Η Άγκυρα από το 1974 μέχρι σήμερα συνεχίζει την επιθετική πολιτική της, προς ολοκλήρωση του στόχου της να θέσει όλη τη Μεγαλόνησο υπό τον έλεγχό της
Του Σάββα Καλεντερίδη
Συμπληρώνονται 50 χρόνια κατοχής του 37,5% του εδάφους της Κύπρου από τον τουρκικό στρατό. Πενήντα χρόνια ενός εγκλήματος πολέμου, που συνεχίζεται με τη δημογραφική αλλοίωση των Κατεχομένων, με την εγκατάσταση εποίκων, που έχει ως στόχο την αύξηση του μουσουλμανικού πληθυσμού, μέχρι να γίνει πλειονότητα στο σύνολο του νησιού, και στη συνέχεια τον έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου.
Ο στόχος για τον έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου συμπληρώνεται με τη χρησιμοποίηση του Μεταναστευτικού από τους στρατοκράτες και τον ίδιο των Ερντογάν ως όπλο στη φαρέτρα της Άγκυρας. Ήδη οι αιτούντες άσυλο στην Κύπρο ξεπερνούν το 7%, με τις μεταναστευτικές ροές να αυξάνονται, ενώ ο κίνδυνος πλήρους άλωσης του νησιού θα γίνει αναπόφευκτος σε περίπτωση γενικευμένου πολέμου στη Μέση Ανατολή.
Σ’ αυτό το επικίνδυνο για την πορεία της Κύπρου σημείο, η Ελλάδα έχει πάρει μια κρίσιμη απόφαση, να διαχωρίσει την πορεία του Κυπριακού από τα Ελληνοτουρκικά και, συγκεκριμένα, από την πορεία της επιχειρούμενης ελληνοτουρκικής προσέγγισης. Αυτό επί της ουσίας σημαίνει ότι ακόμα κι αν η Τουρκία επιχειρήσει να προβεί σε επιθετικού χαρακτήρα ενέργειες κατά της Κύπρου, η Ελλάδα δεσμεύτηκε να μην αντιδράσει.
Επειδή η καταστροφική πορεία του Κυπριακού μετά το 1955 κατέστη δυνατή λόγω της επιμονής της Άγκυρας να υλοποιήσει το «Σχέδιο Επανάκτησης της Κύπρου», στηριζόμενη στον στρατηγικό σχεδιασμό των Εκθέσεων Νιχάτ Ερίμ.
Επειδή η Αθήνα, παρότι η στρατηγική και τα σχέδια ήταν γνωστά από το 1956-57, έπραξε ό,τι ακριβώς προέβλεπαν τα παραπάνω για να υλοποιήσει η Άγκυρα τους στόχους της, επειδή, δυστυχώς, κατά το έξις δευτέρα φύσις, η Αθήνα συνεχίζει να προβαίνει σε κινήσεις και να λαμβάνει αποφάσεις που διευκολύνουν την υλοποίηση των στόχων της Άγκυρας για «επανάκτηση της Κύπρου».
Παραθέτουμε το επιτελικού χαρακτήρα άρθρο του στρατηγού ε.α. Φοίβου Κλόκκαρη, το οποίο «ακτινογραφεί» τα σχέδια και τους στόχους της Άγκυρας για την Κύπρο, με την ελπίδα να φιλοτιμηθούν πολιτικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες να αναλογιστούν τις ευθύνες που έχει η Αθήνα να επανορθώσει τα προδοτικά λάθη της στο Κυπριακό:
Το σχέδιο και οι στρατηγικές επιδιώξεις της Τουρκίας στο Κυπριακό
Tου Φοίβου Κλόκκαρη, αντιστράτηγου ε.α.*
Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή στη Κύπρο το 1974 και την κατοχή του βορείου τμήματός της. Η επεκτατική στρατηγική της Τουρκίας για την Κύπρο πηγάζει από τον εθνικό όρκο της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης το 1920, περί ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ανάκτησης απωλεσθέντων εδαφών, μεταξύ των οποίων και η Κύπρος. Συντάχθηκε τη δεκαετία τού 1950 από την τουρκική κυβέρνηση Μεντερές, με τη συνδρομή της Βρετανίας, προς αποτροπή της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, που αξίωσε ο Κυπριακός Ελληνισμός με δημοψήφισμα το 1950 και με τον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα 1955-59.
