Του Κωνσταντίνου Σχοινά
Περὶ τὴν ὀγδόη ἀπογευματινή, στὸ παζάρι τῆς πεδινῆς κωμοπόλεως ὅλα ἐξελίσσοντο ὁμαλῶς. Ἅπαντα τὰ ἐμπορεύματα ἦσαν ἁπλωμένα στοὺς πάγκους καὶ ὁ ἀνθρώπινος ποταμὸς διέρρεε τὸν μεγάλο διάδρομο, ὁ ὁποῖος, σκεπασμένος ἑκατέρωθεν μὲ πράσινο ὑφασμάτινο σκέπαστρο, ὁμοίαζε ἀπὸ μακριὰ μὲ βιοκλιματικὸ στρατόπεδο κάποιου αὐτοκρατορικοῦ στρατεύματος τῶν ἀρχαιοτάτων χρόνων.
Στεκόμουν πάνω ἀπὸ ὁρισμένα πακέτα προσφορῶν, μελετῶντας νὰ προμηθευθῶ κάποια ἀντικείμενα πρὸς ἀντικατάστασιν παλαιοτέρων ποὺ εἶχαν ἀρχίσει νὰ τρυποῦν ἀπὸ τὴ φθορά, ὅταν ἡ ἀκριβῶς δίπλα μου εὑρισκομένη ἔφερε ἐνώπιόν μου νευρικῶς ἕνα μάτσο βρακιὰ καὶ μὲ ῥώτησε: «Πέρυσι εἶχε τὰ τέσσερα με δέκα εὐρὼ καὶ ἦταν πιὸ ὡραῖα. Τώρα ἀξίζουν αὐτὰ νὰ τὰ φορέσει μιὰ Βουλάρα καὶ νὰ πληρώσει ἕντεκα εὐρὼ τὴν τριάδα;»
Φανερῶς εὑρέθην ὑπὸ αἰφνιδιασμόν, στραβοκατάπια δὲ τὴν τελευταία μπουκιὰ χαλβᾶ Φαρσάλων ποὺ μασουλοῦσα καὶ χρειάσθηκαν δυο τρεῖς παρακλητικὲς προσφωνήσεις τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν κυρία Βουλάρα ὥστε νὰ ἐπανέλθω. Κατὸπιν μοῦ ἀπολογήθηκε: «Καλέ, σὲ πέρασα γιὰ τὸν ἄντρα μου. Χά χά! Μὰ ποῦ χάθηκε αὐτὸς ξαφνικά;» Συνέχισε κατόπιν ἀπειροελαχίστου παύσεως: «Ἀλλά, νά, μωρέ, θὰ ἤθελα καὶ τὴ γνώμη ἑνὸς τρίτου. Ἐ, πῶς σοῦ φαίνονται αὐτά;»
Μαντεύοντας πὼς ὁ ἄνδρας ποὺ τὴν κοιτοῦσε καὶ τὴν πλησίαζε ἐν μέσῳ τοῦ πλήθους ἦταν ὁ σύζυγος, ἀπέφυγα τὴ διατύπωση γνώμης:
– Ξέρετε, δὲν εἶμαι ἁρμόδιος νὰ ἐκφέρω γνώμη. Ἄλλωστε, δὲν γνωρίζω λεπτομέρειες γιὰ…
– Ὠχχχ, πολὺ θεσμικὸς μᾶς εἶσαι, ποὺ λένε καὶ στὴν τηλεόραση… Πόσο θεσμικὸς πιά; Ὁ Μητσοτάκης εἶσαι;
Ἀπομακρύνθηκα διακριτικῶς ἀπὸ τὴν πολιτική, ὅπως ἐξελίχθηκε, παρωδία καὶ βάδισα μερικοὺς πάγκους παραπέρα, ὅπου ἔγινα ἀποδέκτης ξεκάθαρου ἐπιθετικοῦ μάρκετινγκ. Θύτης ἕνας πωλητὴς ἀπὸ κάποιο ἐκ τῶν 54 κρατῶν τῆς Ἀφρικῆς, ὁ ὁποῖος μοῦ φόρεσε μὲ ἀστραπιαῖες κινήσεις ταχυδακτυλουργοῦ ἕνα καπέλο, ἕνα ζευγάρι γυαλιά, δυο παρδαλὰ βραχιολάκια καὶ ἕνα ῥολόι, καὶ παζάρευε ἤδη τὴ συνολικὴ τιμή, ἀσχέτως ποὺ δὲν εἶχα προλάβει ν’ ἀνοίξω τὸ στόμα μου. Ἡ σιωπή μου παρατεινόταν ἀπὸ τὴν προσπάθειά μου νὰ προσδιορίσω τί ἀκριβῶς μοῦ θύμιζε ἡ ἐξωτικὴ μορφὴ μὲ τὴν ἀσυνήθιστη κελεμπία καὶ τὸ ἰδιόμορφο κάλυμμα τῆς κεφαλῆς. Ἐν τέλει, περιχαρὴς, κατέληξα ὅτι ὁ τύπος ἦταν ὅμοιος μὲ τὸν ἀγγελιαφόρο τοῦ Ξέρξη στὴν ταινία «300», ῥώτησα δὲ τὴ νέα διπλανή μου, ποὺ ἐπίσης πιεζόταν ὑπὸ τοῦ διεκδικητικοῦ ἐμπόρου, ἐὰν ἐκεῖνος τῆς πρότεινε τὴν παράδοση γῆς καὶ ὕδατος. Ὑποθέτω πὼς ἡ ἐρώτησις ὑπῆρξε ὁλοσχερῶς ἀκατάληπτη, καθὼς ἡ νεαρὰ ἁπλῶς ὁμίλησε μὲ ἐμφανῆ ἀνησυχία γιὰ τὴ χωματίλα ποὺ ἄρχιζε νὰ μυρίζει καὶ τὸ πολὺ νερὸ ποὺ πλησίαζε.
Τὸ φαινόμενο ἔφθασε γρήγορα καί, μὲ τὶς πρῶτες στάλες, ἡ φοβιτσιάρα, μὲ τὰ ἐμπορεύματα τοῦ ἀγγελιαφόρου ἐπάνω της ἀκόμη, ἄρχισε νὰ τρέχει πανικόβλητη πρὸς μέρος ὅλως ἀκάλυπτον. Στὶς ἐκκλήσεις μας νὰ ἐπιστρέψει ἀπαντοῦσε πὼς σὲ λίγο ὅλα «θὰ τὰ πάρει καὶ θὰ τὰ σηκώσει» καὶ τόνιζε πὼς ὅλοι πρέπει νὰ φύγουμε ἀπὸ ἐκεῖ. Ὅταν, τέλος, τῆς φωνάξαμε πὼς θὰ εἶναι ἐντάξει κάτω ἀπὸ τὰ σκέπαστρα ἀφοῦ βρέχει μὲ ἄπνοια, μᾶλλον ῥίξαμε πετρέλαιο στὴ φωτιά καὶ ἡ κόρη ἐμούσκεψε ὡς τὸ μεδούλι κάνοντας ἀναιτίως κύκλους στὴν καταιγίδα. Ὁ Αἰθίοψ ἀναπάντεχα, δίχως κανένα σχόλιο γιὰ τὴν πραμάτεια του, εἶπε μὲ γουρλωμένα μάτια: «Κοπέλα πρέπει να καίγεται μὲ news σε τηλεοράση, my friend»!
