Του δρος Απόστολου Κρητικόπουλου
Με μειδίαμα στα χείλη παρακολούθησα την καθυστερημένη χρονικά αντεπίθεση της Αχτσιόγλου προς τον Κασσελάκη πριν από λίγες ημέρες, που υποστήριξε ότι τη μείωσε ως γυναίκα επειδή της συμπεριφέρθηκε δημόσια με πατερναλιστικό τρόπο. Η Αχτσιόγλου θεώρησε ότι παίζοντας στο ίδιο γήπεδο που όρισε ο αντίπαλός της, αυτό των identity politics -δηλαδή της αυτοθυματοποιητικής θεώρησης ότι μια ομάδα «αδικείται» από την κοινωνία-, θα τον κέρδιζε. Έκανε λάθος όμως, γιατί ο αντίπαλός της κρατούσε σε αυτό το παιχνίδι τον Τζόκερ, το απόλυτο φύλλο αυτοθυματοποίησης, ενώ η επίκληση στη γυναικεία φύση της δεν μπόρεσε να πείσει κανέναν στην Αριστερά κόντρα στον Κασσελάκη.
Το κακό όμως με την πλήρη απαξίωση της πολιτικής θεώρησης και την επακόλουθη παρακμή της δημοκρατίας ως πολίτευμα δεν γιγαντώθηκε στην Ελλάδα από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακολούθησε αυτό το επικίνδυνο μονοπάτι και η Ν.Δ. Θυμάμαι το λόγια του πρωθυπουργού το 2016 όταν ουσιαστικά τερμάτισε την πολιτική θεώρηση αιώνων ότι δεν υπάρχει δεξιά – αριστερά αλλά μόνο οι μεταρρυθμιστές και οι λαϊκιστές, που είναι απόλυτα συμβατή άποψη με αυτή που χρησιμοποίησε ο Κασσελάκης για να ανέλθει ταχέως στην εξουσία, αφού απέφυγε κάθε πολιτικό λόγο, δεν διατύπωσε σχεδόν καμία ιδεολογική θέση και το μόνο που έκανε ήταν να πουλάει την εικόνα του νέου, του άφθαρτου και φυσικά εκείνου που θα δικαιώσει όλους τους «κατατρεγμένους» βάσει των identity politics απόψεων που πρεσβεύει.
Όμως, βαδίζουμε σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια. Δεν είναι δυνατόν να εκριζωθούν η ιδεολογία και η φιλοσοφία αιώνων, επειδή κάποιοι ουσιαστικά βρήκαν τρόπο να κλέβουν ψήφους με αυτοθυματοποιητικές ανοησίες οι οποίες παραπλανούν από τα ουσιαστικά προβλήματα της κοινωνίας τους πολίτες. Η συγκεκριμένη μυωπική επίκληση στο συναίσθημα μπορεί να έχει άμεση επίδραση στην καθοδήγηση των ψήφων, αλλά καταλήγει σε αποτελέσματα που πλήττουν τη δημοκρατία μας. Πάνω σε τι βάση θα ανταλλάσσουν απόψεις οι πολιτικοί μας στα θεωρεία της Βουλής μας; Για το ποιος φρόντισε την οποιαδήποτε αυτοθυματοποιητική ομάδα που έχει ασκήσει πίεση εκείνη τη στιγμή περισσότερο, αγνοώντας τις πραγματικές ανάγκες του Έλληνα πολίτη;
Καταλαβαίνουμε όλοι σε τι σκοτεινά αδιέξοδα μπορεί να οδηγήσει τον τόπο μας τέτοια τακτική. Τα identity politics είναι το τέλος της πολιτικής, μια επικίνδυνη φάρσα που πρέπει να εκριζωθεί από το δημοκρατικό τοπίο μας όσο πιο γρήγορα γίνεται, γιατί θυμίζω ότι ζούμε στα Βαλκάνια, την πυριτιδαποθήκη του πλανήτη. Εδώ, την έκδηλη αδυναμία τη μυρίζονται πολύ γρήγορα οι αιώνιοι εχθροί μας.
Τα identity politics κουβαλάνε μαζί τους ιδεολογία. Και είναι αριστερή και είναι αμερικανική.
Μπορεί να είναι αποκρουστική αλλά ιδεολογία είναι που ξεκινάει από τον αυτοπροσδιορισμό του ατόμου και φτάνει μέχρι την χρήση των λέξεων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ιδεολογία τώρα αν υποθέσουμε ότι ο Κασσελάκης θα είναι ο νέος ΣΥΡΙΖΑ.
Πριν δεν είχε! Ούτε ιδεολογία μια και ο λαικισμός από μόνος τους δεν είναι, ούτε και πολιτική πρόταση.
Υπήρχαν βέβαια άτομα στο ΣΥΡΙΖΑ που έχουν. Και ο Μπαλτας και ο Κούλογλου και ο Τσακαλώτος και άλλοι.
Δεν στάθηκαν ικανοί να την προτάξουν όμως. Κοίταγαν σα χάνοι τον Τσίπρα, τον άχαστο!
Και δυστυχώς γι αυτούς ο Μάης του 68, η ανανεωτική αριστερά, ο κομμουνισμός με ανθρώπινο πρόσωπο, ο ευρωκομμουνισμός, το Socialist Worker, το Labour Left κτλ που πίστεψαν έχασε, πέφτoντας σα πύργος από τραπουλόχαρτα.
Κάποια πράγματα αν δεν γίνουν στην ώρα τους δεν γίνονται ποτέ. Αργησαν 10 χρόνια….
Η αμηχανία της τυπικής ελληνικής ακροδεξιάς μπροστά στην αμερικανική αριστερά που εκπρόσωπός της γνήσιος, γνησιότατος ειναι ο τυπικός έλληνας αριστερός των ΒΠ, Κασσελάκης.
Και μόνο το ότι “έσβησε” το απολιθωμένο, κομμουνιστογενές μέρος του ΣΥΡΙΖΑ πιστώνεται ως θετικό. Η σύγχρονη ελληνική ακροδεξιά ουδέποτε το κατόρθωσε.
Είπε επίσης για διαχωρισμό κράτους -εκκλησίας.
Αυτό είναι λάθος.
Ένα από τα ελάχιστα σωστά του κράτους είναι ακριβώς η εξάρτηση των μισθολογίων από το κρατικό ταμείο.
Εάν κοβόταν αυτός ο μίτος θα καθίσταντο απολύτως ανεξέλεγκτοι.
Ακριβώς όπως ελέγχεται το τζαμί και τα πέριξ, έτσι πρέπει να εποπτεύεται η εκκλησία.