Δεν… τραβάει το παιδί

Μια φάτσα, δυο φορές, σε μια αφίσα! Ο Κασσελάκης με φόντο τον Κασσελάκη καλεί: «γίνε ο ΣΥΡΙΖΑ που θέλεις» 

Του Παναγιώτη Λιάκου

Ο Κασσελάκης μπορεί να αποδίδει σε τηλεθέαση, αλλά στις εκλογές δεν τραβάει. Και τα «Παρατράγουδα» της Αννίτας Πάνια έβλεπε ο κόσμος στο χαζοκούτι. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα τους ανέθετε και την πρωθυπουργία. Άλλο που από καιρού εις καιρόν γίνονται τέτοιες… ομορφιές στις κάλπες – ειδικά όταν οι εκλογείς επιλέγουν πολιτικούς με γονιδιακά κριτήρια (απογόνους «δυναστειών», δηλαδή).

Πάντως, ο Κασσελάκης θα αφήσει εποχή στην Ελλάδα. Κυρίως για το ναρκισσιστικό αποτύπωμα της πολιτικής έκφρασής του. Είναι δυνατόν σε μια αφίσα να έχει κοτσάρει δυο φορές το πρόσωπό του; Είναι! Δείτε την αφίσα για τη συγκέντρωση στο Κερατσίνι. Μια φάτσα, δυο φορές, σε μια αφίσα! Ο Κασσελάκης με φόντο τον Κασσελάκη καλεί: «γίνε ο ΣΥΡΙΖΑ που θέλεις». 

Το σύνθημα είναι στην ουσία του ακατάληπτο, στα όρια του βλακώδους: τι σημαίνει, άραγε, να γίνεις το κόμμα που θέλεις; Τι εννοεί ο ποιητής; Οι άνθρωποι μπορούν ή πρέπει να γίνουν κόμματα ή τα κόμματα πρέπει να προσαρμοστούν στις ανάγκες, στις φιλοδοξίες και τις επιδιώξεις των προσώπων και των συλλογικοτήτων; 

Αυτού του είδους οι μαρκετινίστικες αμερικανιές, οι συνθηματολογικές σοφιστείες ίσως να λειτουργούν καλά σε διαφημίσεις για ξυραφάκια, αθλητικά παπούτσια, σαλάμια και καλλυντικά. Στην πολιτική, ωστόσο, χρειάζεται κυρίως να είσαι κατάλληλος για… πολιτική. Κι αυτό δεν σημαίνει συνθήματα της πυρκαγιάς, αλλά ουσία. Δηλαδή, να έχεις πνευματική και ηθική συγκρότηση, να κατανοείς τον τόπο και τον λαό στον οποίον απευθύνεσαι, να έχεις σχηματίσει εμπεριστατωμένη άποψη για την αντιμετώπιση των επειγουσών αναγκών και των χρονιζόντων προβλημάτων και να έχεις την υπομονή και τη δύναμη να επικοινωνήσεις το σχέδιό σου στην κοινωνία. Και, φυσικά, να πείθεις. Μπορείς, επίσης, να μην έχεις κάτι από τα προαναφερθέντα, αλλά να είσαι γεννημένος ή εκπαιδευμένος εξαιρετικός δημαγωγός. Ο κ. Κασσελάκης δεν φαίνεται, τουλάχιστον μέχρι τώρα, να ανήκει σε κάποια εκ των δύο κατηγοριών. Λέει ρηχά συνθηματάκια, αναμασά αμερικανιές, κάνει τον ωραίο, τον τολμητία, τον «ριζοσπάστη» και αναλίσκεται σε λεκτικές αψιμαχίες που παραπέμπουν σε τηλεοπτικά πρωινάδικα ή σε εκπομπές τύπου Ερωτοδικείο. 

Γι’ αυτό δεν… τραβάει.