Του Χρήστου Μπολώση
Διαβάζω στη «δημοκρατία» ότι ο υπουργός Άμυνας της Γερμανίας είναι συνάδελφος του κ. Χατζηδάκη.
Εξηγούμαι.
Γεννήθηκε το 1960. Πήγε στρατιώτης το 1980 και απολύθηκε το 1982. Σπούδασε Νομικά καμιά 5-6 χρόνια και μπήκε στην πολιτική το 1990. Έκτοτε αρχίζει η βιοπάλη με τα γνωστά βαρέα και ανθυγιεινά.
Συγκεκριμένα, διορίζεται προσωπικός σύμβουλος του υπουργού, αναπληρωτής επικεφαλής γραφείου άλλου υπουργού και μετά ήρθαν οι μέλισσες. Ήγουν δήμαρχος κ.λπ.
Ε, λοιπόν, τώρα πείτε μου. Ποιος άλλος μπορεί να γνωρίζει τα προβλήματα του λαού, εκτός από αυτούς τους νόες που με το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί, όπως τραγουδάει ο Δημήτρης Ευσταθίου, σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική Μάνου Λοΐζου, ανέβηκαν λεβέντικα ένα ένα τα σκαλοπάτια της ζωής, όπως έλεγε άλλο τραγούδι, του Γιώργου Μητσάκη.
Ρε, ξέρεις τι είναι να ζεις με το άγχος του συμβούλου του υπουργού και της φασίνας του γραφείου του αναπληρωτή υπουργού;
Ξέρεις τι είναι να έχεις καθημερινό πρόβλημα περί του τι κοστούμι θα φορέσεις;
Αν δεν τα ξέρεις αυτά, δεν ξέρεις τι θα πει καημός, που έλεγε και ο Καζαντζίδης.
Κι επειδή σήμερα πιάσαμε και τα καλλιτεχνικά, θυμήθηκα μια ατάκα του κυρ Παντελή στον πασίγνωστο Ζήκο: «Σε δουλεύουνε, ρε μοσχάρι»… Πώς;