Η τουρκική στρατηγική περιλαμβάνεται:
– Στις Εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ του 1956.
– Στο Σχέδιο Επανάκτησης Κύπρου του 1957, του Γραφείου Ειδικού πολέμου του Γενικού Επιτελείου Στρατού τής Τουρκίας.
Ο Νιχάτ Ερίμ ήταν συνταγματολόγος και σύμβουλος του πρωθυπουργού Μεντερές. Μετέπειτα διετέλεσε και πρωθυπουργός της Τουρκίας.
Βασικά στοιχεία της τουρκικής στρατηγικής:
Σκοπός: Επανάκτηση της Κύπρου, με το επιχείρημα ότι υπήρξε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας επί 350 χρόνια. Ο ΥΠΕΞ της Τουρκίας Φατίν Ζορλού στην Τριμερή Διάσκεψη του Λονδίνου το 1955 αναφέρθηκε στην Κύπρο ως «Notre Terre» (δική μας γη) και ότι δεν έπρεπε να ελέγχεται από την Ελλάδα για «στρατηγικούς λόγους ασφαλείας τής Τουρκίας», να μην κλείσει η αλυσίδα των ελληνικών νησιών που περικυκλώνουν την Τουρκία από δυσμάς και νότου.
Τρόπος: Διχοτόμηση της Κύπρου και αυτοδιάθεση των Τουρκοκυπρίων (ΤΚ) και Ελληνοκυπρίων (ΕΚ), αφού προηγουμένως μετακινηθεί ο ελληνικός πληθυσμός σε ξεχωριστή εδαφική περιοχή.
Εγκατάσταση τουρκικών στρατευμάτων για την ασφάλεια της Μικρασιατικής Χερσονήσου και μεταφορά Τούρκων στην Κύπρο για να ανατραπεί η πληθυσμιακή υπεροχή των Ελλήνων, «τότε, δεν θα ανησυχούμε για την έκβαση δημοψηφίσματος για την τύχη της νήσου» σημειώνει ο Νιχάτ Ερίμ στις εκθέσεις του.
Μέσα: Η Τουρκία χρησιμοποίησε όλα τα μέσα: διπλωματικά, στρατιωτικά, δημογραφικά, ψυχολογικά, τρομοκρατικά.
Η Τουρκία υλοποιεί σταδιακά, αδίστακτα και μεθοδικά τη στρατηγική της για έλεγχο όλης της Κύπρου. Μέχρι σήμερα πέτυχε να τη διχοτομήσει και να την αλλοιώσει δημογραφικά, με κύριους σταθμούς:
1960: Λειτουργική διχοτόμηση με τις Συνθήκες Ζυρίχης – Λονδίνου. Απόκτησε εγγυητικά και επεμβατικά δικαιώματα, εγκατέστησε στρατεύματα, πέτυχε υπερβολικά προνόμια για την ΤΚ μειονότητα του 18%:
– Δικαίωμα βέτο στην εκτελεστική εξουσία για θέματα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής.
– Χωριστές πλειοψηφίες στη Βουλή.
– Χωριστούς δήμους και εκλογικούς καταλόγους.
1963/64: Δημογραφική διχοτόμηση με την ανταρσία των Τουρκοκυπρίων (ΤΚ), που υποκίνησε η Τουρκία. Τους ανάγκασε να συγκεντρωθούν σε ξεχωριστούς θύλακες και να απομακρυνθούν από τις κρατικές δομές της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ). Προηγήθηκε αποστολή Τούρκων αξιωματικών και οπλισμού στην Κύπρο, εκπαίδευση μαχητών και στρατιωτικοποίηση τής παράνομης οργάνωσης ΤΜΤ, που έγινε όργανο υλοποίησης των σχεδίων της Άγκυρας για την Κύπρο.
1974: Γεωγραφική διχοτόμηση με την τουρκική εισβολή. Κατέβαλε το βόρειο τμήμα της Κύπρου, εκρίζωσε τον ελληνικό πληθυσμό και προέβη σε μαζικό εποικισμό με Τούρκους από την Ανατολία.
