όσο παρέμενε σε αυτές υπερακόντιζε και αυτή την τρόικα σε προτάσεις συρρίκνωσης κοινωνικών δικαιωμάτων!

Το έχω ξαναγράψει και το ξαναγράφω: Με την άνεση κάποιου που δέχθηκε σφοδρή επίθεση από τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ για αποκαλύψεις που έκανε για το πολιτικό του παρελθόν στις ΗΠΑ (μας κατηγόρησε ότι εκτελούμε συμβόλαιο εναντίον του! – ναι, στο όνομα των αναγνωστών μας), με την άνεση κάποιου που κατήγγειλε με ένταση το πρότυπο οικογένειας που μας λανσάρει και με την άνεση κάποιου που θα συγκρουστεί μαζί του και πάλι, όταν προκύψει θέμα, θέλω να ρωτήσω: Γιατί να φορτωθεί ένας νέος πολιτικός αρχηγός μια «κληρονομιά» που διέλυσε έναν λαό για να είναι γεμάτα τα ταμεία προς όφελος των δανειστών; Το 30% του ΑΕΠ μας χάσαμε συνολικά σε όλα τα Μνημόνια, ούτε σε πόλεμο δεν χάνεται τόσο ΑΕΠ.

Στην πραγματικότητα η αιρετική αυτή θέση του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ για το μαξιλάρι του Τσακαλώτου, σε συνδυασμό με αυτά που είπε τις προάλλες για τις σπατάλες δισεκατομμυρίων ευρώ επί Σημίτη, είναι μιας πρώτης τάξεως αφορμή για να αρχίσει η συζήτηση για τη συμπλήρωση 50 ετών από τη Μεταπολίτευση. Ποτέ δεν έβλαψε ο πρόωρος αναστοχασμός. Τώρα που βλέπουμε τα πράγματα μακριά από φορτίσεις, προκαταλήψεις και εντάσεις γίνεται καθαρό ότι η Ελλάς εξώκειλε, γιατί ο Σημίτης έκρυψε τα χρέη των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ με τα swap της Goldman Sachs που άρχισαν να σκάνε μαζί με τις πληρωμές των εξοπλισμών που παρήγγειλε στους φίλους του τους Γερμανούς αργότερα. Η Ελλάς εξώκειλε, γιατί η σκληρή ισοτιμία ένταξης στην ΟΝΕ διέλυσε την ανταγωνιστικότητά της. Τώρα που βλέπουμε τα πράγματα από μακριά καταλαβαίνουμε ότι λίγες, πολύ λίγες μεταρρυθμίσεις έκαναν οι δανειστές με τα Μνημόνια. Δεκάρα τσακιστή δεν έδιναν για εμάς, να πάρουν τα λεφτά τους πίσω και να φύγουν ήθελαν!

Η ελληνική οικονομία δεν άλλαξε στο παραμικρό. Παρέμεινε οικονομία υπηρεσιών που βασίζεται στην κατανάλωση. Το ομολογούν και διεθνείς έρευνες. Τα Μνημόνια δεν είχαν ως στόχο τις μεταρρυθμίσεις, αλλά, πρώτον, την αποπληρωμή του χρέους των ευρωπαϊκών τραπεζών του Βορρά και, δεύτερον, την αρπαγή των πετραδιών του στέμματος της ελληνικής οικονομίας: του δικτύου των τραπεζών μας στα Βαλκάνια και στην τέως ΕΣΣΔ, των αεροδρομίων μας, των λιμανιών μας, των σιδηροδρόμων μας. Οτιδήποτε είχε αξία. Ήταν εν πολλοίς μια χυδαία προσπάθεια αρπαγής του πλούτου ενός λαού, για την οποία Γερμανοί και Κοινοτικοί ντρέπονται αναδρομικά τόσο πολύ που στη σειρά μάς ζήτησαν συγγνώμη. Από τον Γιούνκερ, τον Βίζερ, τον Τόμσεν και τον Ντάισελμπλουμ έως τη Μέρκελ, τη Λαγκάρντ και τον Σόιμπλε.

Να, λοιπόν, γιατί κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ χάνουν τον ύπνο τους, όταν αρχίζει η συζήτηση για το μαξιλάρι. Γιατί αποκαλύπτεται ότι με την ανάληψη του υπουργείου Οικονομικών (μετά την ήττα της Ν.Δ. τον Σεπτέμβριο του 2015 και μετά την αποχώρηση των Στουρνάρα – Χαρδούβελη) έγινε απλώς αλλαγή φρουράς.