Ο Ομπάμα, o Μακρόν κι ο… Κασσελάκης

Της Κύρας Αδάμ

Το φαινόμενο Στέφανος Κασσελάκης μπορεί να είναι πρωτόγνωρο στην ελληνική πολιτική σκηνή και μάλιστα της Αριστεράς, αλλά έχει δοκιμαστεί πολλαπλώς στην τρέχουσα διεθνή πολιτική: Ομπάμα στις ΗΠΑ, Μακρόν στη Γαλλία (τηρουμένων των αναλογιών, μεγεθών και συνθηκών) έχουν τα ίδια κοινά χαρακτηριστικά -good looking guys, που παρατάχθηκαν στην πρώτη γραμμή της πολιτικής τη δεδομένη στιγμή, άσπιλοι και αμόλυντοι από κομματικές και ιδεολογικές φθορές, με αστραφτερό χαμόγελο στα social media και εξαιρετικά μελετημένα και προσεγμένα video επικοινωνίας-, face to face με τον απλό πολίτη, ποντάροντας στο συναίσθημά του και τη λογική ανάγκη του «για αλλαγή», για μεγαλύτερη συμμετοχή του στη λήψη των αποφάσεων… καταπώς νομίζει ο καθένας.

Το πείραμα Ομπάμα στις ΗΠΑ κατέρρευσε μόλις έσβησαν τα φώτα, ο αναμφίβολα χαρισματικός πρόεδρος δεν άφησε σε τίποτα τη σφραγίδα πίσω του, οδήγησε μάλιστα τις ΗΠΑ στον τραμπισμό, αλλά και στη γεροντική μετριότητα Μπάιντεν.

Ο ομοίως αστραφτερός στην οθόνη Εμανουέλ Μακρόν δεν οδήγησε τη Γαλλία στην «απελευθέρωση», αντιθέτως τη βυθίζει σε μια αφυδατωμένη κοινωνία και οικονομία.

Στη μικρή και πολιτικά ετερόφωτη Ελλάδα και σε άλλες συνθήκες (εδώ δεν πρόκειται για ανάληψη κεντρικής εξουσίας, αλλά απλώς εκλογή προέδρου κόμματος), ο από τις ΗΠΑ προερχόμενος macho good looking gay Στέφανος Κασσελάκης (τίτλος τιμής για τον ίδιο και επιβράβευση του θάρρους του και της διαφάνειάς του) υπόσχεται αστραφτερά ότι θα τα αλλάξει όλα και θα νικήσει τον Μητσοτάκη. Χρησιμοποιεί, δηλαδή, τα πιο συνηθισμένα και φθαρμένα κλισέ της πολιτικής (φυσικά ένα κόμμα της αντιπολίτευσης που διεκδικεί την εξουσία θέλει να συντρίψει τον αντίπαλό του στις εκλογές και να αλλάξει την προηγούμενη πολιτική).

Βεβαίως, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την πρόθεση του νεόκοπου πολιτικού να νικήσει τον αντίπαλό του, αλλά ποια είναι αυτά «τα όλα» που υπόσχεται να αλλάξει ο κ. Κασσελάκης; Η φρασούλα αυτή, μέσα στη γοητευτική, γενικευμένη ασάφειά της  είναι παντός καιρού και καλοδεχούμενη από όλους: από τον απλό πολίτη, που προσδοκά στη βελτίωση των προοπτικών και συνθηκών ζωής του, μέχρι τους μεγαλοεπιχειρηματίες, που και αυτοί θέλουν να τα αλλάξουν όλα υπέρ υμών, μέχρι πολιτικούς παράγοντες -εντός και εκτός της χώρας-, που ευελπιστούν σε αλλαγές που εξυπηρετούν τα (άγνωστα εν πολλοίς) σχέδιά τους.

Ωστόσο, σε ένα δομημένο κόμμα, που μάλιστα έχει ασκήσει την εξουσία, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, τέτοιες χαριτωμένες φρασούλες μπορεί να είναι η θρυαλλίδα της καταστροφής. Και τούτο διότι ένα κόμμα εξουσίας και μάλιστα της Αριστεράς, που κατ’ ανάγκην βασίζει τη δύναμή του σε βασικές, σταθερές αξίες και ιδανικά, δεν μπορεί να «τα αλλάξει όλα», δηλαδή να αυτοπυρποληθεί. Υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στην πιεστική ανάγκη για αλλαγές, αναθεωρήσεις, προσαρμογή στη νέα, αν και συνεχώς μεταβαλλόμενη, πραγματικότητα, για την έκφραση σύγχρονης αποτελεσματικής πολιτικής για την εξουσία και άλλο πράγμα η αλλαγή των πάντων, χωρίς να προσδιορίζονται κιόλας ποια είναι αυτά τα «όλα».

