Το ευρωσκεπτικιστικό και σκληρά αντιμεταναστευτικό κόμμα AfD και ο μύθος που… μπάζει νερά
Του Γιώργου Χαρβαλιά
Σύμφωνα με τον δημοφιλή αστικό μύθο, αυτόν δηλαδή που αναπαράγουν τις τελευταίες εβδομάδες τα στρατευμένα ΜΜΕ της παγκοσμιοποίησης, ο τρόμος μιας αναβίωσης του ναζισμού στην Γερμανία έρχεται παρέα με τα αυξημένα ποσοστά δημοφιλίας του «ακροδεξιού» AfD. Αυτό είναι -μας λένε- το σύγχρονο… αβγό του φιδιού!
Λυπάμαι, αλλά ο μύθος… μπάζει νερά. Πρόκειται για σκόπιμη πλάνη ή, καλύτερα, για ενορχηστρωμένη συγκάλυψη της πραγματικής απειλής. Που εντοπίζεται στον σημερινό «πράσινο» οικονομικό πατριωτισμό ολόκληρου του συστημικού κοινοβουλευτικού φάσματος της συγκεκριμένης -διαχρονικά βουλιμικής- χώρας.
Η Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD) είναι ένα ευρωσκεπτικιστικό και σκληρά αντιμεταναστευτικό κόμμα που, αν ποτέ ερχόταν στην εξουσία, μπορεί και να μας άφηνε στην ησυχία μας. Να «τα έσπαγε» με τη γραφειοκρατική νομενκλατούρα των Βρυξελλών και να γλίτωναν -για ένα διάστημα τουλάχιστον- οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι από την «πεφωτισμένη» γερμανική δεσποτεία, που μας επιβάλλει ακόμη και τι πρέπει να τρώμε για… να μην επιβαρύνουμε τον πλανήτη!
Το AfD, λοιπόν, είναι σίγουρα εθνικιστικό, αλλά τρέφει αυταπάτες όποιος νομίζει ότι ο εθνικισμός ή οι ρατσιστικές αντιλήψεις (εις βάρος, ας πούμε, των τεμπέληδων του Νότου) λείπουν από τα υπόλοιπα γερμανικά κόμματα εξουσίας. Το AfD επίσης είναι πολύ λιγότερο… «ρωσοφαγικό» και δεν συγκινείται από τις «αξίες του ατλαντισμού», όπως για παράδειγμα οι Χριστιανοδημοκράτες ή οι Πράσινοι νεροκουβαλητές της Ουάσινγκτον.
Το φάντασμα του ναζισμού, κακά τα ψέματα, δεν συνδέεται με το μεγάλο comeback της Εναλλακτικής για τη Γερμανία», που αρκετά χρόνια βρισκόταν καθηλωμένη σε χαμηλές πτήσεις. Ή, τουλάχιστον, δεν συνδέεται μόνο με το συγκεκριμένο γερμανικό κόμμα. Γιατί, παρά τη γρήγορη «λεύκανση», τα συγχωροχάρτια-εξπρές και την πλειοδοσία δημοκρατικότητας, ο ναζισμός στη μεταπολεμική γερμανική συνείδηση ποτέ δεν ενταφιάστηκε.
Συντηρήθηκε σε υφέρπουσα κατάσταση και σταδιακά ξεπέρασε τα ενοχικά σύνδρομα, υποκαθιστώντας τα στρατιωτικά μέσα επιβολής με αυτά της οικονομικής κυριαρχίας. Προσαρμόστηκε δηλαδή επιδέξια στις ανάγκες της εποχής, διείσδυσε στις ευρωπαϊκές δομές και στις μέρες μας συνάντησε από την πίσω πόρτα την ίδια την παγκοσμιοποίηση! Πάντα, όμως, υπηρετώντας τη σταθερή επιδίωξη «Deutschland Uber Alles».
