Του Χρήστου Μπολώση
Για διαβάστε ένα σενάριο. Έστω ότι είσαι Θεσσαλονικιός και ότι η ομάδα σου παίζει στην Αθήνα, στο ΟΑΚΑ, και θέλεις να τη δεις από κοντά. Μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου, φιλάς σταυρωτά γυναίκα και παιδιά, καλού κακού, και μόλις φτάνεις στον θεσσαλικό κάμπο σε πιάνει μια βροχή που όμοιά της είχε πέσει πριν από 2.000.000 χρόνια. Χαλάει το αυτοκίνητο, διότι από τα νερά έχει μετατραπεί σε άκατο του Λιμενικού ή σε γόνδολα της Βενετίας, αν είσαι ρομαντικός. Φανατικός φίλαθλος ων, δεν τα παρατάς, παίρνεις το λεωφορείο και μέσω Ελβασάν, Κορυτσάς, Ιωαννίνων, Πατρών φτάνεις στην Αθήνα, λίγο πριν από τη σέντρα. Μετά τον αγώνα λες να πας να δοκιμάσεις την τύχη σου στον Ιππόδρομο, στο Μαρκόπουλο. Χάνεις ό,τι σου είχε απομείνει και παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής.
Επειδή το αμάξι σου δεν έχει ανελκυθεί ακόμη, επιστρέφεις στη συμπρωτεύουσα με το τρένο. Έχεις αναλογιστεί πόσα «παλούκια» πήδηξες για να φτάσεις σώος και αβλαβής στο σπιτάκι σου; Γλίτωσες το πνίξιμο στη Λάρισα, παρά τρίχα δεν σε πλάκωσε ο Καλατράβα στο ΟΑΚΑ, τη γλίτωσες από το στέγαστρο του Ιπποδρόμου, ο ελεγκτής της Hellenic Train στα Τέμπη δεν είχε πάει για σουβλάκια κι έτσι εσύ μπορείς και τρως σουβλάκια με τους αγαπημένους σου…
Άλφρεντ Χίτσκοκ και για την αντιγραφή.
