Η χώρα έχει μύρια όσα προβλήματα και το τελευταίο που της λείπει είναι ο φερετζές -τάχα μου- της λαϊκής βούλησης στις τοπικές κάλπες. Τα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια είναι ο μικρόκοσμος της Βουλής. Ίδια και χειρότερα
Του Γιώργου Χαρβαλιά
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 ψηφίζω αδιαλείπτως. Σε βουλευτικές, δημοτικές και περιφερειακές εκλογές έσπευδα να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα. Γιατί το θεωρούσα εθνικό χρέος. Και ταυτόχρονα πάντα πίστευα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι κι εγώ με την ψήφο μου μπορεί να συμβάλω στο να πάει η χώρα προς τη σωστή κατεύθυνση.
Αυτές οι ψευδαισθήσεις σήμερα έχουν γκρεμιστεί. Η χώρα έχει προ πολλού επιλέξει την εντελώς λανθασμένη κατεύθυνση, οι εκλεγμένες πολιτικές ηγεσίες την έχουν οδηγήσει σε ξένη εξάρτηση και δανειακή ομηρία, ενώ εσχάτως η λαϊκή βούληση νοθεύεται με μια αδιάκοπη πλύση εγκεφάλου από τα στρατευμένα μέσα που υπηρετούν το σύστημα.
Θα μου πείτε, η λαϊκή βούληση νοθεύεται και από τα ολοένα αυξανόμενα ποσοστά της αποχής. Τι θα γίνει, δηλαδή, όταν φτάσουμε να ψηφίζει ο ένας στους τρεις, όπως στην Αμερική; Ή όταν θα ψηφίζουν για λογαριασμό των «απόντων» αλλόθρησκοι και αλλογενείς που πολιτογραφήθηκαν Έλληνες, ένας Θεός ξέρει με ποιον τρόπο;
Σωστός ο προβληματισμός. Κι εγώ πιστεύω ότι σε εκείνες τις αναμετρήσεις που κρίνουν ποιους στέλνουμε στη Βουλή για να νομοθετήσουν, κρίνοντας το μέλλον των παιδιών μας, η αποχή δεν αποτελεί υπεύθυνη πολιτική στάση. Έστω κι αν η φράση «τους σιχάθηκα» έρχεται στο στόμα όλων μας.
Αντιλαμβάνομαι το επιχείρημα «Μα ποιους να ψηφίσω; Δεν τους βλέπεις;», γιατί μια απλή περιήγηση στην ανθρωπογεωγραφία της σημερινής Βουλής σού προκαλεί κάτι μεταξύ αναγούλας και απέχθειας. Στη μεγάλη πλειονότητα αναρριχητές του κομματικού σωλήνα, ανθρωπάκια αδίστακτα και μωροφιλόδοξα που κάνουν δέκα υποκλίσεις στον εκάστοτε αρχηγό και δεν τολμούν ούτε στην τουαλέτα να πάνε αν δεν ζητήσουν την άδεια «από τα κεντρικά». Όσο για το πνευματικό τους υπόβαθρο, ας το αφήσουμε καλύτερα. Με γραβάτα ή με ταγάρι, οι περισσότεροι από δαύτους(τες) δεν μπορούν να συλλαβίσουν ούτε σελίδα από αναγνωστικό του δημοτικού.
Ναι, λοιπόν, είναι άκρως επαρχιώτικο και τριτοκλασάτο το θέαμα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Είναι θλιβεροί οι σημερινοί «πατέρες του έθνους», ιδίως σε μια σύγκριση με το παρελθόν, ακόμη και το σχετικά πρόσφατο. Πάντα όμως υπάρχει το μη χείρον βέλτιστον. Μια χαραμάδα επιλογής ανάμεσα στον μέτριο, τον ανόητο, το λαμόγιο και τον προδότη…
Τα περιθώρια επιλογής δυστυχώς στενεύουν όταν έρχεται η ώρα των τοπικών εκλογών. Γιατί τα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια είναι ο μικρόκοσμος της Βουλής. Ίδια και χειρότερα. Μόνο που εκεί πέφτει ενίοτε και λίγο ξύλο. Στο Κοινοβούλιο τηρούνται προσώρας τα προσχήματα…
Η μοναδική φορά που χρειάστηκε να έρθω σε επαφή με τον δήμο της γειτονιάς μου ήταν για να μπουν επιτέλους κάδοι απορριμμάτων σε ένα πολυσύχναστο γήπεδο μπροστά από το σπίτι μου, που φιλοξενεί καθημερινά εκατοντάδες αθλούμενους. Επισκέφθηκα τον τοπικό δήμαρχο με την ιδιότητα του δημότη, όχι του δημοσιογράφου, και αφού μου εξέθεσε το θεόπνευστο έργο του, με φλόμωσε στις υποσχέσεις. Φυσικά οι κάδοι δεν μπήκαν ποτέ. Εικάζω ότι ενοχλούσαν κάποιον άλλον «δημότη», η γνώμη του οποίου προφανώς μετρούσε περισσότερο…
Η μικρή αυτή εμπειρία με έπεισε ότι για να γίνουν ακόμη και τα αυτονόητα που βελτιώνουν τη ζωή μας από μια δημοτική αρχή, αν δεν είσαι στα κόλπα πρέπει να δώσεις πραγματική μάχη. Να κατασκηνώσεις έξω από το γραφείο του δημάρχου, μήπως και σου δώσουν σημασία. Και προσωπικά απεχθάνομαι αυτού του είδους το κάμπινγκ…
Γι’ αυτό και απελπίστηκα, όταν συνειδητοποίησα ότι περισσότεροι από150.000 υποψήφιοι, ένας κανονικός στρατός δηλαδή, αποφάσισαν να εκτεθούν στην κρίση των συμπολιτών τους διεκδικώντας αξιώματα σε δήμους, περιφέρειες και κοινότητες. Το νούμερο μου φάνηκε πραγματικά ασύλληπτο.