Σήμερα, ο γερμανικός στρατηγικός μεγαλοϊδεατισμός εκφράζεται κραυγαλέα -ω, τι έκπληξη!- από τους Πρασίνους. Τα παλιά «παιδιά των λουλουδιών» με τους αντιπυρηνικούς αγώνες, που, όταν «σοβαρεύτηκαν», ανακάλυψαν τη γερμανική τους ιδιοσυγκρασία, πρωτοστάτησαν στην τιμωρία της ατίθασης Σερβίας και σήμερα κρατούν την μπαγκέτα της ευρωατλαντικής συνεργασίας, θέλοντας να τιμωρήσουν και τους… Ρώσους!
«Μα, τι σχέση μπορεί να έχουν οι Οικολόγοι με τον ναζισμό;» εύλογα μπορεί να αναρωτηθείτε. Ε, λοιπόν, θα μπορούσε να γραφτεί ολόκληρο βιβλίο για τις διασυνδέσεις των σημερινών Γερμανών Πρασίνων με τη ναζιστική κοσμοθεωρία και τα πλοκάμια της. Στην πραγματικότητα, έχουν γραφτεί ήδη πολλά.
Αρχικά, να εξηγήσουμε ότι οι Γερμανοί Πράσινοι δεν είναι ακριβώς ιδεαλιστές οικολόγοι με την έννοια των ανθρώπων που κόπτονται για τη σωτηρία του πλανήτη, αλλά επαγγελματίες μιας αλά καρτ περιβαλλοντικής προσέγγισης, που διαμορφώνουν την ατζέντα τους εξυπηρετώντας σκληρά οικονομικά συμφέροντα.
Το όλο παραμύθι της «πράσινης ανάπτυξης», των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, του «μηδενικού αποτυπώματος» και φυσικά της ηλεκτροκίνησης, με την επίκληση πάντα της «κλιματικής αλλαγής» (το μέγεθος της οποίας εντέχνως μεγιστοποιείται), είναι μια τεράστια business. Koμμένη και ραμμένη στις ανάγκες της εξαγωγικής γερμανικής βιομηχανίας.
Το μοντέλο που υιοθετείται ενθουσιωδώς και από τις κυβερνήσεις των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ έρχεται να «παντρευτεί» με τον «αξιακό κώδικα» της παγκοσμιοποίησης, επιβάλλοντας νέους κανόνες καταναλωτικής συμπεριφοράς για τις μάζες, στο όνομα πάντα της… αγάπης για τον πλανήτη.
Το δόγμα της «λατρείας για τη φύση», που προτάσσει την προστασία της ακόμη και πάνω από τη ζωή του ανθρώπου, δεν είναι κάτι καινούργιο. Συνδέεται άμεσα με τη ναζιστική θεωρία περί «Αίματος και Γης» («Βlut und Boden»), τον αντισημιτισμό και τις ρατσιστικές δοξασίες περί ανώτερης φυλετικής προέλευσης.
Οι πρώτοι θεωρητικοί της οικολογίας και της δογματικής φιλοζωίας ήταν στενά συνδεδεμένοι με το ναζιστικό κίνημα. Ο όρος «οργανική καλλιέργεια» υπήρξε επινόηση του επί μία δεκαετία υπουργού Γεωργίας και Επισιτισμού της ναζιστικής Γερμανίας Ρίχαρντ Βάλτερ Νταρέ (φωτο), συγγραφέα του βιβλίου «Αίμα και Γη», που μαζί με τον Αλφρεντ Ρόζενμπεργκ αποτέλεσαν τους στυλοβάτες του αφηγήματος περί γερμανικής φυλετικής ανωτερότητας.
