Αν κάτι πέτυχε μέχρι σήμερα η συγκεκριμένη τακτική είναι να διαλύσει και να αποσυνθέσει τον κοινωνικό ιστό μετατρέποντας τους πολίτες σε παθητικούς δέκτες της ευθανασίας τους…
Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Ο κοινωνικός αυτοματισμός υπήρξε ένα από τα «εργαλεία» που χρησιμοποιήθηκαν από την πρώτη κιόλας περίοδο εφαρμογής των Μνημονίων, επί κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου. Για την ακρίβεια, ακόμη και λίγο νωρίτερα, όταν άρχισε η «προθέρμανση» με τη στοχοποίηση ορισμένων ρετιρέ για τις (όντως προκλητικές) παροχές που το ίδιο το πελατειακό κράτος τούς είχε όμως εξασφαλίσει.
Ο κοινωνικός αυτοματισμός γνώρισε δόξες, όταν άρχισαν και τα αυτόφωρα με συλλήψεις χρεοφειλετών του… 500άρικου και με το «αμόλημα» ολόκληρων συνεργείων από κεφαλοκυνηγούς για να βρουν τον τυροπιτά που δεν έκοβε απόδειξη και τη γιαγιά που πουλούσε καταμεσής στον δρόμο ραδίκια χωρίς παραστατικά.
Ο κοινωνικός αυτοματισμός αποδείχτηκε (;) χρήσιμος, όταν εντάθηκαν οι μισθολογικές σφαγές και το ξεπάστρεμα των δημοσίων υπαλλήλων. Κι όσοι -από την άλλη όχθη- νόμισαν ότι αυτή ήταν η λύση, βίωσαν κατόπιν στο πετσί τους την καταστροφή και την απίσχναση και του ιδιωτικού τομέα.
Ο κοινωνικός αυτοματισμός δοκιμάστηκε όταν θεσμοθετήθηκε, επίσης από τις Αρχές, η ρουφιανιά με τη δυνατότητα ακόμη και ανωνύμων καταγγελιών για την μη έκδοση αποδείξεων. Το μέτρο… βοήθησε τόσο πολύ (κυρίως στη διόρθωση των οικονομικών του κράτους) που ακόμη και μετά την έξοδο από τα Μνημόνια, το 2018, το φρεσκάρισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ…
Κι επειδή το κράτος έχει συνέχεια, η παρούσα κυβέρνηση της Ν.Δ. το βελτιώνει προσφέροντας αμοιβή έως και 3.000 ευρώ στον καταγγέλλοντα. Στην Άγρια Δύση τουλάχιστον δεν ήταν τόσο τσίπηδες. Είχαν καθιερώσει το επάγγελμα του κυνηγού επικηρυγμένων, φτάνοντας να δίνουν (με το «wanted dead or alive») μέχρι και 5.000 ζεστά δολάρια το κεφάλι. Πριν από 200 χρόνια…
Ο κοινωνικός αυτοματισμός έγραψε πάλι «ιστορία», όταν έγινε υπουργός (Διοικητικής Μεταρρύθμισης στην κυβέρνηση Σαμαρά) το 2013 και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ενεργοποιώντας τις απολύσεις καθαριστριών, σχολικών φυλάκων και δημοτικών αστυνομικών, καθότι όλοι αυτοί είχαν ρίξει έξω, διαχρονικά από το 1821, το ελληνικό κράτος.
Ο κοινωνικός αυτοματισμός επιχειρείται να αναζωπυρωθεί και τώρα με τη διελκυστίνδα για τη (σοβιετικού τύπου) φορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών. Μόνο που κι αυτό είναι μια επιστροφή στο παρελθόν. Και πάντως ο (σοσιαλφιλελεύθερος) Αλέκος Παπαδόπουλος ήταν πιο ειλικρινής το 1994, ομολογώντας ότι επέβαλε τα αλήστου μνήμης «αντικειμενικά κριτήρια», διότι βρήκε άδεια ταμεία από την κυβέρνηση του πατρός Μητσοτάκη. Ο υιός Κυριάκος ποια ταμεία βρήκε τώρα άδεια;
Αν κάτι πέτυχε από τότε έως σήμερα αυτή η τακτική του αυτοματισμού, δεν ήταν η ανόρθωση της οικονομίας, η οποία άλλωστε, με βάση τους επίσημους δείκτες, εξακολουθεί επί της ουσίας να κινείται (13 χρόνια μετά) σε συνθήκες χρεοκοπίας.
Πέτυχε να διαλύσει και να αποσυνθέσει τον κοινωνικό ιστό μετατρέποντας, μέσα από διαρκείς απογοητεύσεις, τους πολίτες σε παθητικούς δέκτες της ευθανασίας τους…
