Του Πολύκαρπου Αδαμίδη
Στην ιστορική διαδρομή των πολεμικών συγκρούσεων, πάγια πρακτική των εμπολέμων, ήταν και παραμένει η αποδόμηση του ηθικού των αντιπάλων. Η πρακτική αυτή, ανεξάρτητα από τους συνήθεις χαρακτηρισμούς της ως ψυχολογικού πολέμου και προπαγάνδας, παρουσιάζει διαφοροποιήσεις ως προς τη μεθόδευση, την επεξεργασία και την προβολή της, ανάλογα και με το στάδιο της πολεμικής προσπάθειας, στο οποίο διεξάγεται. Έτσι μορφή ψυχολογικού πολέμου είναι και η απόλυτη αγριότητα με την οποία αντιμετωπίζονται οι αντίπαλοι, από την εποχή ακόμα του Αττίλα και του Τζέγκις Χαν, που όπως λέγετο δε φύτρωνε χορταράκι μετά το πέρασμά τους, όπως και των ειδεχθών βασανισμών των αιχμαλώτων και όσων θεωρούνταν εχθροί του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους, ενώ μορφή ψυχολογικού πολέμου είναι η προσπάθεια να ενσπείρει κανείς στον αντίπαλο αμφιβολίες ως προς το μάταιο της προσπάθειάς του και των θυσιών που πραγματοποιεί. Τέτοιες πρακτικές βίωσε ο Ελληνικός Στρατός κατά την προέλασή του, όπως λέγεται στα ενδότερα της Μικράς Ασίας και τον φθοροποιό εγκλωβισμό του, επί ένα και πλέον έτος στη γραμμή Κιουτάχεια, Εσκί Σεχίρ, Αφιόν Καραχισάρ, όπως και οι εμπόλεμοι στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, στο Ρωσικό Μέτωπο, με φυλλάδια και διαρκείς προσκλήσεις με τηλεβόες, να εγκαταλείψουν την προσπάθεια και να παραδοθούν στον αντίπαλο, δίνοντας τέλος σε μια άσκοπη, κατά τους προπαγανδιστές, αιματοχυσία.
Οι πρακτικές αυτές προπαγάνδας, δεν απευθύνονται κατ’ ανάγκη, μόνο σε όσους εμπλέκονται άμεσα στο πεδίο της μάχης. Σε πλείστες όσες περιπτώσεις, μπορούν να έχουν κορυφαία αποτελέσματα, όταν κλονίζουν τους συμμάχους των εμπολέμων και περιορίζουν ή και εξαλείφουν, τη βοήθεια που τους παρέχουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αποτελεί τα όσα το τελευταίο χρονικό διάστημα, βασικά στελέχη του Κρεμλίνου, με πρώτη την ‘αλεπού της Ρωσικής Διπλωματίας’, Σεργκέι Λαβρώφ, αρχικά υπαινίσσονται και με το πέρασμα των ημερών, ρητά διατυπώνουν. Και δεν είναι μόνο η συχνή πυκνή αναφορά και ουσιαστικά απειλή και εκβιασμός, περί χρήσης των πυρηνικών, που εκφεύγει κάθε πλαισίου λογικής και διεκδικήσεων. Στο κάτω κάτω της γραφής, εύλογα η μεγάλη πλειοψηφία των Δυτικών κρατών και κοινωνιών και όχι μόνο, δεν μπορεί να ασχοληθεί και ορθώς με το ενδεχόμενο και τις συνέπειες ενός πυρηνικού πολέμου, για τον απλό λόγο ότι αποτελεί ανοησία και μόνο να αξιολογείς διαβαθμίσεις του ολέθρου και μια επόμενη μέρα, που δεν πρόκειται να ακολουθήσει. Είναι τέτοιο το μέγεθος του παραλογισμού και το ατελέσφορο της διαπραγμάτευσης που διαμορφώνει, που ακυρώνει και την όποια επιρροή του.
Δεν ισχύει όμως το ίδιο για την περίπτωση της οικονομικής ύφεσης και των δυσχερειών στον ενεργειακό εφοδιασμό, στο βαθμό μάλιστα που είναι αποτέλεσμα των κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας. Οι κοινωνίες που θα πληγούν, για έναν πόλεμο στον οποίο δεν έχουν άμεση συμμετοχή ή εθνικό διακύβευμα, θα έχουν δυσκολίες να διαχειριστούν την κοινωνική δυσθυμία. Η οποία θα βαίνει ογκούμενη, με τη βοήθεια και των προπαγανδιστικών μηχανισμών, που η Ρωσία, από την εποχή ακόμα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, διαθέτει. Αναφορές στην ελευθερία και τη δημοκρατία, δεν είναι από μόνες τους ικανές και σίγουρα όχι σε βάθος χρόνου, για να κατευνάσουν τις αντιδράσεις και το ενδεχόμενο αδιέξοδο, που δημιουργεί η φτώχεια. Ειδικά μάλιστα στη χώρα μας, οι αντιδράσεις αυτές θα ενταθούν με την υπόμνηση και άλλων παραμέτρων, όπως αυτής του ρόλου της Τουρκίας, που τη μεσολάβησή της ζητούν οι εγκλωβισμένοι στο Αζοφστάλ, για τη σωτηρία τους.
