Tου Χρήστου Μπολώση
«Το φθινόπωρο μπαμπακιάζουνε τα γαλάζια χωράφια των ουρανών και τα λελέκια, μια και ρημάξανε τους μπακακούς στις χαβούζες, παίρνουνε νότια πασαπόρτια και πάνε στους βάλτους των δύο Νείλων… Βρωμάνε τα διαμερίσματα ναφταλίνα κι’ οι θυρωροί αδειάζουνε τα καλοριφέρια από τ’ απονέρι το περσινό. Πέφτει το λοιπόν μια μελαγχολία, φύλλα κίτρινα, διάθεση για στίχους, εδώ και τριάντα – σαράντα χρόνια πεθαίνανε και οι φυματικοί κι’ είχε το πράμα περισσότερο ρομάντζο. Τώρα σε τούτη τη αχάριστη εποχή, ούτε μια Μαργαρίτα Γκωτιέ δεν βρίσκεις να μπογιατίσεις με ροζ αιμόπτυση, την «εποχική σύνθεση»…
(Νίκου Τσιφόρου, από το διήγημα «Μια ανάσα πριν αρχίσει το παραμύθι» από το βιβλίο του «Παραμύθια πίσω απ’ τα κάγκελα»)
Από κάπου μακριά ακούγεται, ο Μανώλης Μητσιάς, να τραγουδάει ένα νοσταλγικό τραγουδάκι σε στίχους του Νίκου Γκάτσου, που έχουν ντυθεί με τη μαγευτική μουσική του Μάνου Χατζηδάκι:
Απόψε πέφτει παγωνιά, στο δρόμο και στη γειτονιά
και μες’ το βράδυ το θολό, θυμάμαι και μελαγχολώ.
Απόψε φθινοπώριασε, και τ’ όνειρο ξεθώριασε
καρδιά μου κάν’ υπομονή, κι ο ήλιος θα ξαναφανεί…
Δυστυχώς έτσι είναι φίλοι μου. Καλώς ή κακώς το Φθινόπωρο έχει συνδυαστεί με τη μελαγχολία. Κίτρινα φύλλα (Les Feuilles Mortes – τα φύλλα πεθαίνουν, τραγούδησε ο Ιβ Μοντάν). Τοπία που αρχίζουν και γκριζάρουνε. Μέρη που πριν από λίγο έσφυζαν από κόσμο, σιγά σιγά ερημώνουν και οι περιστασιακές επιχειρήσεις, μία μία, αποσύρονται για τη χειμερία νάρκη τους.
Έκλεισε η καφετέρια, που κάθε βράδυ γινόταν χαμός και εκεί δόθηκαν, στις γιγαντοοθόνες τους και οι πρώτες «μάχες» των Ελληνικών ποδοσφαιρικών ομάδων για τα ευρωπαϊκά κύπελλα, αφού βεβαίως δεν είναι και εύκολο να κουβαλάμε τα σύνεργα των συνδρομητικών καναλιών στα εξοχικά μας.
Τα «μάζεψε» το κλαμπ, που εκτός από νεανικά συγκροτήματα φιλοξένησε και αστέρια του λαϊκού και δημοτικού πενταγράμμου, που κάνανε τις καλοκαιρινές «αρπαχτές» τους και τα κονομήσανε και μπράβο τους.
Αμ εκείνο το «ψιλικατζίδικο» που έπιανε χώρο ενός μετρίου σούπερ μάρκετ και που μπορούσες να βρεις τα πάντα όλα; Πάει κι’ αυτό. Σιγά σιγά φοράει τα φθινοπωρινά του. Μάζεψε τα ψυγεία του, σκέπασε με νάϋλον τις κούνιες που με ένα ευρώ ηρεμούσαν οι πιτσιρικάδες, σταμάτησε να φέρνει εφημερίδες.
