Του Χρήστου Μπολώση
Αγαπημένοι μου φίλοι, δεν ξέρω πόσοι από εμάς γνωρίζουμε ότι σήμερα είναι μια ξεχωριστή ημέρα.
Όχι, δεν έβγαλε βόλτα το σκυλάκι του ο κ. Κασσελάκης ούτε χώρισε ο γιος κάποιας τηλεπερσόνας ούτε κάποιος ταλαίπωρος σερβιτόρος σούταρε κάποια γάτα που μπερδευόταν στα πόδια του με κίνδυνο να κουτρουβαλιαστεί.
Τίποτα απ’ όλα αυτά.
Σαν σήμερα πριν από 119 χρόνια, το 1904, σκοτώθηκε στα άγια χώματα της Μακεδονίας μας ο Παύλος Μελάς.
Ο νεαρός ανθυπολοχαγός που άφησε πίσω του οικογένεια και τις βολές του στη Αθήνα και πήγε να σκοτωθεί για τη Μακεδονία μας.
Μερικοί αχρείοι λοιδορούν τον ήρωα.
Είναι αυτοί που υπέγραψαν ή συναίνεσαν στην υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Αυτοί μπορεί να γαβγίζουν, όμως ο Κωστής Παλαμάς τραγούδησε για τον Παύλο: «Σε κλαίει λαός, πάντα χλωρό να σειέται το χορτάρι/ στον τόπο που σε πλάγιασε το βόλι, ω παλικάρι!/ Πανάλαφρος ο ύπνος σου· του Απρίλη τα πουλιά/ σαν του σπιτιού σου να τ’ ακούς λογάκια και φιλιά/ και να σου φτάνουν του χειμώνα οι καταρράχτες/ σαν τουφεκιού αστραπόβροντα και σαν πολέμου κράχτες./ Πλατιά του ονείρου μας η γη και απόμακρη. Και γέρνεις εκεί και σβεις γοργά/ Ιερή στιγμή. Σαν πιο πλατιά τη δείχνεις, και τη φέρνεις σαν πιο κοντά!».
Ε, κάτι περισσότερο θα ξέρει ο Παλαμάς…