Ως εκ τούτου, έχει απόλυτο δίκιο η κυρία Αχτσιόγλου όταν επιμένει σταθερά ότι η πολιτική αντιπαράθεση υποχρεωτικά πρέπει να γίνει στη βάση των πολιτικών προγραμμάτων και αιτιολογημένων θέσεων, διαφορετικά τα νερά είναι θολά, άρα επικίνδυνα δηλητηριώδη και άγνωστα. Ένα μικρό δείγμα της θολούρας ήταν το μπουρδούκλωμα του κ. Κασσελάκη -μέσα σε προγραμματισμένη και προετοιμασμένη δήλωσή του- για το πώς θα πει το ψευδοκράτος στην Κύπρο, μια τόσο δομημένη λέξη στην ψυχή των Ελλήνων, που μόνο προχωρημένο Αλτσχάιμερ ή άγνοια του όρου μπορεί να επιφέρει… σαρδάμ. Ο κ. Κασσελάκης στην πρώτη, προετοιμασμένη δήλωσή του για εθνικό θέμα επέλεξε να αναφερθεί στο τουρκικό κρατίδιο, δεύτερο κράτος στην Κύπρο και ό,τι άλλο του ήρθε στο κεφάλι, χωρίς να συνειδητοποιεί αυτομάτως ότι με… τα σαρδάμ του αποδίδει την Κύπρο στον Ερντογάν και στέλνει στα άχρηστα όλα τα ισχύοντα καταδικαστικά ψηφίσματα της διεθνούς κοινότητας για την Τουρκία.

Όμως το φαινόμενο Κασσελάκη ταιριάζει γάντι με το κόμμα του κ. Τσίπρα, ας μην ξεχνάμε ότι ενσυνειδήτως ο πρώην αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε, πρότεινε εκεί που έπρεπε, προώθησε και επέβαλε σιωπηλώς τον νεόκοπο πολιτικό αστέρα στο κόμμα του. Το κόμμα του κ. Τσίπρα έμαθε και άσκησε και κράτησε την εξουσία υπό την εποπτεία των τροϊκανών και όχι γιατί κράτησε τις δικές του θέσεις. Το κόμμα του κ. Τσίπρα κατέρρευσε από την πρώτη ημέρα της θητείας του ως αξιωματική αντιπολίτευση και λογικά καταβαραθρώθηκε δις, απέναντι σε μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση με πολλά τρωτά σημεία…

Αυτή τη στιγμή ο μισός ΣΥΡΙΖΑ ονειρεύεται ανακατάληψη της εξουσίας, με κάθε μέσο, και ένα λαμπερό πρόσωπο-προσομοίωση και ειδικών προδιαγραφών αντίγραφο του Τσίπρα του 2012, που θεωρεί ότι θα είναι το νέο διαβατήριο της εξουσίας.

Η ιστορία όμως δεν επαναλαμβάνεται, παρά μόνον ως καρικατούρα του πρωτότυπου. Ο ΣΥΡΙΖΑ -ως κόμμα της Αριστεράς- είναι υποχρεωμένος να περάσει από τη βάσανο της πολιτικής γνώσης σε βάθος και της αποτελεσματικής επεξεργασίας θέσεων στα σύγχρονα προβλήματα της χώρας, τα οποία η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μόνο ξώφαλτσα πέρασε επί ζημία όμως της χώρας (π.χ., νόμοι Κατρούγκαλου, Μεταναστευτικό, ελληνοτουρκικές σχέσεις, Αιγαίο κ.λπ.) για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική Μητσοτάκη, βαθιά πλέον εδραιωμένη στην Ευρώπη.

Η κυρία Αχτσιόγλου καλεί και προσκαλεί τη βάση και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να υποστούν όλοι μαζί τη βάσανο της επεξεργασίας ισχυρά δομημένων και προσεκτικά αξιολογημένων θέσεων για το σύγχρονο κόμμα της Αριστεράς προς την εξουσία.

Η επιτυχία της πιθανόν να είναι ένα σοβαρό δείγμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί ακόμα να αποτελέσει τον άλλο, σοβαρό και αναγκαίο πόλο πολιτικής και δη τις Αριστεράς, που τόσο χρειάζεται η χώρα.