Από την άλλη, δεν ξέρω γιατί, αλλά έχει καλλιεργηθεί ο μύθος ότι το καλοκαίρι μάς προσφέρει δήθεν ξέγνοιαστες διακοπές, ξάπλα και ξεκούραση, δροσερά καρπούζια και ζουμερά πεπόνια και γενικώς είναι μία εποχή που ο άνθρωπος ξεδίνει και ευχαριστιέται.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
Γιατί ξέγνοιαστες διακοπές; Δηλαδή έτσι και κλείσουμε το πορτ μπαγκάζ και ξεκινήσουμε, τα ρίχνουμε όλα στον κουβά, τον οποίο ξανανοίγουμε με την επιστροφή μας; Μάλλον δεν είναι έτσι. Μπορεί να παίζουμε τάβλι με τον γείτονά μας (πώς τα κολλάει τα ζάρια ο άτιμος!) και τα κουνούπια να κάνουν πάρτι στην πλάτη, τα πόδια και τα χέρια και άσε το «φιδάκι, που έχει, λέει, εμβέλεια 25 μέτρων, να κουρεύεται, αλλά το μυαλό μας τρέχει σε διάφορες εκκρεμείς υποθέσεις που περιμένουν πώς και πώς το Φθινόπωρο για να «εξυπηρετηθούν». Άρα πού ξεγνοιασιά;
Μετά για ποια ξάπλα και ποια ξεκούραση μιλάμε; Αν καταφέρεις και επιβιώσεις από τη ζέστη (και εφέτος δόξα τω Θεώ είχαμε καύσωνα να φάνε και οι όρνιθες) και τούτο αντιμετωπίζεται μόνο με κλιματιστικά και με τίποτα άλλο, τότε ετοιμάσου από τις 8 το πρωί να δεχθείς την επίθεση μιας πλειάδας εμπόρων που πουλάνε καρπούζια. Πρωτεύουσα θέση στο είδος έχει ο πανταχού παρών «Βαγγέλης», αφού πλέον σε κάθε γειτονιά και σε κάθε παραθεριστικό κέντρο ακούς κι από ένα θρυλικό πλέον καρπουζοπώλη «Βαγγέλη», να διαλαλεί: «Είναι ζάχαρη είναι μέλι τα καρπούζια του Βαγγέλη».
Ακόμα υφίστασαι τον ψαρά, τον υπαίθριο εποχούμενο μανάβη, τον ανθοπώλη που προσφέρει και καστανόχωμα για τα λουλούδια. Και να μην ξεχνάμε βέβαια και τους γνωστούς παλιατζήδες, οι οποίοι πλέον δεν αγοράζουν όλα τα παλιά, όπως φώναζαν παλιά. Για θυμηθείτε τον αμίμητο Νίκο Φέρμα, ως παλιατζή στο «Ένας ήρωας με παντούφλες». Τώρα οι παλιατζήδες «καθαρίζουν», όπερ σημαίνει ότι καθαρίζουν μεν, επί πληρωμή δε.
Πάντως γούστα είναι αυτά τα περί καλοκαιριού και δεν θα είμαστε εμείς αυτοί που θα απαξιώσουμε το καλοκαιράκι. Δεν μπορούμε άλλωστε.
Εμείς το μόνο που μπορούμε και το κάνουμε ευχαρίστως, είναι να ευχηθούμε και του 
χρόνου, καλή προσαρμογή και καλό Φθινόπωρο.
Και όπως κάθε σημείωμα που σέβεται τον εαυτό του, έτσι κι εμείς θα θυμηθούμε, τηλεγραφικά, μαζί σας, τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές του φετινού καλοκαιριού.
Αρχίσαμε με τις Πανελλήνιες. Γραψίματα, αγωνίες και στο τέλος τα αποτελέσματα. Σχεδόν τα ίδια κάθε χρόνο. Η κυβέρνηση μίλησε για το αδιάβλητο και επιτυχία, η αντιπολίτευση για σφαγή και πάει λέγοντας. Όμως υπάρχει ένα σημείο το οποίο δεν πρέπει να το προσπεράσουμε. Είναι το φιάσκο της μη εισαγωγής των αναγκαιούντων στις στρατιωτικές σχολές υποψηφίων και τούτο διότι αυτοί δεν «έπιασαν» τις βάσεις. Όπως σχεδόν όλα τα πράγματα στη χώρα μας έτσι κι αυτό, έχει σχεδιαστεί μάλλον στο πόδι και θα πρέπει οι αρμόδιοι να το ξαναδούν σοβαρά αυτή τη φορά.