1983: Πολιτική διχοτόμηση με την εγκατάσταση υποτελούς διοίκησης, της «ΤΔΒΚ», που κρίθηκε παράνομη με ψήφισμα του ΣΑ/ΗΕ (541/1983).
Η Τουρκική επεκτατική στρατηγική υποβοηθήθηκε και από στρατηγικά λάθη του Ελληνισμού:
1955: Τριμερής Διάσκεψη του Λονδίνου για την Κύπρο, κατά τη διάρκεια της οποίας η Ελλάδα δεν έπρεπε να αποδεχθεί συμμετοχή της Τουρκίας, η οποία είχε απολέσει όλα τα δικαιώματά της επί της Κύπρου με τη Συνθήκη της Λωζάννης το 1923. Τη συμμετοχή της επεδίωξε η Βρετανία προς εξυπηρέτηση της πολιτικής «διαίρει και βασίλευε» για να αποτρέψει την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
1960: Συνθήκες Εγγυήσεως/Συμμαχίας (η Τουρκία αποκτά εγγυητικά/επεμβατικά δικαιώματα και εγκαθιστά στρατεύματα στην Κύπρο).
1967: Απομάκρυνση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο (αποδυνάμωση της αμυντικής ικανότητας της νήσου).
1974: Πραξικόπημα κατά της νόμιμης κυβέρνησης της ΚΔ από τη δικτατορική κυβέρνηση της Ελλάδας και μη εφαρμογή του Σχεδίου Αμύνης Κύπρου (ΣΑΚ) κατά την τουρκική εισβολή (μη αποστολή των προβλεπομένων από το ΣΑΚ αεροναυτικών ενισχύσεων τής Ελλάδας, μη έγκαιρη κινητοποίηση της Εθνικής Φρουράς (ΕΦ) και μη εφαρμογή τού ειδικού σχεδίου αντεπιθέσεως «ΒΕΛΟΣ» στην ακτή της Κερύνειας).
Ήσαν πράξεις που υποβοήθησαν την επιτυχία της τουρκικής εισβολής και για τις οποίες φέρουν βαρύτατες ιστορικές ευθύνες η δικτατορική κυβέρνηση της Ελλάδας και οι υπό τον έλεγχό της στρατιωτικές ηγεσίες (ΑΕΔ, ΓΕΕΦ). Ευθύνες έχει και η ελληνική κυβέρνηση που αντικατέστησε τη δικτατορική κατά τη β’ φάση τής εισβολής και δεν στήριξε την Κύπρο, για την οποία είχε ηθική και συμβατική υποχρέωση, με τη δικαιολογία ότι «κείται μακράν».
Η Τουρκία μετά το 1974 μέχρι σήμερα συνεχίζει την επιθετική πολιτική της, προς ολοκλήρωση του στόχου της να θέσει όλη την Κύπρο υπό τον έλεγχό της, και η ΚΔ αποτυγχάνει να την ανακόψει, λόγω λανθασμένων στρατηγικών επιλογών σε όλους τους τομείς: τον πολιτικό/διπλωματικό (υιοθέτηση των ούτω καλουμένων διακοινοτικών συνομιλιών για λύση ΔΔΟ), τον στρατιωτικό (αποδυνάμωση της ΕΦ και αδρανοποίηση του ΔΕΑΧ) και τον δημογραφικό (αποτυχία ελέγχου της ΓΚΠ και των χωρικών υδάτων προς απαγόρευση εισόδου παράνομων μεταναστών).
*Ο Φοίβος Κλόκκαρης είναι Ελληνοκύπριος στρατιωτικός και πολιτικός. Υπηρέτησε ευόρκως στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και ακολούθως στην Εθνική Φρουρά της Κύπρου, φτάνοντας μέχρι τον βαθμό του αντιστράτηγου. Επιπλέον, διετέλεσε υπαρχηγός της Εθνικής Φρουράς. Στις 13 Ιουνίου 2006 διορίστηκε υπουργός Άμυνας στην κυβέρνηση Τάσσου Παπαδόπουλου, θέση στην οποία παρέμεινε ως τις 25 Σεπτεμβρίου 2006.