Σε ένα τόσο κρίσιμο σταυροδρόμι, η λύση δεν μπορεί να είναι παρά Ευρωπαϊκή. Με τη δημιουργία ενός Ταμείου στο πρότυπο του Ταμείου Ανάκαμψης, που συστήθηκε για την Πανδημία, με ενδεχόμενη διεύρυνση των δράσεών του. Μόνο έτσι θα δημιουργηθούν υποδομές και θα εξασφαλιστούν σε βάθος δεκαπενταετίας τα ενεργειακά αποθέματα για την ισόρροπη κάλυψη, με όρους λειτουργικότητας και διασφάλισης του βιοτικού επιπέδου, των αναγκών των Κρατών Μελών. Είναι λάθος και ασυγχώρητη ολιγωρία να ψέγει κανείς ή ανέχεται την αμφισβήτηση του ρόλου της Ευρώπης. Εξ όσων γνωρίζω δεν υπάρχουν και εναλλακτικές.
Ο κ. Αδαμίδης καταλήγει:
“Σε ένα τόσο κρίσιμο σταυροδρόμι, η λύση δεν μπορεί να είναι παρά Ευρωπαϊκή. Με τη δημιουργία ενός Ταμείου στο πρότυπο του Ταμείου Ανάκαμψης, που συστήθηκε για την Πανδημία, με ενδεχόμενη διεύρυνση των δράσεών του. … Εξ όσων γνωρίζω δεν υπάρχουν και εναλλακτικές.”
Εντάξει, με τα ευρωπαϊκά ταμεία θα κάνουμε κρέας τα μούτρα των προπαγανδιστών Πούτιν & Λαβρώφ και θα λύσουμε και το ζήτημα της ενέργειας!
Την εναλλακτική τη φωνάζει ο Σαμαράς, αλλά πολλοί κάνουν πως δεν ακούν:
«Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να προωθήσει την ανάδειξη των υδρογονανθράκων ως σωτήρια λύση. Αλλά πρέπει να διεκδικήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα όπως προβλέπεται από το διεθνές δίκαιο και να κάνει συμμαχίες για νά ανατρέψει τα τουρκικά τετελεσμένα» είπε ο κ. Σαμαράς.
Σημείωσε ότι τα νησιά και μέσα σε αυτά και το Καστελόριζο «έχουν πλήρη δικαιώματα σε ΑΟΖ, πράγμα που σημαίνει ότι η ελληνική ΑΟΖ ακουμπάει την κυπριακή. Δεν μπορεί να ξεκινάμε από κάτι λιγότερο, δεν μπορούμε να παραιτηθούμε από τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Είμαι βέβαιος ότι ο πρωθυπουργός θα τα εξηγήσει διεξοδικά στο ταξίδι του στην Αμερική».
( Κυριάκο θα τα εξηγήσεις ; )
( https://www.skai.gr/news/politics/samaras-sto-synedrio-tis-nd-i-nd-na-mi-ginei-potami-kentrodeksia-xoris-deksia-den-yparxe )
“Προπαγάνδα και πραγματικότητα για τον πόλεμο στην Ουκρανία”
https://slpress.gr/diethni/propaganda-kai-pragmatikotita-gia-ton-polemo-stin-oykrania/
Και τι σημασία έχει εάν τα εξηγήσει ή όχι;είπε ο Σαμαράς και δεν είπε ο ένας και ο άλλος και δεν ακούει και λοιπά παραφερνάλια για να μη γίνει συζήτηση επί της ουσίας.
Οι Τούρκοι εάν κάνεις έρευνες θα κάνουν και αυτοί έρευνες.Εάν κάνεις γεωτρήσεις θα κάνουν και αυτοί γεωτρήσεις.
Για να μη κάνουν θα πρέπει να ΒΥΘΙΣΕΙΣ τα πλοία τους,δηλαδή να κάνεις ΠΟΛΕΜΟ.
Το θέλεις αυτό;
Τα υπόλοιπα είναι απλά μπαρούφες και ευφάνταστοι τρόποι για να προσπαθούν διάφοροι να πουν ότι μπορούν να πάρουν αυτό που θέλουν μέσω ΤΡΙΤΩΝ και χωρίς αιματοχυσία.
Και που να τα εξηγήσεις,κανείς δεν πρόκειται να πολεμήσει την Τουρκία για λογαριασμό σου.Θα πρέπει να πολεμήσεις εσύ.
