Περί Κασσελάκη και κινδύνων   

Του Γιώργου Χατζηδημητρίου

Μου έκανε μια σχετική εντύπωση στις τελευταίες εκλογές η συντηρητική ψήφος των νέων. Είναι αλήθεια ότι πολλοί από αυτούς δεν πιστεύουν καν στην εκλογική διαδικασία και άλλοι, όπως συνέβαινε πάντοτε, είναι πιθανόν να την ταυτίζουν με τις δυνατότητες επαγγελματικής διεξόδου. Όμως, πώς εξηγείται η συντηρητική στάση τους; 

Για τους περισσότερους, όπως καταλαβαίνω μιλώντας με νέα παιδιά, στις ηλικίες δηλαδή των δικών μου, που εντάσσονται σε αυτές τις ομάδες και κατά τεκμήριο στροφάρουν λίγο παραπάνω, η συμμετοχή στην κάλπη είναι μια κίνηση χαμηλών προσδοκιών. Δεν περιμένουν να αλλάξει δραματικά η ζωή τους. (Ίδρωσα, μεταξύ μας, να πείσω τον γιο μου να πάει να ψηφίσει…) 

Την έκπληξη για μένα κάνουν τα παιδιά που συμμετέχουν με ενθουσιασμό στα «κινήματα». Όπως καταλαβαίνω -και ενδέχεται το συμπέρασμά μου να είναι εμπειρικό-, η στάση τους δεν μεταφέρεται ευθύγραμμα προς ριζοσπαστικές επιλογές. Τέτοια παιδιά μπορεί να διαμαρτύρονται για τα αιολικά πάρκα και για τις υποθαλάσσιες εξορύξεις και να δηλώνουν μαχητικά παρόντα σε ποικίλα κινήματα, αλλά στην κάλπη πολλά από αυτά ψηφίζουν Ν.Δ. ή -το αφήνω ασχολίαστο- Κασιδιάρη. Κοντά στο 10%, αν θυμάμαι καλά, πήρε στις ηλικίες 17-34 το κόμμα του ναζί εγκληματία. 

Η προσέγγισή τους, λοιπόν, στην πολιτική διαδικασία έχει στενά «δικαιωματικό» χαρακτήρα. Απουσιάζουν η κομματική εγγύτητα και ο ριζοσπαστισμός, οπότε η στάση τους είναι δυσπροσδιόριστη. Ετεροκαθορίζεται από τις διαθέσεις της στιγμής, χωρίς στιβαρό πολιτικό και συγκροτημένο αξιακό (και δεν υποστηρίζω ότι η λαϊκή Δεξιά δεν διαθέτει τέτοιο) περιεχόμενο, οπότε είναι επόμενο να καταλήγει ανενδοίαστα, πολύ συχνά, σε «συντηρητική» ψήφο. Κανείς, δηλαδή, δεν είναι δεδομένος. Αυτό θέλω να πω. Και ότι αόριστος «δικαιωματισμός», όσο συγκινητικός κι αν είναι, χωρίς ένταξη σε ένα καθολικό πολιτικό σχέδιο για κοινωνικές αλλαγές είναι μια ακίνδυνη για το σύστημα και γραφική καρικατούρα.

Προκύπτουν αυτά βλέποντας ότι ο Στέφανος Κασσελάκης πάει να πάρει κοψοχρονιά, στην τιμή των 2 ευρώ, ένα κόμμα και να βάλει ως έμβλημα το ουράνιο τόξο στη θέση του σφυροδρέπανου.

Είμαστε αρκετά υποψιασμένοι -άλλωστε, τα νέα διαδίδονται γρήγορα πλέον-, ώστε να γνωρίζουμε ότι η «δημοκρατική» πτέρυγα των ΗΠΑ, τις ιδέες της οποίας εκτελωνίζει αμάσητες στη χώρα ο Κασσελάκης, προωθεί το ιδεατό πρότυπο μιας ανώδυνης και εξημερωμένης Αριστεράς («στα σαλόνια της εξουσίας», όπως είχε επιτιμήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου στη Βουλή τον Λεωνίδα Κύρκο), η οποία θα μεριμνά περισσότερο για τους ΛΟΑΤΚΙ+ και λιγότερο για τους εργάτες που χάνουν τη ζωή τους στο μεροκάματο. Σε αυτόν τον πλαδαρό χυλό μπορούμε να εκδηλώνουμε την αλληλεγγύη μας ανέξοδα για τα μαυροπούλια, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, αλλά ξεροβήχουμε αμήχανα και αλλάζουμε κουβέντα όταν το θέμα έρχεται στην εγκληματική πολιτική των χρηματιστών της Δύσης, που έχουν ιδιωτικοποιήσει ακόμα και τους πολέμους στον πλανήτη. Μπορούμε να μιλάμε για όλα, εκτός από την κατοχή της Κύπρου με όπλα του ΝΑΤΟ.

Έχει ιστορική αξία ό,τι συμβαίνει σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ. Έκανε, λέει, η «Le Monde» ολόκληρο αφιέρωμα στον Κασσελάκη και στις σεξουαλικές προτιμήσεις του. Τον ρώτησε κανείς τι θα κάνει για τους ανέργους και πώς σκέφτεται να αντιδράσει αν οι Τούρκοι φτάσουν έξω από το Καστελόριζο;