Του Χρήστου Μπολώση
Στις 15/7/2019, σε μία «Ριπή» με τίτλο «Τι λες, κυρία Μιχαηλίδου;», είχαμε επαινέσει την τότε υφυπουργό Εργασίας για τη θαρραλέα και ειλικρινή δήλωσή της, ότι δεν υπήρξε αντίσταση κατά της χούντας, για την οποία πέσανε να τη φάνε τα λυκόρνια της δημοκρατίας.
Πέρασαν χρόνια δίσεκτα και μήνες οργισμένοι, που λέει και το ποίημα, και επιτέλους η κυρία Δόμνα κατάλαβε πού βρισκότανε, ανέκρουσε πρύμναν και δοθείσης ευκαιρίας, κήρυξε με συνοπτικές διαδικασίες τον Εθνικό Ύμνο και την έπαρση της σημαίας στα σχολεία αναχρονιστικά, όπως είχε αποφασίσει επί ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Γαβρόγλου, ενώ προχθές, στο μήνυμά της για την 28η Οκτωβρίου, είπε: «Έχουν περάσει 83 χρόνια από το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940, όταν η Ελλάδα μπήκε ενεργά στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στο πλευρό του τότε ελεύθερου κόσμου, ενάντια στον ναζισμό και τον φασισμό, που άπλωναν το σκοτάδια τους σε όλη την Ευρώπη».
Πλήρως τεκμηριωμένο ιστορικά κείμενο, κατάλληλο να διδάσκεται στα ιστορικά τμήματα των πανεπιστημίων.
Παλιότερα κάτι τέτοια τα διαβάζαμε σε μηνύματα του ΚΚΕ, ενώ η από εδώ πλευρά μίλαγε για Μεταξά, Παπάγο και Γεώργιο.
Σήμερα, απλώς έντρομη, ρυμουλκείται από την κομμουνιστική Αριστερά.
Αλλά, ξέχασα, αλλάξαν οι καιροί…
Και του χρόνου, κυρία Δόμνα.