Ο ίδιος ο Χίτλερ και η στενή παρέα του, ο Χάινριχ Χίμλερ και ο Ρούντολφ Ες, ήταν φανατικοί χορτοφάγοι, ιδιαιτέρως ευαίσθητοι για τα δικαιώματα των ζώων, αλλά όχι των ανθρώπων. Εξόντωναν τους Εβραίους στους θαλάμους αερίων με εντομοκτόνα, αλλά την ίδια ώρα απαγόρευαν τη συντήρηση αστακών στα ενυδρεία των πολυτελών εστιατορίων για να μην… υποφέρουν. Και απαγόρευαν με νόμο τη ζωοτομία, αλλά άφηναν τον Μένγκελε να ακρωτηριάζει γεννητικά όργανα ανθρώπων χωρίς αναισθησία.
Τις υπόγειες διασυνδέσεις μεταξύ των ναζί και των σύγχρονων Γερμανών Πρασίνων έχουν αναδείξει τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί υποψιασμένοι και καθόλου… ψεκασμένοι Αμερικανοί επιστήμονες. Ηδη από το 1995, όμως, ένας αριστερός Γερμανός καθηγητής, ο Peter Staudenmaier, μαζί με την Αμερικανίδα συγγραφέα Janet Biehl στο δοκίμιο με τίτλο «Οικοφασισμός – Μαθήματα από τη γερμανική εμπειρία» είχαν τολμήσει να τεκμηριώσουν αυτούς τους δεσμούς, παραθέτοντας γεγονότα.
Οπως επισημαίνει χωρίς περιστροφές ο Peter Staudenmaier, «σημαντικές τάσεις του γερμανικού οικολογισμού, του οποίου οι ρίζες εκτείνονται μακριά στον μυστικισμό για τη φύση -του 19ου αιώνα-, έθρεψαν τον 20ό αιώνα την άνοδο του ναζισμού. Κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ, οι ναζί οικολόγοι προχώρησαν μέχρι στο σημείο να εντάξουν την οργανική καλλιέργεια, τη χορτοφαγία, την παγανιστική λατρεία της φύσης και άλλα τέτοια θέματα σε στοιχεία-κλειδιά της ιδεολογίας τους, αλλά και των κυβερνητικών πολιτικών τους.
Επιπλέον, η ναζιστική οικολογική ιδεολογία αξιοποιήθηκε για να δικαιολογήσει τον αφανισμό των Εβραίων της Ευρώπης. Και όμως, κάποιες από τις θεματικές που άρθρωσαν οι ναζί ιδεολόγοι φανερώνουν μια μεγάλη και κάθε άλλο παρά ευχάριστη ομοιότητα με θεματικές οικείες στους ανθρώπους που σήμερα τρέφουν οικολογικό ενδιαφέρον».
Ο υπαινιγμός ήταν σαφής. Μια εμβληματική φυσιογνωμία του «πράσινου» κινήματος στη σύγχρονη Γερμανία, ο αμφιλεγόμενος φιλόσοφος Rudolf Bahro, πρωτοπόρος της «αντιπυρηνικής πρωτοβουλίας», έφτασε, λίγο πριν από τον θάνατό του, να φλερτάρει ανοιχτά με φιλοναζιστικές θέσεις. «Οι Γερμανοί πρέπει να ανακαλύψουν το θετικό στοιχείο που μπορεί να είναι θαμμένο μέσα στο ναζιστικό κίνημα και να το διεκδικήσουν εκ νέου…» έλεγε, προσθέτοντας όμως ταυτόχρονα ότι όποιος «δεν προστρέξει να συνεργαστεί με την παγκόσμια διακυβέρνηση (Weltregierung) θα την πληρώσει!».
Οι επίγονοι του ναζιστή Νταρέ και του Βahro είναι σήμερα οι Γερμανοί Πράσινοι. Kαι το πρόβλημα είναι, όπως θα δούμε, ότι, εκτός από την πράσινη ανάπτυξη, στην κυβέρνηση του άχρωμου και άοσμου Ολαφ Σολτς έχουν τον πρώτο λόγο στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής για μια νέα… «ρωμαλέα Γερμανία»…
- Στο β’ μέρος: Θανάσιμος εχθρός η Ρωσία και… ευλογία οι μετανάστες!