Ο Σαμαράς επιμένει ότι «Η Ελλάδα … πρέπει να διεκδικήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα όπως προβλέπεται από το διεθνές δίκαιο και να κάνει συμμαχίες για να ανατρέψει τα τουρκικά τετελεσμένα»
Άλλοι, αντιθέτως, υποβαθμίζουν την αποτρεπτική δυναμική συγκεκριμένων συμμαχιών και επιμένουν ότι υπεράσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων θα συνεπαγόταν πόλεμο με την Τουρκία.
Ποιος έχει δίκιο; Ο Σαμαράς ή το λόμπι του κατευνασμού; Ο χρόνος θα δείξει.
@ pythagorean
Δεν υπάρχουν συμμαχίες που θα αποτρέψουν την Τουρκία από το να κάνει έρευνες σε περιοχές που διεκδικεί σε απάντηση αντίστοιχων ελληνικών ερευνών είτε στην Κύπρο είτε στην Ανατολική Μεσόγειο είτε στο Αιγαίο.
Αυτή η ιστορία κρατάει πάνω από μισό αιώνα.Εάν βγάλεις καράβι θα βγάλουν και αυτοί καράβι.Κανείς άλλος δεν έχει διάθεση να βυθίσει τουρκικό καράβι.Θα πρέπει να το κάνεις εσύ.Είναι πολύ απλά τα πράγματα και οι περικοκλάδες περί συμμαχιών απλά τα συσκοτίζουν.
Ψύχραιμη προπαγάνδα ΕΛΙΑΜΕΠ.
Τα λες και τα ξαναλές.
Πριν ο μπολσεβίκος πουλήσει την Μακεδονία μου είχες αυτολεξεί απαντήσει ότι “το όνομα κερδίζεται μόνο με πόλεμο”.
Τον οποίο είναι αδιανόητο να κάνομε
Τώρα διασπείρεις ηττοπαθή ελληνική αδυναμία με το ότι δεν έχουμε κυριαρχικά δικαιώματα γιατί τα αμφισβητούν στο πεδίο οι Τούρκοι και πρέπει να πολεμήσουμε. Πάλι αδιανόητο.
Όμως οι φιλελέδες πανηγυρίζατε για Ραφάλ κ Μπελαρά.
Όντως τα πράγματα είναι πολύ απλά. Τί τα θέλουμε;
Αφού δεν πρόκειται να πολεμήσουμε ποτέ και για τίποτα, απάντησε μας, να παρατήσουμε τους εξοπλισμούς, να φάμε τα λεφτά στην καλοπέραση και να υποταχθούμε μόνοι μας στο Τούρκο;
Το λόμπι του κατευνασμού υποστηρίζει την αγορά ακριβών όπλων από τους συμμάχους μας, αλλά όχι τη διαμόρφωση ισχυρής αποτρεπτικής πολιτικής την οποία τα όπλα αυτά υποτίθεται ότι αποκτούνται για να στηρίζουν.
Βέβαια, όταν μια «συμμαχία» περιορίζεται σε μονομερείς παραχωρήσεις, οσφυοκαμψία, ακριβές αγορές και χειροκροτήματα, η αποτρεπτική ισχύς της είναι περιορισμένη.
Για να εγγυάται αποτροπή, μια συμμαχία πρέπει να βασίζεται σε κοινά συμφέροντα.
Όπως, π.χ., Ελλάδα, Κύπρος, Γαλλία, Ισραήλ και Αίγυπτος έχουν κοινό συμφέρον στην εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο. Που προϋποθέτει υπεράσπιση κυριαρχικών δικαιωμάτων που απορρέουν από το Δίκαιο της Θάλασσας.
Αντίθετα, οι ΗΠΑ θέλουν να πουλάνε στην Ευρώπη πανάκριβα το δικό τους και να την έχουν εξαρτημένη.
It’s the economy, stupid!
Υπάρχει βέβαια και ο άλλος πόλεμος, ο oικονομικός. Εκεί να δείτε νίκες! Αντί για το ρωσικό οικονομικό ολοκαύτωμα ως αποτέλεσμα των κυρώσεων, το ρούβλι σημείωσε χτες νέο ρεκόρ πενταετίας έναντι του δολαρίου (κάτω από τα 57/ δολ.) και του ευρώ και η ρωσική οικονομία μάλλον οδεύει σε ανάπτυξη, καθώς όχι μόνον ΟΛΟΙ οι υποκριτές Ευρωπαίοι αγοράζουν πλέον καύσιμα σε ρούβλια, αλλά παρατηρείται και τεράστια αύξηση στις διεθνείς τιμές όλων των προϊόντων που παράγει και εξάγει η Ρωσία – λες και τις κυρώσεις τις σχεδίασαν πράκτορες του Πούτιν και όχι λυσσασμένοι αντι-Ρώσοι σαν την… άχαστη Ούρσουλα και τον sleepy Joe Μπάιντεν! …
Οι μόνοι που επιμένουν στις μαζικές κυρώσεις είναι οι ευρωπαϊκές χώρες, που βαδίζουν με μαθηματική ακρίβεια στον γκρεμό για το χατίρι της μαμάς-προαγωγού, της Αμερικής