Του Σάββα Καλεντερίδη
Το ξέσπασμα του πολέμου στη Μέση Ανατολή πυροδότησε εξελίξεις που έχουν θέσει σε δοκιμασία τα σχέδια της Ουάσινγκτον για την εξομάλυνση των σχέσεων Ισραήλ – αραβικού κόσμου, διά της οποίας εξυπηρετούνται μείζονες στρατηγικοί στόχοι των ΗΠΑ.
Ένας απ’ αυτούς, ο περιορισμός της αυξανόμενης επιρροής της Κίνας στην περιοχή, αλλά και της Ρωσίας, η οποία διατηρεί ορισμένα από το ερείσματα της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ προσπαθεί να αποκτήσει κι άλλα.
Επίσης, ένας στόχος, συναφής με τα παραπάνω, είναι η δημιουργία και η λειτουργία του εμπορικού διαδρόμου ο οποίος θα συνδέει Ινδία, Αραβική Χερσόνησο, Μέση Ανατολή και Ευρώπη με ένα πλέγμα υποδομών, μεταξύ των οποίων και η κατασκευή σιδηροδρόμου που θα συνδέει τον Περσικό Κόλπο και τη Μεσόγειο, διασχίζοντας τα ΗΑΕ, τη Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία, και θα καταλήγει στις ισραηλινές μεσογειακές ακτές.
Ο διάδρομος αυτός, αν και εφόσον λειτουργήσει, θα είναι ανταγωνιστικός του νέου Δρόμου του Μεταξιού, ένα πλέγμα υποδομών που σχετίζονται με τις μεταφορές αγαθών από Κίνα προς Κεντρική Ασία και Ευρώπη και αντίστροφα, ένα φιλόδοξο σχέδιο που προσπαθεί να υλοποιήσει και να θέσει σε λειτουργία το Πεκίνο με τη συνεργασία δεκάδων χωρών.
Ο εμπορικός διάδρομος Ινδίας – Μέσης Ανατολής – Ευρώπης, που εξήγγειλε ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Τζο Μπάιντεν κατά τη διάσκεψης του G20 στο Νέο Δελχί, που πλήττει στρατηγικά συμφέροντα του Πεκίνου, της Τεχεράνης και της Άγκυρας, προς το παρόν έχει παγώσει λόγω του πολέμου, δεδομένου ότι η απόληξή του στην ακτή της Μεσογείου θα ήταν στο Ισραήλ.
Η Κίνα πλήττεται επειδή ο διάδρομος είναι ανταγωνιστικός προς τον δικό της, το Ιράν επειδή η δημιουργία και η λειτουργία του προϋποθέτουν την εξομάλυνση των σχέσεων Ισραήλ – Σ. Αραβίας και η Τουρκία επειδή παρακάμπτεται, ενώ επιπλέον αναβαθμίζεται ο ρόλος της Ελλάδας, αφού μέσω της χώρας μας θα κατευθύνεται στην Ευρώπη.
Στον πόλεμο που είναι σε εξέλιξη είναι ορατή η εμπλοκή του Ιράν λόγω των ειδικών σχέσεων που διατηρεί με τη Χαμάς, αλλά και λόγω της εμπλοκής της Χεζμπολάχ του Λιβάνου, των Χούτι της Υεμένης και των «ομάδων της αντίστασης» που δρουν σε Συρία και Ιράκ, όλες υποκινούμενες από τους Φρουρούς της Επανάστασης.
Όσον αφορά την Τουρκία, παρότι η Χαμάς διατηρεί ανοικτά προνομιακές σχέσεις με την τουρκική κυβέρνηση και ο ηγέτης ο Χανίγια με τον ίδιο τον Ερντογάν, δεν φαίνεται να είχε εμπλοκή σε όσα προηγήθηκαν πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, όμως όσο περνάει ο καιρός φαίνεται ότι είναι διατεθειμένη ακόμα και να εμπλακεί στο πεδίο, όπως πιέζουν διάφοροι κύκλοι στο ίδιο του το κόμμα, αλλά στο τουρκικό κράτος.
Σε κάθε περίπτωση, ο Ερντογάν διεκδικεί ρόλο την επόμενη ημέρα στο κράτος της Παλαιστίνης παρόμοιο με εκείνον που χάρισαν στην Τουρκία απλόχερα Λονδίνο και Ουάσινγκτον στην Κύπρο και είδαμε πού κατέληξε. Και εννοούμε τον ρόλο της εγγυήτριας δύναμης.