Για να μην αδικώ καταστάσεις, ανάμεσα σε αυτούς τους 150.000 υπάρχουν άνθρωποι που μοχθούν για τον τόπο τους και νομίζουν (βάσιμα ή αβάσιμα) ότι έχουν κάτι να προσφέρουν με την ανάμειξή τους στα κοινά. Υπάρχουν οι κομματικοί εγκάθετοι (ακόμη και γυναίκες υπουργών!) που πλαισιώνουν υποψήφιους δημάρχους και περιφερειάρχες, επειδή πρόσκεινται σε συγκεκριμένες πολιτικές παρατάξεις από τις οποίες σιτίζονται. Υπάρχουν ασφαλώς και οι «επαγγελματίες» της τοπικής αυτοδιοίκησης: διαχρονικοί δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι που γνωρίζουν καλά τους διαδρόμους της τοπικής εξουσίας και κάνουν όλη τη λάντζα, συχνά με το αζημίωτο… Υπάρχουν, τέλος, και οι αλεξιπτωτιστές του χώρου, οι newcomers: Πρόσωπα που απλώς είδαν φως και μπήκαν, είτε γιατί είναι ψώνια είτε γιατί έχουν ακούσει πως ακόμη και οι μικρές κοινότητες «διαχειρίζονται χρήμα».
Γενικώς το συνονθύλευμα αυτό δεν είναι ιδιαίτερα γοητευτικό. Αλλά σφύζει από «προθύμους», σαν μυρμηγκοφωλιά. Τα ψηφοδέλτια θυμίζουν… σεντόνια και οι εκλογείς πρέπει να τα τυλίγουν καμιά δεκαριά φορές για να χωρέσουν στον φάκελο.
Στη προσπάθειά τους να ξεχωρίσουν, οι υποψήφιοι κατέφυγαν σε… χαριτωμενιές.
Κάποιοι το έριξαν στα κεράσματα, άλλοι σκηνοθέτησαν σκετσάκια αυτοσαρκαζόμενοι και ένας έφτασε να ποζάρει δίπλα σε ένα φέρετρο γραφείου τελετών για να παραλληλίσει τον σταυρό του τάφου με αυτόν που θα πρέπει να του βάλουν στο ψηφοδέλτιο!
Γενικώς το θέαμα δεν είναι καθόλου ελκυστικό. Γι’ αυτό, σε αντίθεση με άλλες χρονιές, οι φετινές δημοτικές και περιφερειακές εκλογές δεν έχουν προκαλέσει το παραμικρό ενδιαφέρον. Η χώρα έχει μύρια όσα προβλήματα και το τελευταίο που της λείπει είναι ο φερετζές -τάχα μου- της λαϊκής βούλησης στις τοπικές κάλπες.
Εδώ γίνονται καθημερινά όργια θεσμικής εκτροπής και πρωτοφανούς κακοδιαχείρισης από μια κυβέρνηση αδίστακτων καιροσκόπων. Εθνικοί δρυμοί καίγονται, περιουσίες και ζωές χάνονται, η κοιτίδα της αγροτικής παραγωγής καταστρέφεται, χρυσοπληρωμένα ελικόπτερα σκουριάζουν μέσα στον… βυθό μιας πρώην στρατιωτικής βάσης κι εμείς σήμερα καλούμαστε να ψηφίσουμε. Ποιον και γιατί;
Αλλάζει κάπου η ζωή των Βολιωτών αν βγει ή δεν βγει ο Μπέος; Ίσως σε επίπεδο αισθητικής και μόνον. Μπορούμε εμείς να απαλλαγούμε από τον… κλούβιο που ξεθεμελίωσε την Αθήνα και ελέω φαμίλιας θα επανεκλεγεί; Μάλλον όχι. Εγγυάται κανείς ότι με τον Χαρδαλιά δεν θα πλημμυρίσει ξανά η Αττική; Σίγουρα όχι. Γιατί το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Και, δυστυχώς, το ψάρι είναι σάπιο και η σαπίλα διαχέεται προς τα κάτω με ταχύτητα. Χωρίς εμπόδιο.
Αρκετά ματαιοπονήσαμε, νομίζω, με τις διπλές εθνικές εκλογές. Ο μόνος λόγος για τον οποίο μπορεί να πήγαινα σήμερα στην κάλπη θα ήταν για να ψηφίσω τον Μαξ της φωτογραφίας στην κωμόπολη Idyllwild της Καλιφόρνιας, όπου έχουν λύσει το πρόβλημα βάζοντας υποψήφιο δήμαρχο έναν υπέροχο σκύλο και αντιδημάρχους τα… ξαδέρφια του!