Και πάμε στα υπόλοιπα θέματα. Είχαμε λοιπόν τις Ευρωεκλογές μετά τις οποίες όλοι πήρανε το μήνυμα. Το θέμα είναι τι το κάνανε. Ακολούθησε το Euro2024, στο οποίο θριάμβευσε πανάξια η Ισπανία, ενώ οι άλλες «μεγάλες» δυνάμεις (Ιταλία, Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία) είδαν τη σκόνη της. Είχαμε και την απόπειρα δολοφονίας του υποψηφίου προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Ακολούθησαν οι 33οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού, με τα πολλά παρατράγουδα με πρώτη πρώτη την τελετή έναρξης, όπου την πρώτη θέση είχαν οι ΛΟΑΤΚΙ με τα αίσχη τους (αηδιαστικοί και προκλητικοί χοροί μουσάτων με σουτιέν, διακωμώδηση του Μυστικού Δείπνου, με την Εκκλησία απλώς να ψιθυρίζει κ.λπ.). Ακόμα είδαμε άντρα να παριστάνει τη γυναίκα και να τσακίζει στο μποξ την αντίπαλό του, που ήταν αληθινή γυναίκα και να μην τρέχει τίποτα. Είδαμε να αδικούνται κατάφορα αθλητές. Από την άλλη θαυμάσαμε εκείνο τον καταπληκτικό Σουηδοαμερικανό Άρμαντ Ντουπλάντις να πετάει στα 6,25 μ. στο άλμα επί κοντώ. Είδαμε όμως και τα παιδιά μας που ανέβηκαν στο βάθρο. Είναι οι: Τεντόγλου (χρυσό στο άλμα εις μήκος), Χρήστου (αργυρό στην κολύμβηση), Καραλής (χάλκινο στο άλμα επί κοντώ), Πετρούνιας (χάλκινο στους κρίκους), Τσελίδης (χάλκινο στο τζούντο), Κοντού-Φίτσιου (χάλκινο στην κωπηλασία) και Παπακωνσταντίνου-Γκαϊδατζής (χάλκινο στην κωπηλασία) και Κουρουγκλίεφ (χάλκινο στην ελεύθερη πάλη).
Και βέβαια το καλοκαίρι κλείνει με τις πατροπαράδοτες δασικές πυρκαγιές, οι οποίες και εφέτος απέδειξαν πόσο ανοργάνωτο κράτος έχουμε, αφού η τελευταία μεγάλη πυρκαγιά ξεκίνησε από τον Βαρνάβα και έσβησε, μόνη της, στο… Χαλάνδρι.
Α ναι! Είχαμε και τον γάμο του Στέφανου με τον Τάϊλερ. Ε ρε τι θα δούμε ακόμα!…
Τέλος πάντων.
Εύχομαι φίλοι μου νάχουμε καλό Φθινόπωρο με υγεία.
Α και κάτι ακόμη. Στους πάγκους των εφημεριδοπωλών έκαναν ήδη την εμφάνισή τους τα ημερολόγια και οι ατζέντες του 2025…
Υστερόγραφο: Ο καλός μου φίλος Βασίλης Ν., με κατσάδιασε για τα καλά, για το π.κ. (προ καλοκαιριού) σημείωμά μου, που αφορούσε τον Τζέσε Όουενς. Ο λόγος; Ότι… αγιοποιούσα τον Χίτλερ! Μας έχουν λοιπόν φθάσει στο έσχατο όριο φίλοι μου να θεωρούμε μέγα ολίσθημα την αλήθεια. Επειδή παρέθεσα στοιχεία, που πήρα
από γνωστές πηγές (Βικιπαίδεια) και πάντως όχι από τα αρχεία των SS, αυτό σημαίνει ότι προσπάθησα να δώσω άφεση αμαρτιών στον Χίτλερ; Εγώ «αγιοποίησα» τον Χίτλερ ή ο ίδιος ο Όουενς; Αλλά μάλλον θα έπρεπε να το «βουλώσω» κι εγώ, ώστε να μη θιγεί ο μύθος, που έχει εντέχνως δημιουργηθεί κοντά έναν αιώνα τώρα. Είναι η αλήθεια ότι ζούμε στην εποχή της συγκάλυψης, όπου οφθαλμοφανή γεγονότα και ευθύνες «μπαζώνονται» και οι υπεύθυνοι αποδίδονται ως λευκαί περιστεραί στην κοινωνία. Όμως το ερώτημα είναι. Με τη συγκάλυψη σβήνεται η αλήθεια; Κάποτε οι ισχυρές πλάτες θα εκλείψουν και τότε η φυλακισμένη αλήθεια θα λάμψει είτε αυτή αφορά τον Χίτλερ, είτε τον Λένιν, είτε… τον Κωστάκη Καραμανλή.
Γελάστε φίλοι μου.