Για να διεκδικήσει αυτόν τον ρόλο, ο Ερντογάν ακολουθεί σκληρή γραμμή εναντίον του Ισραήλ, των ΗΠΑ και της Δύσης, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα που ταυτίζονται με εκείνα της Μόσχας και του Πεκίνου, με στόχο τη συσπείρωση του παγκόσμιου Νότου και των κρατών της Ασίας σε ένα αντιδυτικό μέτωπο.
Ο Ερντογάν στην ουσία ηγείται του σουνιτικού μουσουλμανικού κόσμου στον πολιτικο-διπλωματικό πόλεμο εναντίον του Ισραήλ, χαρακτηρίζοντας τον πόλεμο που διεξάγει το Ισραήλ όχι χρήση του δικαιώματος της νόμιμης άμυνας, αλλά «προμελετημένη διάπραξη εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας» που διαπράττει με την υποστήριξη των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσον αφορά τη Χαμάς, αρνείται ότι είναι τρομοκρατική οργάνωση, διατυμπανίζοντας ότι είναι «μια οργάνωση απελευθέρωσης, των μουτζαχεντίν, που πολεμούν για να προστατεύσουν τη γη και τους πολίτες τους».
Μάλιστα, ο πρόεδρος της Τουρκίας, όπως και το επιτελείο του στο κόμμα και στην κυβέρνηση δεν αρκούνται στους υβριστικούς και μειωτικούς χαρακτηρισμούς εναντίον των ΗΠΑ και του Ισραήλ και προβαίνουν σε πράξεις.
Η συμπεριφορά που επιφύλαξε η Τουρκία στον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν, με την απουσία του Ερντογάν και την προσβλητική συμπεριφορά του ομολόγου του Χακάν Φιντάν προς το πρόσωπό του, είναι χαρακτηριστικά της πολιτικής που ακολουθεί η Τουρκία έναντι των ΗΠΑ.
Όσον αφορά το Ισραήλ, στην Τουρκία έχουν εξαντλήσει όλο τον… κατάλογο με τις φαιδρότητες εναντίον του Ισραήλ, ακόμα και προϊόντων εταιριών που, όπως λένε, στηρίζουν τον πόλεμο του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων, όπως η Coca-Cola και τα προϊόντα της Nestle, που απαγορεύτηκαν να πωλούνται στα κυλικεία και τα εστιατόρια της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, ενώ ανάλογη απόφαση έχουν λάβει και οι Τουρκικές Αερογραμμές.
Την ίδια ώρα η Τουρκία πανηγυρίζει για τη «μεγάλη τουρκική νίκη» που πέτυχε το Αζερμπαϊτζάν, με την υποστήριξη του τουρκικού στρατού, εναντίον των Αρμενίων του Αρτσάχ, όπου διαπράχθηκε εθνοκάθαρση, ενώ συνεχίζει την εθνοκάθαρση και στο Αφρίν, αλλά και τις αεροπορικές επιθέσεις εναντίον πολιτικών υποδομών στη ΒΑ Συρία.
Όσο για την επέλαση του «Αττίλα» στην Πύλα, η Τουρκία, παρά την παρέμβαση του ΟΗΕ, συνεχίζει πάνω στον αρχικό της σχεδιασμό, ο οποίος, αν υλοποιηθεί, υπάρχει κίνδυνος να εγκλωβιστούν τα λεγόμενα κοκκινοχώρια μεταξύ Κατεχομένων και αγγλικής βάσης της Δεκέλειας.
Ενώ συμβαίνουν τα παραπάνω και άλλα που δεν είναι δυνατόν να συμπεριληφθούν σε ένα άρθρο, και ενώ Ουάσινγκτον και Βρυξέλλες πνέουν μένεα κατά της Τουρκίας, στην Αθήνα επικρατεί κλίμα αισιοδοξίας, με την κυρία Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου και άλλους που παπαγαλίζουν τις θέσεις της να πλέουν σε… πελάγη ευτυχίας όσον αφορά την προοπτική της ελληνοτουρκικής προσέγγισης και την επικείμενη συνάντηση της Θεσσαλονίκης.
Αλήθεια, μήπως ξέρουν κάτι που δεν ξέρουμε όλοι εμείς οι… αδαείς;
